SELF PORTRAİT

• 16 Ekim 2019 Çarşamba 00:17:18

"Korkuyorum." dedi karanlıkta kalmış bir çocuk gibi.

Ruth, Lou Andreas-Salomé


Ne yazacağımı bilmiyorum…

Az önce yaptığım kek mutfak bankosu üzerinde soğurken ben onun yapılışından bahsedeyim biraz. Şu an öyle güzel kokuyor ki aklımda o kekten biraz yemek dışında bir şey yok. Bu yaptığım kek, babamın alacalı dediğinden. Biz kadınlar zebra kek diye tarif ederiz bu lezzeti.

Üç yumurta, kabartma tozu, vanilya, 2 bardak un, bir bardak şeker… Tamam tamam bu kadar yeter. Kekin giriş gelişme bölümlerini atlayıp yumurtanın kırılıp akan içini kendi benliğime akıtır gibi şekere buladığım, içime tepiştirdiğim kırılmış yumurtalardan nefis bir şekerli karışım elde ettiğim kısımları da atlayalım bence. Zaten hiç gücüm yok.

Açık balkon kapısından komşu sesleri sızıyor mutfağa. Daha bu saatte uyumamış afacan bir bebeğin balkondan balkona susturulma çabalarına kulak misafiri oluyorum. Bir bebeğin yetmiş yaşında kanser olacağını söylesek nasıl bir tepki alırdık acaba?

En son karışımın bir kısmını kek kalıbına boşaltıyordum ki sizin aklınız bebekte kaldı. Karıştırma kabında kalan karışımın içine bir paket kakao ekliyorsunuz ve çırpıcının gücü etkisinde kakaonun rengine tamamen boyuyorsunuz karışımı. Şimdi bu karışımı kek kalıbında sizi bekleyen açık renkli karışımla buluşturacaksınız. Bir yandan kek kalıbını dairesel hareketlerle yavaş yavaş çevirirken diğer yandan kakaolu karışımı ilave ediyorsunuz. İşte kakao yavaş yavaş metastaz yapıyor. Bir gün Penelope Fitzgerald gibi kitaplarım hakkında konuşturan birine dönüştüğümde sizlerin gözlerinin içine baka baka alacalı, metastatik kek tarifimi verdiğimi unutmayın. Julıan’ın Penceresinden bakar gibi bakarsınız belki içinizden biriniz. O zaman reçellerim yerine kek tarifimden bahsederken babamın en çok bu keki sevdiğini yazmayı unutmayınız. Fitzgerald nasıl özgür kaldı? Genel olarak baktığımızda tüm yazarların kendi hayatlarından kesitler yazarak romanlarını oluşturduğunu görürüz. Oysa Fitzgerald kendi hayatının fersah fersah uzağından tutmuştu kalemini. İşte onu büyük bir yazar ve özgür kılan şey bu olmuştu. Buradan çıkarım yapacağınız şey, şimdilik esaretimden memnunum. Esaretim beni anılarıma bağlıyor. Benimse bu aralar mutlu anılara çok ihtiyacım var.

Şu an tek düşünmediğim şey bu yazının iyi bir yazı olması ve dil bilgisinin ne kadar içine etmiş olduğum. Metastaz yapmış şeyler tüm düşüncelerimi eylemsiz kılıyor. Rilke ve Salome geliyor aklıma. Akıl alır gibi değil… Öyle mi ? Bilmem, belki de aklın alması gerekmeyecek kadar akıl işi şeylerdi aralarında olup bitenler. Otuz yıllık bir dostluğa dönüşmüşse hele bir de sonradan. Salome, güzel, akıllı, yetenekli Salome… Biraz da çapkın mıydı ne? Benim babam daha çok yerli sanatı severdi. Türk edebiyatının başyapıtlarını ballandıra ballandıra anlatırdı.’’ Ateşten Gömlek’’ bir baba yadigarıdır belleğimde. Ben özgürlük değil anılarımı istiyorum en çok bugünlerde.

Ruhuma metastaz yapan cilt lezyonlarının sınırları belirgin eritemlere benzemesini isterdim. Acı verse de gidebileceği daha fazla yol olmayacaktı. Lanet yayılmacı, işgalci hücrelerden nefret ediyorum. Bir kanser hücresinin insanın kendi içindeki mutasyonun ürünü olduğunu bilmek çok ürkütücü. Kendi kendini yiyip bitirirken insan, kendi kendine savaş açıyor. Alacalı bir keke benzeyen içi ile yine kendine benzeyenlerle güç düellosuna girişiyor. Kek demişken benim babam en çok alacalı olanı sever.

Ölüm korkusunun ölümden daha korkunç olduğunu söyleyen bir geri zekalı tanımıştım. Nasıl kıyas edebilirsin? Ölümü sevmek, ölümün kendisinden daha mı güzel o zaman? Bazı kekler sadedir. Sen benim babamın alacalı keki nasıl sevdiğini hiç görmedin ki. Ondan daha çok sevdiğini nereden bileceksin? Biliyor musun sevgili, kıyas edebilmeni ne çok isterdim.


Deniz...