BEN ŞEHİT EROL OLÇOK

• 4 Temmuz 2019 Perşembe 22:38:39

BEN ŞEHİT EROL OLÇOK

15 Temmuz akşamı darbe girişiminin olduğunu öğrendim. Evde oturmak bana yakışmazdı. Derhal meydana çıkmak istedim. Oğlum Abdullah Tayyip de beni görür görmez derhal ayağa kalktı. "Annenin ve kardeşinin yanında kal oğlum. Sen sokağa çıkma." dedim. "Sen nereye, ben oraya." cevabını alınca, birlikte dışarı çıktık.
Önce Altunizade’ye gittik. İnsanların ard arda sokağa çıktığını, bir şeyler yapmaya çalıştıklarını, direnmek istediklerine şahit oldum. Vatandaşları yönlendirmeyi kendime bir görev bildim. "Bu vatan bizim, kimse bu vatanı bizden alamaz. Köprüde sorun büyük arkadaşlar, orayı almamız lazım." dedim, onları cesaretlendirdim.
Ben de oğlum Abdullah Tayyip’le birlikte onların önünden köprüye doğru yürüdüm.
Getirdiğimiz tekbirler ve attığımız vatan, millet, bayrak, demokrasi sloganları boğazı inletmeye başladı. Asker kıyafetli hainler coşkulu kalabalığa acımasızca kurşun yağdırmaya başladılar. Bu duruma çok üzüldüm. Bizim askerlerimiz elinde ay-yıldızlı al bayraktan başka bir şey olmayan bizim milletimize ateş edemezdi, etmemeliydi.
Konuşma mesafesinde olduğum, öndeki askerleri ikna etmeye çalıştım. "Ateş etmeyin savunmasız insanlara. Yanlış yoldasınız, bir an önce vazgeçin." dedim. Baktım ki ikna olmayacaklar oğlumu daha güvenli bir yere almaya çalıştım. Tam bu sırada darbecilerden gelen alçak bir kurşunla vuruldum. Bir tanecik yiğidim, Abdullah Tayyip’im bana yardıma koşarken iki zırh delici merminin hedefi oldu. Olay yerinde şehadete kavuştu. Beni hastaneye götürdüler, ben de orada şehadet şerbetini içtim.
İSMAİL MALATYA