- 779 Okunma
- 0 Yorum
- 1 Beğeni
Çaresiz çocukluğum
Sokaklar karanlıktı
Yıldızlar sönmüş
Beynimde kopan çığlıklar
Kulaklarımı çınlatıyodu adeta
Yürüdüğüm sokağın sonu yok du sanki
Sonra yalnızlık çöktü tüm ruhuma
Ve ardından usul usul esen rüzgar sanki tenin deydi bedenime
Yada ben öyle hissettim
Aniden karşımda bi çocuk gördüm yada gördüğümü sandım
Bana bakıyordu sadece çaresizce
Sonradan fark ettim
Çaresiz kalan tek benim olduğumu bana bakanın ben olduğumu
Çaresiz geçen çocukluğumu bir kez daha görmüş oldum
Bu gece...
Çaresiz çocukluğum Yazısına Yorum Yap
"Çaresiz çocukluğum " başlıklı yazı ile ilgili düşüncelerinizi ve eleştirilerinizi diğer okuyucular ile paylaşın.
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış.