annemin yokluğunu kelâmsızlıkla eş değerde tutarken, şimdi de senin olmayışınla sınanıyorum baba..

-bilemezsin, kalbim nasıl ağırıyor..



tam dünya curcunasını yerli yerine oturttuğumu sanarken ve hatta o curcunanın içinde dudak kıvrımlarımın gülümseme şekliyle polyannacılık oynadığını düşünürken kaybettim seni..
herşeyin iyiye doğru gitmesi ihtimaline inandığım an başladı bu yanılgılar..

....



içimin ağır yükü gökyüzünün tüm renklerini silip süpürdü sanki.. sanki şu güneşi omuzlarında taşıyan gök, hep puslu bir burukluğu anlatıyormuş da ben yüz çevirmişim nefessizliklere..
-içim bir tuhaf baba..



işin garibi, şu an niye yazdığımı da bilmiyorum..sen hep derdin ya, "atma içine, bana anlatamıyorsan kalem söz olur yüreğindekine" diye, bundan herhalde..
senin o hüzün yumağı gözlerinle dertleşmek, sesinde soluklanmak varken bir kağıt parçasına kalp ağrılarımı yazmak zoruma gidiyor..

lakin, ömür bu elbet..
aldığımız her nefesin bir sonu var ve bu tek gerçeğimiz aslında..

beni görseniz eminim gurur duyardınız büyümüşlüğümle.. en azından gözlerimde açık kalan çeşmeleri kapatmayı öğrendim..
her ne kadar geçmeyecek de olsa bu sızı, Rabbimden gelene boynumuz kıldan ince..
bu yazdıklarımı da sizi çok özlemişliğime verin..


-ömrümce dua’m ve bir gün kavuşmak dileğim ile..