Müsbet milliyetçilik var mı?

• 25 Aralık 2018 Salı 17:31:24

Doğan Hızlan Eleği Duvardan İndirelim kitabında diyor ki: “Irkçılık; ekonominin, kapitalizmin zaman zaman hortlamasına müsaade ettiği bir eylemdir.” Ben bu cümleyi Bediüzzaman’ın medeniyet-i hazıra üzerine yaptığı eleştirilerle uyumlu buluyorum. Çünkü Bediüzzaman da seküler medeniyetin esaslarını sayarken, ırkçılığın kaçınılmaz bir sonuç olarak ortaya çıkacağını ifade ediyor:

“(…) medeniyet-i hazıra, felsefesiyle hayat-ı içtimaiye-i beşeriyede nokta-i istinadı ‘kuvvet’ kabul eder. Hedefi ’menfaat’ bilir. Düstur-u hayatı ’cidal’ tanır. Cemaatlerin rabıtasını ’unsuriyet ve menfi milliyet’ bilir.”

Burada en ahirde ’unsuriyet ve menfi milliyet’in sayılması, fakat ondan önce hedef edinilen ’menfaate’ dikkat çekilmesi, ırkçılığın ekonomi ve ’yoğunlaştırılmış ekonomi’ olan kapitalist siyasetle ilgisini fısıldıyor. Haklılığınızı güçten aldığınızı düşündüğünüz, hedefinizin de salt menfaatinizin etrafında şekillendiği bir siyasette ’sınırlı kaynaklar’ üzerine boğuşmanız kaçınılmaz. Kaynaklar üzerine boğuşurken de elbette bir ’biz’ ve ’onlar’ tayini yapmanız lazım. Bu tayin ’düşmanlaştırıcı’ olmalı. Olmalı ki muhatabın kafasına vurup elinden ekmeğini aldığınızda vicdanınız sızlamasın. O zaman elbette yapacağınız tüm topluluk tanımları da menfi olacaktır. Menfi, yani kucaklamaya değil, itmeye çalışan. Ötekileştiren…

Bu zeminde, Bediüzzaman’ın “Fakat fikr-i milliyet iki kısımdır…” diyerek devam eden analizlerinde ’müsbet fikr-i milliyet’ ile ’menfi fikr-i milliyet’ arasında yaptığı ayrımı, tanımların ’ötekileştiriciliği’ veya ’kucaklayıcılığı’ üzerinden ayırabiliriz gibi geliyor bana. Bir ekmeği daha çok kişiye bölen, yüzü genişlemeye ve kucaklamaya bakan, atmaya değil tutmaya bakan tanımlar müsbet fikr-i milliyet içinde sayılabilir. Fakat yüzü böldükçe bölmeye, yıkmaya ve yakmaya bakan tanımların müsbet olmakla işi yoktur. Onlar küçültücüdür. Tamamı menfi fikr-i milliyet içinde sayılır. Ötekini sinesine basmaya müsait veya ötekinin varlığından rahatsız olmayan tanımlar hakkında ancak ’müsbet’ sıfatını kullanabiliriz.

Sırf bir lafzî ayrılık gibi görünse de bence mühim bir hatırlatmadır: Bediüzzaman ’müsbet milliyetçilik’ diye birşeyden bahsetmemiştir. ’Müsbet fikr-i milliyet’ten bahsetmiştir. Neden kullanmamıştır milliyetçilik ifadesini? Allahu’l-a’lem. Kanaatimce: Sonuna ’-çilik’ koyduğunuz herşey bir derece zihinlerde menfileşmeye başlar. O yüzden bu ayrımın ’fikr-i milliyet’ üzerinden yapılması daha sağlıklıdır. Fakat şunu da belirtmeden geçmeyelim: Hakkın sınırlarını tayin etme meselesinde, özellikle itikadî meselelerde, ’-çilik’ler de gereklidir. Zira akaidde bitarafane muhakeme şeytanın bir oyunudur. Biz, ’-çilik’lerin tehlike alanını, hakikatin ’tek renk’ değil ’çok renkli’ olduğu düzlemler için konuşuyoruz. Misalen: Küfre karşı “Allah birdir!” diye haykıran mü’min ’tevhidcilik’ yapmakla itham olunmaz. Zira onun yaptığı hakkın tek olduğu düzlemde bir savunudur. Fakat “Namaz yalnız Hanefilerin kıldığı şekliyle doğrudur!” diyen kişi nazarımızda bir menfi mezhepçidir. Çünkü hak mezheplerin renklerini inkâr etmektedir.

Peki neden ’-çiliği’ özellikle milliyetçilikte olumsuzluyorum? Çünkü milliyetçi olan otomatikman tarafgirdir. ’-çilik’ yapmak, şıklar içinde birisinin, yalnızca o doğruymuş gibi arkasında durmaktır. Öyle yaratılmak değil yalnız, ’öyle yaratılmamayı eleştirmek’ de vardır ’çilik’te. Ortaya bir yarış girer. Yarış ise hırssız olmaz. Hırs da haksızlığa yatkındır. İşte bu yağlı zeminde kaymalar başlar. Milliyetçiliğin hâkim olduğu ulus-devletler devrinde tarih/edebiyat gibi pekçok alanda ’hakkın/gerçeğin’ bükülür, yani bir noktada ’çiliğin’ menfaatine uygun kurgulanır hale gelmesi bundandır. ’-çilik’ yapan, kainata ’-çiliğinin’ merkez olduğu bir düzlemde şekil vermeye çalışır. Türk milliyetçiliğine göre insanlığın atası/merkezi Türkler, Kürt milliyetçiliğine insanlığın atası/merkezi Kürtler, Alman milliyetçiliğine göre de insanlığın atası/merkezi Almanlardır.

“Peki, kafamızdaki fikr-i milliyetin müsbet mi, menfi mi olduğunu nasıl ayıracağız?” derseniz, yine yüzünüzün Bediüzzaman’ın mezkûr metnine dönük olmasını tavsiye ederim. Haklılığı ’-çisi’ olduğunuz şeyin kuvvetinde mi arıyorsunuz? Hedefinizi ’-çisi’ olduğunuz şeyin menfaati mi biliyorsunuz? Yaşam şekli olarak ’-çisi’ olduğunuz şey için başka ’-çilik’lerle mücadele etmeniz gerektiğini mi düşünüyorsunuz? O halde size yazık: Siz bir ’unsuriyet ve menfi milliyet’ sahibisiniz. Muhtemelen ömrünüz boyunca birşeylerin üzerinde boğuşacak, genellemeler yapacak ve öfke saçacaksınız. Peki müsbet fikr-i milliyeti nasıl tanıyacağız? Yine Bediüzzaman’a dönelim:

“Amma hikmet-i Kur’âniye ise, nokta-i istinadı, kuvvet yerine ’hakkı’ kabul eder. Gayede, menfaat yerine ’fazilet ve rıza-i İlâhîyi’ kabul eder. Hayatta, düstur-u cidal yerine, ’düstur-u teâvünü’ esas tutar. Cemaatlerin rabıtalarında, unsuriyet ve milliyet yerine, ’rabıta-i dinî ve sınıfî ve vatanî’ kabul eder. Gayâtı, hevesât-ı nefsaniyenin nâmeşru tecavüzâtına sed çekip ruhu maâliyâta teşvik ve hissiyat-ı ulviyesini tatmin etmektir ve insanı kemâlât-ı insaniyeye sevk edip insan etmektir.”

Yani, hakkı ’-çisi’ olduğunuz şeyin elinde değil de, başka ellerde görünce kabul eder misiniz? Yoksa herşeye rağmen kendi ’-çisi’ olduğunuz grubun haklı olduğunu mu savunursunuz? Menfaatiniz bazen tersini gösteriyor bile olsa, sırf faziletli olan o olduğu için veya Allah’ın rızası orada olduğu için ’öteki adına’ doğru olanı (hatta fedakârca olanı) yapabilir misiniz? Hayatı ’-çiliğiniz’ içinde görmediğiniz gruplarla yardımlaşma ekseninde yaşayabilir misiniz? (Yoksa, yaşadığım bir örnekte olduğu gibi, kurbanını yurtdışında kestiren bir ahbabınızı ’kurbanını ele yedirmek’le mi itham edersiniz?) Aynı dinden kardeşlerinizi, ırk farkı gözetmeksizin, aynı şekilde sevebilir misiniz? Dine rağmen ırk üzerinden tanımlanmayı mı, yoksa ırka rağmen din üzerinden tanımlanmayı mı hoşgörürsünüz? Bütün bu sorular eğer ’yüzünüz bütüne bakar’ şekilde yanıt buluyorsa, sizi tebrik etmeli. Kafanızdaki millet fikri müsbete benziyor.

“Fikr-i milliyet şu asırda çok ileri gitmiş. Hususan dessas Avrupa zalimleri, bunu İslâmlar içinde menfi bir surette uyandırıyorlar, tâ ki parçalayıp onları yutsunlar. Hem fikr-i milliyette bir zevk-i nefsanî var, gafletkârâne bir lezzet var, şeâmetli bir kuvvet var. Onun için, şu zamanda hayat-ı içtimaiye ile meşgul olanlara ’Fikr-i milliyeti bırakınız’ denilmez.”

Bediüzzaman, her ne kadar (yüzü bütünleşmeye bakan) müsbet ve (yüzü ayrışmaya bakan) menfi olarak mezkûr ayrımı yapmış olsa da, fikr-i milliyet konusunda mütereddittir. Varlığı ona hoş gelmemektedir. Bu endişe belki de Hızlan’ın aynı kitapta Etienne Balibar’dan yaptığı şu alıntıyla anlaşılır: “Milliyetçilik, ırkçılığın tek nedeni değilse de, ortaya çıkışının belirli koşuludur.” Yani ne kadar soft tanımlarsak tanımlayalım; ister tepkisel diyelim, ister zarurî bulalım, ’-çilik’ yapmaya yüzü yatkın şeyler gün gelip uygun ortamı bulduğunda ’-çiliğini’ yapar. (Bir dönem, sözde PKK’nın artan terör eylemlerine tepki olarak, suçu-günahı olmayan, hatta içlerinde şehit yakını da bulunan Kürt esnafların dükkanlarına yönelik düzenlenen saldırılar, bu ortaya çıkışa son zamanların en açık deliliydi sanırım.) Hızlan, aynı metnin devamında, Balibar’dan yaptığı alıntının ardından şunları da söylüyor: “Irk kavgaları, milliyetçilik ateşiyle hep harlı tutulduğundan çoğu zaman kamuoyu kullanılmıştır.” Belki Bediüzzaman’ın fikr-i milliyet hakkındaki tereddüdü, ’kavgaları diri tutması’ çerçevesinde daha anlaşılır oluyor. Evet, arkadaşım, bitirirken şunu nefsime/nefsine hatırlatmak istiyorum: Bu ateşin altına odun atan herkes bir gün o ateşte yanacaktır.