Mekanı cennet olsun.Duygu yüklüydü....Saygıyla.

Dün okumuştum.
Allah rahmet eylesin.
Vicdanımızla baş başa kaldığımız zaman kıyama durup da düşünmenin zamanıdır.
Mümkün mü böylesi acı dolu yolculuklara eşlik etmek?
Mümkün hem de nasıl hele ki ben-merkezcil tutumlarımızla kendimizi değil sorgulamak yüklendiğimiz kim ise gücümüz yettiğince ve terk ettiğimiz insanlığımız.
Dost kalemi kutluyorum.
Saygılar, selamlar duyarlı yüreğinize...

Hüzündü... Allah rahmet etsin...

Bundan böyle daha da çoğalacak "mutsuz yolcular..."
Kahin değilim...
Sallamıyorum da ...
"Bireycilik" arttıkça...
Boşanmalar "olağan" hale geldikçe...
Adalet duygusu zayıfladıkça...
Ahlaki değerler aşındıkça...
Paraya, mala, lükse ve "ÇALIŞMADAN KAZANMAYA" eğilim ve teşvik moda haline geldikçe "DAHA YALNIZ, ve ÇARESİZ, DAHA KIYIYA KÖŞEYE İTİLME" kaçınılmazdır...

Babasını, anasını "PARA KARŞILIĞI BAKAN" toplumdan, bunu teşvik eden anlayıştan başka ne beklenir!
Örfümüz, geleneklerimiz çiğneniyor, bizi birbirimize bağlayan rabıtalar yerinden sökülüyor!
Birileri de bu gidişe, toplumsal çöküşe övgüler düzüyor...

Tam bir tezat...
Yazın da bu tersiliği çok iyi özetliyor Müslüm Bey, Kardeşim..
Kutlarım..

Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.
Böyle şeyleri okuyunca ya da gördükçe şahit oldukça çok üzülüyor insan. Vicdanlar nasıl el veriyor akıl almıyor. Bir anne ya da baba yaşlandığında neden fazla gelir bu insanlara. Bakıma en çok ihtiyaçları olduğu zamanlarında onları yapayalnız bırakmak insanlık dışı. Böyle yapanlar kendileri yaşlandıklarında aynı durumu yaşıyorlar genelde. Onları el üstünde tutmamız gerekirken, öyle çok ki bir başına yalnızlığa mahkum edilen, aranmayan ve hatırları bile sorulmayan yaşlılarımız.

Yazınızda iyi bir konu seçmişsiniz, kutlarım.

Saygıyla