Yeteneklerimizden gelen azabı nasıl aşabiliriz?

• 8 Haziran 2018 Cuma 15:09:24

Kendimi yazarken de sıradan bulurum. Büyük bir yazar olduğumu hiçbir vakit düşünmedim. Evet. Bugün de düşünmem. (Yazarlık serüvenimin sonuna kadar da böyle şeyler düşünecek değil gibiyim.) Çünkü yeteneğim hakkındaki tereddütlerimden kurtulamıyorum. Birisi foyamı meydana çıkaracakmış gibi endişeyle yazıyorum. (Nitekim bazen böyle şeyler yaşanıyor da.) Fakat, bu türden bir yoksunluk yanında, bende motivasyonu sağlayan başka birşey var: Heyecanlanıyorum.

Evet. Kalbime gelen şeylerin bazıları ’ilk defa bana gelmiş’ gibi geliyor. Yahut da cehaletim beni ’öyleymiş’ gibi kandırıyor. Kendimi tutamıyorum. Onları yazmasam ’yazık olacak’ gibi üzülüyorum. Dünyaya bundan fazlasını nasıl verebilirim? Geri kalan herşeyde benden daha iyiler var. Varlığım eksik kalsa hiçbir mekan boşluktan yakınmaz. Lakin gözlerime uğrayan resimlerde birinci benim.

Doğrudur: Güzel bir konu hatırıma gelip, fakat yazmak için uygun şartlar bulamadığımda, zalimleşiyorum. Kabalaşıyorum. Agresifleşiyorum. Öyle ya. O şey bir daha kalbime gelecek mi? Bir daha sırrını ortaya çıkarma fırsatını bana verecek mi? Belki de hiç uğramayacak. Bitti. İlk ve son görüşmemiz bu oldu.

Lakin eşi bulunmaz bir fırsatı kaçırmama sebep olduklarını çevreme nasıl anlatabilirim? Bana inanırlar mı? İçimde olan-bitenden haberdar değiller ki. Dilegetirsem alay edilmem ihtimali bile var. Bana ’deli’ derler mi? Hatta başta ’öyle düşünmediğimi’ söylediğim şeyi bile düşündüğümü düşünecekler. Evet. Düşünecekler. Buna karşı çarem yok. Bu anlayışsızlığa karşı koyacak silahlara sahip değilim.

Susuyorum. Sessiz bir öfkeye boğuluyorum. Bu kadar gürültülü bir şehirde varolduğuma üzülüyorum. Bu kadar kalabalık mekanlarda yaşamak zorunluluğunda kalmış olmam kanıma dokunuyor. Göklerde uçabilecekken kafeste ötmeye mahkum edilmiş gibiyim. Bu da beni muhabbet kuşları gibi gerginleştiriyor. Bana uğrayandan dünyayı haberdar edemediğim zaman çevremdeki herşeyi parçalayasım geliyor. Evet, bu abartı değil, böyledir.

Normalde kendimi uyumlu/neşeli birisi olarak görsem de iş yazmaya gelince içimdeki hayvan ortaya çıkıyor. Tıpkı kemiğine el uzatılınca hırlayan köpek gibi beni korkutuyor. Kendime bazen hatırlatıyorum: Herkesin bir imtihanı var. Bazıları bulduğundan bazıları umduğundan sınanıyor. Belki ben de bununla sınanıyorum.

Büsbütün de enseyi karartmayalım. Yazmak için bile olsa kötü birisine dönüşmek istemem. Böylesi nöbetleri atlattıktan sonra kaderle barışmanın bir yolunu ararım her zaman. Kadere imanım beni kendi tırnaklarımdan görebileceğim zararlardan da korur. Hayatımın memnun olmadığım yanlarını büyük, güzel ve hikmetli bir resmin parçası kılar. Orada öyle nezih görünce kendimi, ben de bana, yukarıda zikrettiğim kadar çekilmez gelmem. Belki derdimdir beni böylesi dermanlı kılan. Tıpkı ölümün hayatı bereketlendirmesi gibi.

Kur’an’da buyruluyor ki: "O, hanginizin daha güzel iş yapacağınızı denemek için ölümü ve hayatı yarattı." Hakikaten öyledir. Nice eylediğimiz ’hayat’ kadar ’ölümle’ de ilgilidir. İnsanoğlu hayatını kovalayan bir ölüm için bereketli kılar. Onun geleceği endişesiyle zamanını değerlendirir. Hatta daha ’detaylara konsantre’ bir bakışla diyebiliriz ki: Gündüzü gece, yazı kış, gençliği ihtiyarlık, zamanı geç kalma endişesi ’doldurulası’ kılar. Bu bakış açısıyla ’yazmanıza engel olan sebepler’ sûret değiştirip ’yazmanızın asıl sebeplerine’ dönüşür. Öyle ya. Belki size ’şimdi’ yazdıran da ’daha sonra’ yazamayacak olmanızdır. Yeteneklerinizden gelebilecek azabı böyle aşabilirsiniz.