ŞEKER ANNE!!

• 27 Ekim 2017 Cuma 14:25:54

Metrodan çıkınca bir kilometrelik bir mesafe vardı evime. Hava o kadar soğuk ve ben o kadar yorgundum ki mesai bitişi, bu kadar bir uzaklık bile çok büyüyordu gözümde. Taksiyle gitmek istedim, ancak bir türlü şoför beyleri mutlu etmemişti kısa mesafe.

Çaresiz caddede dikilip titremektense böyle, genelde yaptığım gibi, yürüyerek gidecektim eve. Kabanımın yakalarını kulaklarıma kadar iyice kaldırıp, laptopumun ağırlığından çökmüş omzumu da dikleştirerek, tabana kuvvet düştüm yola.

Aslında evde de doğru dürüst yemeklik bir şey kalmamıştı. Markete uğrayıp alışveriş yapsam iyi olacaktı. Ne alsam diye geçirerek koştururken aklımdan bir apartmanın mermer merdivenlerine büzüşmüş vaziyette oturan yaşlı bir kadına gözüm takıldı.

Siyah bir manto başında bere gibi siyah bir şapka, yaslamış omzunu duvarına öylece duruyordu. Hava neredeyse kararmak üzereydi. Bu satte ve bu buz bir gibi havada, bu yaşlı kadının sokakta işi neydi?

Tam geçip gitmişken önünden, aklıma takılınca hali, geri dönüp önüne dikildim. Başlığı geriye doğru kaymış gri saçları rüzgârla dağılmıştı. Hiçbir harekette bulunmadı.

Merhaba teyzecim, dedim. Ne yapıyorsun bu soğukta burada? Bir an durdu, sonra başını hiç kaldırmadan gözleri bodlarıma takılı, fısıldar gibi cevapladı.

Hiç!!!

Nasıl hiç? Hava buz gibi ve sen soğuk taşın üzerinde oturuyorsun! Neden evine gitmiyorsun?

Dudağını bir kenardan ısırarak bu kez başını kaldırıp yüzüme baktı, Göz kapakları şişmiş, kıpkırmızı olmuştu içleri. Ağlamıştı besbelli. Çaresiz halini görünce kötü hissettim kendimi. Zira, bir yaşlı insanların bir de çocukların ağladığını görmek, her zaman çok etkilerdi beni.

“Allah, Allah” dedim, yoksa bu teyze kaybolmuş olabilir mi?

İç çekerek cevapladı sorumu.

“Eve gidecektim…. Ama ben nerede oturduğumu bulamadım! “

“Öyle mi? Yolunu mu kaybettin teyzem sen? Adresi biliyorsan söyle, ben seni hemen götüreyim hemen. “

“Yok, dedi… Hatırlamıyorum ki!”

İşte o an kafama dank etti. Bu teyzecik bir Alzheimer hastası olabilirdi. “Tamam, anladım teyzem, dedim… Hadi gel, kalk ayağa. Hiç merak etme ben bulurum senin evini.”

Bu teklifi bekliyordu sanki, yüzünde bir gülümseme, titrek bir şekilde ayağa kalkmaya çalışırken, uzanıp tuttum bir elini. Ah! Zavallıcık, soğuktan adeta buz kesmişti narin elleri.

Adresini hatırlamıyordu, karakola götürsem, ayakta bile duracak hali kalmamışken, onlar bulana kadar iyice perişan olacaktı. İyi de evi neredeydi ki?

Hemen geçen ilk taksiye el edip durdurdum. Kısa mesafe diye söylense de umurumda değildi. İnsanlık ölmemişti ya! Allah’tan adam insaflı çıktı. Ağırdan alarak taksiye binişimizi dahi sabırla bekledi. Hatta yardım etmeye bile yeltendi

Eve girer girmez mantosunu, beresini üzerinden alarak, onu doğruca tuvalete götürdüm. Bu kadar üşümeden sonra ihtiyacı olacağını düşünmüştüm. Çok da doğru yapmışım. Sonra götürüp, salondaki kanepeye oturttum.

Ardından gidip kombinin ayarını sonuna kadar açtım. Ev anında ılınmıştı, ama baktım garibimin titremesi geçmiyordu bir türlü. Belki çok üşüdüğü için, belki de korkudandı. Kim bilir ne kadar zamandır o buz gibi merdivenlerde oturmuştu. Zaten kuş kadardı bedeni, Allah verede hasta olmasaydı bari.

Yatak odasından bir yastık ve bir battaniye alıp getirdim. “ Teyzem dedim, sen istersen şöyle uzan dinlen biraz olur mu?” Yine itiraz etmedi, hemen uysal bir şekilde kanepeye uzanıverdi. Üzerini örterken elimi tutup sordu.

“Gülçiçek geldi mi?”
“Gülçiçek kim?”
“E torunum” dedi. Okuldan gelmedi mi daha?”
“Ha! Tamam… Yok, gelmedi, dedim. daha erken.”

Başını yastığa koyar koymaz dalıp gitmişti ihtiyar. Hemen çantamdan telefonumu çıkartıp yakın plan iki resmini çektim. Semt karakolunu arayarak, durumu izah ettim ve çektiğim resimlerle birlikte ev adresimi vererek, yakınları bulunana kadar onu evimde misafir edebileceğimi söyledim.

Çok açtım, mutlaka teyze de açtır diye üzerimi değiştirir değiştirmez, mutfağa girip şehriyeli domates çorbası yapmaya giriştim. Markete gitmeye fırsat bulamadığım için yiyecekten yana fazla bir alternatif yoktu. Bu arada ihtiyar horuldamaya bile başlamıştı. Rahatladığını bilmek çok hoşuma gitmişti doğrusu.

Ben ayaküstü karnımı mutfakta doyurdum. İhtiyar için de uyandığında verilmek üzere tepsiye tabağı kaşığı hazır etmiştim ki, kapı zilinin çaldığını duydum.



* * *

2. VE SON BÖLÜM HEMEN YARIN....