Merhaba, sanırım beceriksizliğimden ötürü olsa gerek blogunuza üye olamadığım için nezaketinize sığınarak son yazınız hakkındaki değerlendirmelerimi buradan paylaşmak istedim.

Bir insanın balonu uçup gitsin diye bile isteye gökyüzüne salması ve sonra da büyük bir kızgınlıkla yerlere çiviler, duvarlara dikenli teller döşemesi ne denli doğrudur diye düşünüyorum bazen. Aynı şeyi insanlara da yapıyoruz nedense, hayatımızdan çıkıp gitmelerini ima ediyoruz, onlara kendilerini değersiz hissettiriyoruz, bizim için önemli değillermiş gibi davranıyoruz ama sonra da onların bu kırgınlıklarından ötürü verdikleri küçük ve haklı tepkilere karşılık onlara bin misliyle karşılık veriyoruz. Sizce bunun anlamı nedir, niçin böyle yapıyoruz da tepki vermeden, sakince "ama o bunu yapmakta haklıydı, benim bundan daha fazla ileri gitmem saçma ve kırıcı olur" diyemiyoruz. Belki zamana bırakınca kendiliğinden çözülecek meseleleri neden kendimizi üstün ve haklı gösterme çabasıyla iyice içinden çıkılmaz hale getiriyoruz. Bir kalbin kendisini sevmiş ve değer vermiş olana düşmanca duygular besleyebilmesi bu kadar olası mı gerçekten. Aklımıza yerleştirilen bu deli sorular bitmiyor işte maalesef. Ama biz yine de insanların kalplerini kırmaktan itinayla kaçınalım ve anlık öfkeler yüzünden -özellikle de- kıymet bilen insanları üzmeyelim.

Ve son olarak tüm bunların ışığında hiçbirimizin yolunun sevgiden, iyi ve doğru olandan şaşmaması ve -yanlış anlamaların- yer almadığı bir hayat yaşayabilmesi dileğiyle. Esen kalın..

Yellow Rose tarafından 4/18/2020 5:13:41 PM zamanında düzenlenmiştir.

Paran kadar varsın tüm insanlığın yeni ama kirli gerçeği. muhteşemdi her bir mısrası gerçek ve çok boyutluydu ve yüreği selamlıyorum