0070 - KANLA KİRLENMİŞ EVRAK – HER ŞEY ASLINA RÜCU EDER

• 11 Nisan 2017 Salı 00:24:17

KANLA KİRLENMİŞ EVRAK

"Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında.
Aşklarım, inançlarım işgal altındadır
tabutumun üstünde zar atıyorlar
cebimdeki adreslerden umut kalmamıştır
toprağa sokulduğum zaman çapa vuran adamlar
denize yaklaşınca kumlar ve çakıl taşları
geçmiş günlerimi aşağılamaktadır."

(1972)
İsmet ÖZEL

HER ŞEY ASLINA RÜCU EDER

Ne kadar karamsar oldum ben son zamanlarda! Gerçekten o kadar kötü mü her şey hayatımda? Yoksa Ülkemin gidişatı mı yansımakta ruhuma? O yansıma karatma günlerinde kullandığımız türden perdelerle ruhumu kararttığından mı bu olumsuzluk bende?

Aşklarım vardır benim. Allah aşkı, Vatan sevgisi, Millet sevdası gibi… Dinimi severim, dilimi severim, bayrağımı severim. Ne oluyor da son günlerde bütün bunlara ambargo koymaya çalışıyorlar! Bilmiyorlar mı ki ben onlarsız yaşayamam, bu benim sonum olur! Onlar için yaşıyorum, onlar için ölürüm!..

Ne yapsam? Nereye gitsem? Kimden medet umsam? Bağlara bahçelere vursam kendimi, oralarda çalışan insanlar… Deniz kenarlarına gitsem, çakıllar, kumlar, deniz kabukları… Sanki hepsi biliyor bu zamana kadarki tüm yaşadıklarımı. Neler çektiğimden haberdarlar. Fakat ne kadar güçlü onlar ve ben kadar ne zayıfım! Onlar benden ilerde, benden üstün! Çok daha kavi ve umursamaz!

Ne kadar kötümser bir hale geldim son günlerde! Ne karamsar şeyler yazar oldum! İnsan ne yazarsa yazsın, kendini yazmaya başlar ya nihayetinde, ben de öyleyim işte ama haklıyım bir taraftan da… Bize ne zarar gelirse, batıdan geliyor. Oranın yağmuru, rüzgârı, kasırgası yaklaşık yirmi dört saat sonra burada…

Ne kadar kötü âdet, alışkanlık, ahlaksızlık varsa oradan esiyor ve bize zarar veriyor. Suç oranları arttı. Günaha girenler de öyle… Kapılıp gidiyor erkekler, kayıp gidiyor kadınlar…

Bu yurdun güzel insanları da az değil. Mert delikanlıları… Ki onlar, garibandırlar ama çelik gibi imanları vardır, göğüslerinde! Kuzeyden gelen soğuk ve sevimsiz rüzgâra kapılan gençlerimiz de gün gelir silkinir ve öz benliklerine dönerler! Korkacak bir şey yok. Zamanla her şey rayına girer. Her şey aslına rücu eder. Aslı balsa koyulur, yağsa kokar. Çünkü anası ekşi ayrandır.

Gecenin bir yarısında kötü kötü düşünceler saplanıyor beynime. Caddelerden marşlar söyleyerek gençler geçiyor. Bir grup sağcı, bir grup solcu… Ellerinde Türk bayrakları… Dillerinde Türk marşları… Biri batıdan uzanmış yakalarına, biri kuzeyden… Çeker ha çeker! Neler çeker millet bu iki beladan! Neler neler çeker! Yeni neslin imanını çalmak istiyorlar! Komünizm tehlike arz ediyor. Fakat ne yaparlarsa yapsınlar, bu milletin inancını asla sarsamayacaklar.

Ne yazık ki fitne soktular gençlerimizin arasına… Birbirlerine karşı hale getirdiler. Çok kan döktüler! Daha da dökmekteler. Kardeş kavgası nedir bilmezdik biz. Böyle bir şey yoktu geçmişimizde. Tertemiz topraklarımızı kana buladılar!

Gece zikrediyor.” La,!” diyor önce… “Yok!” diyor. “İlahe…” diyor sonra… “İlahlar…” “İlahlar yok!” diyor, açık açık! Açık açık inkâr ediyor ki bu kadarı küfürdür. Fakat “İllallah!..” diyor sonunda! Yani “Yalnız Allah var!..” “La İlahe” denmeden “İllallah!..” denmiyor. Onun için ümitsiz değilim. Hatta çok daha ümit içindeyim. Çünkü artık gençlerimiz körü körüne inananlardan olmayacak! Okuyacak, düşünecek, bilinçli bir tarza iman edecek. Zaten beklenen iman da böylesidir!

Oldukça karamsar bir hale geldim son zamanlarda. Kalemime iç açıcı sözcükler gelmiyor. Hayat çok yordu beni. Düşünmekten saçlarım ağarmaya başladı. Bu nasıl bir dünya? Bunlar nasıl insanlar ki fikir diye zehir saçıyorlar sinelere!

Yaşım ilerledikçe çekmekte olduğum acılara alıştım. Duygularım törpülene törpülene köreldi. Acı patlıcanı kırağı çalmaz! Kara gün kararıp kalmaz, güneş var! Sakin olmalıyım. Sakin olmalı ve sükûnetle beklemeli…

Eskiden daha çok acıtırdı yüreğimi aşklarım. Gençlik dönemimde nasıl da yanardı! En çok aşktan çektim, bu zaman kadar! Sevildiğim kadar sevilmediğim için hüsrana uğradım hep. Zamanla köreldi sevda damarlarım. Bir tarafı boydan boya dumura uğradı. O tarafı sevgili için atardı, bir zamanlar. Çoktandır atmaz, atamaz oldu. Bir tarafı durmak bilmiyor hâlâ, duracağı da yok ama güveniyorum ben milletime. Bu milletin evladı, haram süt emmemiştir. Çıkmaz sokaklara sapsa da er geç dönüp yolunu bulur! Buna bütün kalbimle inanıyorum.

Şimdi… Gece yarısı… Müsterih olmalıyım! Düşünmeyi de hislerimi şiirleştirmeyi de bırakmalı, atlaya zıplaya okumakta olduğum başucu kitabımı alıp elime, huzur içinde, şöyle başından başlayarak okumaya, okurken de uyumaya çalışmalıyım.

***
Onur BİLGE
ŞİİR FISILTILARI - 0070