Annem

• 30 Mart 2017 Perşembe 00:23:07

Kısa olsun bir yazı yazmak geldi içimden. Ne yazayım diye düşünürken az önce yanından geldiğim
annemi anımsadım. Ben otursam o da oturacaktı daha. Nerede mi televizyon önündeki sandalyede.

Her akşam annemle birlikte kahve içmeye giderim anneme. Annem yalnız oturuyor ama tabii bizler
onu yalnız bırakmıyoruz. Allah herkese hayırlı kız çocukları versin. Erkek çocuğu ne kadar bakar.
Gerçi bu anlamda istisnalar var.Sözgelimi bizim eski çıkmaz sokaktaki komşumuza küçük oğlu baktı
en çok. Tuvalete bile götürürmüş. Allah rahmet eylesin Anakadın ablaya. İki yıl oldu rahmetli olalı.
Biz üç kız bir erkek kardeşiz. İki kız kardeşim benden küçükler. Ortanca kız kardeşim annemle aynı
apartmanda onun üst katında oturur. O anneme kahvaltısını hazırlar. Diğer küçük kız kardeşim ise
annemin yemeğini yapar öğleyin ve akşam birlikte yerler. Bazen ben ve diğer kardeşim de oluruz
akşam yemeğinde.

Anneme akşam gittiğimde nasılsın anne, iyi misin dedim. Biraz iyiyim dedi. Biraz iyiyim dediyse bu
iyidir demektir. Çok hastayım diyorsa hastadır. Hiç keyfim yok derse korkulacak bir durum yoktur.
Annemi yavaş yavaş çözdüm sayılır.

Bugün annem iyiydi, ben de iyi oldum.Televizyonda yine sevdiğim sanat müziği kanalını açtım.Şarkı
söyleyen sanatçıyla birlikte ben de söyledim. Annemin kulağı ağır işittiği için kulaklığını tak anne
dedim. Uzun süredir takmadığı için nasıl ayarlayıp takacağını unutmuş. Ben de bilmiyorum. böylece
kulaklığı yerine koyup. televizyonun önüne oturdu. Televizyonun sesini açtım, komşuların rahatsız
olmalarını göze alarak. Kahvelerimizi az önce içmiştik. Ben fincanları yıkayıp annemin yatağını
Yaptım her zamanki gibi. Annem yine sana çok eziyet ediyorum dedin. Sen benim ayağıma az mı
kiremit ısıtıp koydun zamanında. Hem de hiç gocunmadan.Ona diyeceğim ama çok bağırmam gerek.
kendi kendime söylüyorum.

Annem bu gün çok iyi. Ben kalk yatalım artık anne demesem daha oturup şarkı dinleyecek. Ben de
gidiyorum diye kaldırdım. Yardım etmek istemedim kalkarken kolu bacağı güçlensin diye. Kendini
zorlayarak kalktı sandalyeden. Onlara da kaldırın demiyorum dedi kardeşlerimden için. Kendim
kalkıyorum. Böyle daha iyi anne dedim. Elindeki küçük çantasını aldım elinden, odasına götürdüm.

O tıpış tıpış bastonuyla odasına girerken geçen gün geldi aklıma. O zaman hastaydı. Yatağına ikindi
vakti yatmış kalkmamıştı. Yemek de yememiş. Yatsıdan sonra kardeşim annemin yanına gitti. Anne
hiç olmazsa bir bardak süt iç dedi. İçmem dediğini duydum salondan. Kardeşim üzülerek yanıma
geldi. İçmiyor dedi. İğnesini de yapmadık. Ben de çok üzülmüştüm. Annem hep iyi olsun istiyordum.
Aradan yarım saat geçti bu kez ben gittim annemin yanına. Anne süt ısıtıp, içine ekmek doğrayıp
getireyim de iç dedim. Böyle aç aç yatılmaz. İçmem dedi. İçersin dedim. Getireceğim. Ses etmedi.
İçeceğini anladım. Hemen hazırlayıp getirdim. Kaşıkla bir kaç yudum içmeye çalıştı. Yapamıyordu.
Kaşığın ucuna süt geliyor, ekmeği alamıyordu. Kaşığı aldım elinden.Sütle birlikte ekmeği de alarak.
Anneme sütünü içirirken eski günlere gittim. Annemin ağzıma çorba dolu kaşığı tutup içirdiği eski
günlere. On beş yaşındaydım. Apandisit ameliyatı olmuş yatıyordum. Gücüm yoktu demek ki, bana
annem yediriyordu yemeğimi. Hastanede anneme yaptığım nazları unutmadım. Mızıldanıyordum
annem yedirmek istedikçe. O sabırla benimle uğraşıyordu.

Ah anne hatırladığım ne çok şey var bana baktığın hakkında. Bebekliğimi düşünmek bile istemem.
Hepimizle kim bilir ne kadar çok uğraştın. Bir yandan tarlada çalışıp, hayvanlarla uğraşırken. Sana
ne kadar hizmet etsek de hakkını ödeyemeyiz. Canım benim. Sen hep iyi ol.

30. 03. 2017 / Nazik Gülünay