Birden geldi aklıma, yine o.. Oysa unuttum diye şiirler bile yazıyordum ona. Sanki ilâhi güç onun
sesini duyuracaktı bana. Şu an o da beni düşünüyordu telefonun öbür ucunda. Telefon numaramı
kaybetti mi yoksa! O bu kadar gecikmezdi, mutlak arardı beni. Öyle uzun zaman geçti ki seviyorum
seni diyen o kalın sesini duymayalı..

Onun sesini yanıma alıp dolaştığımı anımsıyorum. Belki de karşındaki insanlara aptalca gelen bir
gülümseyişle. Bir söğüt dalını tutarak sallanmak istemek, deniz kıyısında, bahar havasında yürümek
martılara ekmek atmak. Denizin hafif dalgalı yüzünde onu görmek. Bir ses sevilir mi? Bunu ancak
şimdi düşünebiliyorum. O ses bir can, bir nefesti. En güzel şarkıydı duyduğumda beni hayallere
daldıran.

Sahi önce hangimiz kesmişti telefonla görüşmeyi. Sanıyorum ben. Çünkü bir başka isim girmişti. O
ses kanlı canlı yanındaydı. Yağmurlu havalarda şemsiyesiz yürüyordunuz birlikte. Onunla ıslanmak
güzel diyordun. Eğilip öpmek istiyordun omzundan. belki de öpüyordun. Bir kuru ses, sesle yetiniyor
fazla bir şey beklemiyordum. Bir ses yetmedi o kızdan sonra. O ses başkasının yanındaydı. Onunla
seyrediyordu belkide yıldızları. Kayan bir yıldızı birlikte tutuyor, odalarına alıyorlardı. Birbirlerinin
gözlerinde yaşıyorlardı, seste değil..

Gözlerim telefonda. Biliyorum o son aramasından sonra bir daha aradı beni. Araya birden biri girdi
engelledi konuşmamızı. Telefonun ucundaki sesin sendeledi. Ben de düştüm yardan aşağı. Sesim
bıraktı beni. Kayboldu. Arasam da bulamadım o günden sonra.

Telefonun önünde bekliyorum. Çaldı çalacak sesi. Alo diyeceğim, karşıdaki sese.Yine o tok güzel ses
nasılsın diyecek. İyiyim derken sesim titreyecek. Hiç iyi olmadın ki diyecek içimde sürekli benimle
kavgalı sesim. Sürecek konuşmamız. Aklıma getirmeden o yağmurlu gezintileri. Susacağım. O yine
seni seviyorum diyecek.

Telefon çalıyor mu sahi?..Uzanıp ahizeyi alıyorum. Elimde kalıyor kopuk telefon teliyle..Unutmuşum.
Yıllardır işlevsiz duruyor burada.. sessiz..

27. 02. 2017 / Nazik Gülünay