Çok mu Uzaktı Ellerimiz Değmeden Önce

• 25 Ocak 2017 Çarşamba 01:12:08

"..."

Çok mu uzaktı ellerimiz, değmeden önce...

Çok özlemişti belli ki yine eli telefona gitti ve geri geldi. Telefon çaldı o sırada, heyecanla açıverdi;

- Alo!!
-... Ses yoktu bir süre bekledi, karşı taraftan bir nefes alış sesi bile olsa duymak istedi.

Telefonun ahizesini yerine koydu. Ensesinde bir sıcaklık hissetmişti... İrkildi gözlerini yavaş yavaş arkaya çevirdi... O sırada annesinin sesiyle birlikte uyanıverdi.

- Hadi kalk kızım, sahur vakti, birşeyler atıştır.
- Tamam anne, kalkıyorum.

Hala uykunun sersemliği üzerindeydi, banyoya yöneldi yüzünü yıkamak için ama birşey farketmişti, kendi evin de olmadığını iyi de burası neresiydi, sahi deminki kadın annesi miydi? Bir süre öylece durdu...
Mutfağa geçti kimse yoktu, heralde eskileri hatırlıyordu, ellerine baktı; yıpranmıştı, banyo da aynada gördüğü yaşlı kadın kendisimiydi oysa fazla dikkat etmemişti. Ne ara bu kadar yalnız kalmıştı, ne ara bu kadar yaşlanmıştı, çok mu uzun süre geçmişti! Hiç farketmemişti. Hazırladığı kahvaltılıklardan biraz atıştırdı, yaşlılıktan kaynaklanan hastalığından dolayı ilaçlarını içmesi gerekiyordu yorgun gözlerle ilaç torbasını aradı.
Ve son bir tane kalan ilacını da içiverdi. Eline aldığı suyla balkonuna yöneldi hava ne kadar da güzeldi bu gece, yıldızlar, bulutlar bir ahenk içindeydi sanki...

Gözleri bir yıldıza takılıverdi, sanki kendini hatırlatıyordu, bir süre sonra gözleri kapanmaya başladı, kalbi daha yavaş atmaya, nabzı daha düşük seyretmeye... Galiba yaşantısı bu kadardı, bu akşam yaşananların hepsi bunun içindi demek ki, bir veda için...

-Artık huzura kavuşabilirim, annemin kollarında hissettiğim o şeye...-