- 1531 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
ÇAMUR VE YILDIZLAR...
iki mahkum hapishane penceresinden dışarı baktı...biri çamuru gördü diğeri yıldızları...
OSCAR WİLDE ...
çamura bakan, çamura saplanır ve orada kalır...yıldızları gören ise aydınlanır, yönünü ve yolunu bulur...
ne güzel söylemiş Oscar Wilde...büyük ustaların, hayatın sırrını sakladıkları özlü sözlerinden öğreniyoruz zamanla kendimizle ve hayatla barışık olmayı...
hatta önce hayatla karışık oluyoruz...karmakarışık oluyoruz hem de...bir de bakıyoruz ki elimizde bir tek kendimiz kalmışız...kucaklıyoruz kendimizi önce...kendimizle barışıyoruz...bir de bakıyoruz ki hayat ta bizimle barışmış...bütün istediklerimizi üzerimize üzerimize yığıyor...
kendimizi sevmeden hayatta bizi sevmiyor...kendini sevmeyeni yaradan hiç sevmiyor...sen deli gibi sevsen de karşında kini, kendini sevmeyince, karşında ki de seni bir türlü yeterince sevmiyor...kısacası biz kendimizi sevmeyince istediğimiz kadar ve istediğimiz gibi sevilmiyoruz...her şeyin kaynağı biziz...bizden çıkan bize dönüyor...çok sevilmek istiyorsak önce kendimizi çok seveceğiz...yaradan, ondan sonra düğmeye basacak ve hakettiğimizi verecek...en zor olan da kendimizi sevmektir...başkalarını sevmek için kendimizi kandırırız da iş kendimizi sevmeye gelince kandıramayız...kusurlarımızı çok iyi biliriz çünkü...kusursuzmuş gibi davranırız ama biliriz kusurlarımızı...bu kusurlarla yüzleşmek, kendimizle yüzleşmek korkutur bizi...hep kandırmışızdır kendimizi...kusursuzluk çığlıkları atmışızdır...ve zor gelir kusurlarımızı kabullenmek...ama kararlıysak kendimizi sevmeye bir yerden de başlarız...bizi en az acıtandan başlamak en iyisidir...yavaş yavaş acının dozu yükselir ve bağışıklık kazanırız...altından kalkamayacağımız kusur ve acı kalmaz bir süre sonra...kendinizle ve kusurlarınızla yüzleşip, kusursuzluğu yaşamaya başladığınızda, o gerçek tada vardığınızda kendinize yaptığınız büyük iyiliği de görürsünüz...siz gerçek anlamda kusursuz olduğunuzda hayat ta kusursuz akmaya başlar artık...
şöyle korkusuzca kendimize dönüp kusurlarımıza bir göz gezdirirken, doğru zannettiğimiz yanlışlarımızı da bir sorgulayalım, ne dersiniz ?..önce kolay kolay sevemeyeceğimiz bir ben çıkar ortaya...ama kusurları temizledikçe derinlerimize inen yol açılır ve gerçek ben ’ e ulaşırız...özümüze ulaşırız...
özümüz yaradanın içimizde ki kusursuz bir parçası değil midir ki ?...
özüne ulaşan O ’ na ulaşmış olmaz mı ki ?...
bu güzel özü bulup çıkarmak ve kusursuz olmak için daha ne bekliyoruz ki ?..
çamuru değil, yaradanın ışığını, yıldızları görmek varken neden bataklığa saplanmaya devam ederiz ki ?...
YORUMLAR
şöyle korkusuzca kendimize dönüp kusurlarımıza bir göz gezdirelim ne dersiniz...önce kolay kolay sevemeyeceğimiz bir ben çıkar ortaya ama kusurları temizledikçe gerçek ben ’ e ulaşırız...özümüze ulaşırız...
Kusurlara göz gezdirirken derinine de irdemeliyiz... gerçek benliğimize ulşamak için gerekli diye düşünüyorum.
Kutlarım yazarı ve paylaşımını.