Ne hissediyorum bilmiyorum ; Kurtar beni!

• 15 Eylül 2016 Perşembe 13:35:29

Ne hissediyorum bilmiyorum
Kurtar beni!

Merhaba tanrıça , nasılsın görüşmeyeli? Umarım iyisindir, beni sormayacaksın biliyorum. İhanetlerin en acılarını tattıran bir adama sormamakta haklısın , üstelemeyeceğim.
Anlatmak istiyorum sana bir şeyler.
Ama ne hissediyorum bilmiyorum.
Yemin ederim bilmiyorum .
Sen gittin , dipsiz kuyuların en derinine fırlattı bu kahrolası terkediliş beni. O en derinde yılanlar soktu gözlerimi , o en derinde tüm zebaniler küfrettiler bana aşk denen bu büyüyü somutlaştırmaya çalıştığım için.
Seviyordum , kendimi umursamayacak kadar çok seviyordum hemde. Seni her gün bir daha görebilme umuduyla seviyordum bende kalan ufacık hatıraların tümünü. Sana yansıtamamış olsam da bin bir çeşit hatam olmuş olsa da aşk denen o sürreal tabloyu kalbimin en derinine çizmiştim ben. Kalemimse up uzun kirpiklerin , manzaramsa gök yüzü.
Ağır içkilerin eşliğinde görmeyi düşlerdim seni her defasında. Ard arda görürdüm seni sonsuz rüyaları yaşattığım alemde. İmkansız düşlerim her defasında gerçek olurdu , kollarımda uyurdun ; doyasıya çözemediğim kokunu buram buram hissederdim uykumun derinliklerinde.
Gerçek olamayacak kadar güzeldi bu aşk.
Seni anlatırken insanlara senden değil , sana benzeyen herşeyden ilham alırdım . Gökyüzü gözlerin , kumsallar saçların , kirpiklerinse her gece bana acı çektiren su yılanları.
Acı çekmeyi seviyordum . Her gecenin derinliğinde aklıma gelmeni , teker teker yanaklarıma düşen göz yaşlarını seviyordum istemsizce.
Güçsüzüm sana karşı , bu sefer de göz yaşlarım sığmıyor karanlık günleri yaşayan gözlerime. İnce ince hayallerimin üzerine yağıyor her bir damlası.
Seninle ben , güneşin ağlaması kadar imkansız olsakta ansızın kapımı çalıp yüce mabedine beni davet etmenden zevk alıyorum.
Yerine sevemedim , sevemiyorum.
Denedim , kahretsin ki denedim ve kirlettim o şiirlerimin ilhamı olan kutsal aşkı.
Hiç kimse sen gibi olmadı , onlara göre hastalıklı birisiydim . Onlar benim şiirlerimi sevmişti sana yazıldıklarını bile bile. Onlar benim aşkımı sevmişti , onları sevemeyeceğimi bile bile.
Onlar görünüşümü , dokunuşlarımı sevmişti.
Ama sen hislerimi sevdin , inandın aşkıma ihanetlerin eşliğinde. Özür dilerim tanrıça , kaybettim seni kirli dünyanın derinliklerinde.
Sen beni sevmeyi bıraktıktan sonra evren kabul etmiyor cesedimi . Çıkmıyor ruhum bu kirlenmiş bedenden. Defalarca bu girdaptan kurtulmayı denesem de beceremiyorum akıtmayı bu iğrenç kanı bileklerimden.
Ne hissediyorum yemin ederim bilmiyorum . Seninle konuşmak , yalnızlığımı seninle paylaşmak iki koca yıldır iyi geliyor ne kadar kötü olsamda.
Keşke sana yazacak , keşke senden yardım isteyecek cesaretim olsaydı. Merhametliydin bana karşı . Sakınırdın her defasında içimdeki benden bile beni. Şimdi yanımda olsan kollarınla sarar , saçlarımı okşardın ay ışığının eşliğinde. Hakim olamıyorum göz yaşlarıma, rüyalarım dışında kos kocaman sarılamadım ki ben sana . Hayatım boyunca bir daha kokunu duyamayacak olduğumu bilmeme rağmen hala o kadar aşığım ki o efsanevi güzelliğe.
Devam edemeyeceğim sevgilim , kendine iyi bak.