AYAK DUASI

• 22 Şubat 2016 Pazartesi 00:19:49

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Tam bir hafta oldu. Küçükken kucağına oturmak için sıra beklediğimiz babaannem, kucağına kızımı almış başını okşuyordu. Birden “Sanki ayağım uyuştu.” dedi. Sonra başının döndüğünü söyledi. Yüzünü yıkadılar. Hastaneye götürelim, dedik. “Yok, rahatsız olmayın. İyiyim.” dedi. Geç saatlere kadar bize eski köy hayatını, çocukluğunun adetlerini anlattı. Sonra ben ailemi alıp eve döndüm. Sabah babam aradı. “Babaannen felç geçirdi!” dedi. Kısmi felçmiş. Dört gün yatırdılar hastanede. Felç durdu, “Bundan sonra benim yapabileceğim bir şey kalmadı.” dedi nöroloji doktoru. Fizik tedavi uzmanı gelip birkaç egzersiz gösterdi. “Bunları evde yaptırın, bir ay sonra tekrar bakarız.” dedi. Amcamların evine getirdik. Şimdi yatakta yatıyor. Vücudunun sağ tarafını kullanamıyor. Kendini konunun dışında gören bir çocuk gibi bizi sessizce dinliyor. Pek konuşmuyor, konuşsa da zor anlaşılıyor.

Amcamın eşi “Ana!” diyor, “Kesin nazar değmiştir! Her kim seni görse bu yaşta nasıl olur da sağlıklı sıhhatli durur.” diyordu. Rahmetli Halime Halam, eve misafir geldi mi gelinine “Kızım gel, beni ayağa kaldır.” derdi. Misafirler gittikten sonra ona “Kızım gözden sakınmak gerekir, bu kadın bu yaşta hala dinç derler, Allah muhafaza!” derdi. Sana kim durumunu sorsa çok şükür, aslan gibiyim, derdin. Şükretmek iyi de biliyorsun köyde bazı sülalelerin nazarı tehlikelidir. Hıdıro’nun dedesinin gözleriyle bir horozu devirdiğini sen anlatmamış mıydın bize? “

Babaannem yüzünün sağ tarafı felç olduğu için kelimeleri tam söyleyemiyor. Ancak dikkatli dinleyince ne dediği anlaşılıyor. “Kader, kızım! Kaderde neyse odur. Allah şu ayaklarımı geri versin, başka da bir dileğim yok.” diyor. Ayaklarını çok utandığı için istiyor. Sultan Halam “Ayağa kalkarsa bu utancı sebebiyle kalkacak.” diyor. Hastanede altını bezlemelerini zor kabul etti. Büyük abdestini sabahtan akşama kadar tutup beni tuvalete çıkarın, diye inat etti. Sultan Halam ile Mence Halam ayağa kaldırmaya çalışırlarken onu düşürdüler. İki hasta bakıcı zar zor tekrar yatağa kaldırabilmişler. Ondan sonra bir daha tuvalete çıkarın, demedi. Ama yanına ne zaman ziyaretçi girse yüzündeki utanç belli oluyor. Beni bez almaya gönderdikleri zaman o kadar zoruma gitti ki onun utancını tahmin bile edemiyorum. İyileşmeli, diyorum. Ailemizin en büyüğü o kaldı. Tüm aile hatta akraba olmayan komşular bile ona Fehime Anne der. Şimdi hepsi onun için dua ediyor. İyileşmeli, bunu hak ediyor.

“innnekeelekulliişeyinkadiyyr”

“Hoca, egzersiz hareketlerini sen yap!” diyorlar bana. Bir elimle dizine bastırıp ayak bileğini öne arkaya, sağa-sola oynatıyorum. Şişmiş ayak parmaklarını geriye esnetip sonra bir müddet birbirinden ayırıyorum. Bacağını dizden büküp tekrar yatay pozisyona sokuyorum. Sıra kolunda. Tıpkı bir ölü kolu gibi ağır ve cansız… Tek farkı hala sıcak ve yumuşak olması. Aynı hareketi yirmi defa yapınca dışarıdan zorluyormuşum gibi mi geliyor bilmiyorum. Babaannem hep “Onu hiç hissetmiyorum.” diyor. Moral olsun diye “Yakında hissedeceksin!” diyorum. “İnşallah!” diyor.

“veilelllahilmasiiyr”

Amcam, yer minderine uzanmış, oğlu Ömer de başına dikilmiş, amcamdan ellerini yüzüne kapatıp “cee” yapmasını istiyor. “Küçüklüğünden beri bu adetten bir de kapak çevirmekten vazgeçmedi.” diyor amcam. Ömer on altı yaşında. Altı kardeşin en küçüğü ve en özürlüsü. Otizm ve hatırlayamadığım başka bir zihinsel hastalığı var. Asıl adı Ömer Faruk. Şimdi sadece Ömer diyorlar. Sağlam bir tek kızları var. O da çoktan evlendi, küçük bir kızı var. On yıl önce Ömer’in fotoğrafının olduğu büfenin köşesinde şimdi onun fotoğrafı duruyor. Diğer çocukların en küçüğü yirmili yaşlarda. Öyle tam zihinsel özür değil onlarınki. Sınır zekâ dediğimiz eğitilebilir düzeyde zekâları. İlkokulu bitirdiler, okuma yazma biliyorlar; fakat yabancı biri onlarla bir-iki dakika konuşunca akıllarının kıt olduğunu hemen fark ediyor. Amcam ve eşi amca çocukları, onları hep akraba evliliğine misal gösteriyorlar. Amcamın eşi cennetlik olmalı, diye bir düşünce aklımdan geçiyor. Babaannemle birlikte şimdi evde beş özürlü oldu. Halit, babaannemi saymazsak en büyükleri. Benden beş yaş küçük. Halı saha maçlarımıza gelip bize spikerlik yapıyor. Sahanın kenarında Ercan Taner gibi maç sunuyor. “ Valla sensiz maçın zevki olmuyor!” diyoruz. İşe yarar olduğunu düşünüp çok seviniyor. Gelmeyince onsuz zorluk çekip çekmediğimizi soruyor. Geçenlerde böbreklerinde sorun oluştuğu için gelemedi. Mahallede onu gördüm. Halit geçmiş olsun, dedim. Sağ ol hocam, deyip gelmemesine çok üzülüp üzülmediğimizi sordu. Tabii ki üzüldük, dedim. ağlayıp ağlamadığımızı sordu. Ağlamadığımızı söyledim. Ama çok üzüldünüz değil mi, dedi. Tabii, dedim. Meğerse taş düşürüyormuş. Daha doğrusu kocaman taş iki aydır böbrek kanallarında, düşmüyor. Nasıl oluyorsa büyük abdestini yapmasını zorlaştırıyor. Kanaması var. Doktor, taş kıpırdamamış, ameliyat lazım; yoksa böbrekleri zarar görecek, demiş. Amcam düşüneceğiz, dedi. Üç gündür ağrı kesici içiriyorlar.

“veterrzuku mennteşeâu biğeyriihıseebb”

Ömer’in sorunlarından birisi de çok yemesi. Yüz kilo civarında. Son günlerde daha fazla kilo aldı. Misafirlere pasta ikram edilmesinden nasipleniyor. Ellerinde puding, krem şanti poşetleri var. Genelde anlamsız sesler çıkarıp ellerini göğsüne, kasıklarına vuruyor. Babam “Şu çocuğa biraz dikkat edin, daha fazla kilo alırsa başınıza bela olacak!” diyor. Annesi de “Ne yapabilirim ki, sürekli dolabı karıştırıyor! Geçen dondurucudan üç defa tavuğu çıkardı. Biz koyuyoruz, o çıkarıyor. En son bozulacak diye pişirmek zorunda kaldık.” diyor. Ömer bizi duymuyor. Bilgisayardan dinlediği Kuranı Kerimi taklit ediyor. Babam “Suphanallah, valla aynı Abdussamet gibi okuyor !”diyor. Amcam gülümsüyor, ona kadar saymasını da bildiğini söylüyor. Amcam sayıyor, o devamını getiriyor. “Bir: iki, üç: töğt, beş: altı, yedi: sekiiz, otuz” Bir kişi hariç herkes gülüyor. “Ömer nasılsın” diyorlar. Hızlıca “İyiyim” diyor. “Hoş geldin” diyorlar, “Hoşbukdu” diyor. “O kadar rehabilitasyon merkezine gitti, başka bir şey öğretmediler mi?” diyor babam. Babama bazen çok kızıyorum. Lafının ne yaralar açtığını nasıl anlamıyor? Amcam, “Bunlar öyle” diyor. Hatırlıyorum, Küçükken onu tek balkona çıkardıkları için ezan okumayı da öğrenmişti. Ama beş yaşına geldiği halde konuşamamıştı. Ezan okuyunca “Madem ezan biliyorsun konuş artık o zaman!” diye bir söz söylemişti Şehmuz Dayı. Ömer kaldığı yerden tecvit okumasını sürdürüyor. “Vallahuuvaleeküllişeyy’inkadiir.” Hepimiz Arap kökenli olduğumuz için odadaki herkes anlıyor. Bir tek Ömer anlamıyor ne söylediğini.

Babaannem dudaklarını oynatıyor, dua okuyor olmalı. Meşhur bir duası vardı. “Ya rabbi yatağa düşmeden ölüm!” derdi. Artık o duayı etmeyecek, ayağına kavuşmak için dua edecek. Kolunun iyileşmesini de çok istemeyecek, biliyorum. Egzersizleri bitiriyorum. Babaannem yatakta durmadan düşünüyor, Ömer sallanarak odadan fırlıyor.

Yahya OĞUZ