Sayın Nazik Hanım efendi;
Yazınızı içte, derin duygularla bir nefeste okudum. Okurken bu olanların ciddi olmadığına, sadece bir hikayeden ibaret olduğuna inanmak isterim. Yazının başlığını gördüğümde yıllar önce bir tiyatro oyununu bana anımsattı. "Mikadonun Çöpleri"; "Çöpteki Çiçekler" kadar dramatikti. Yazının içeriği, akışı ve üslubu itibari ile sahnelenmesi gereken güzel bir eser meydana getirmişsiniz. Bizlerle paylaşrak bu tür duygulardan haberdar ettiğiniz için teşekkür eder, başarılarınızın devamını dilerim. Yüreğiniz açık, kaleminiz kuvvetli olsun

inan bana yapılması gerekeni yapabildiğin için kahramansın canım arkadaşım

Tebrik ederim başarılar dilerim güzel bir yazı okudum hem severek hem de üzülerek tabi malesef bu kanayan bir yara olmuş bizde bir türlü iyileşmiyor ne yazık ki ben de böyle bir olay yaşadım görücü usulu ile evlenenlerden biriyim mutlu sayılırım ama sevdiğim kişiyi asla unutmam unutmam da mümkün değil saygılar sevgiler

direnmek insan olmanın ilk özelliğidir. Bilerek bilinçli bir direniş. Ormandan korkarak kaçmak yerine içlerine dalarak ormanın diğer yanına çıkmaktır hayat.. Maalesef çok aile çocuklarını kendi mallarıymış gibi görüyor.
konu anlatım güzel.. tebrikler.. saygılarımla..

İnsanın inanası gelmiyor.. Bu nasıl anne baba diyeceğim affınıza sığınarak..Ve nasıl bir kız kardeştir anlamak mümkün değil. Tamam o zamanlar yaşamayan bunu bilemez diyebilirsiniz ama bir anne ya nasıl yavrusundan önce çevreyi düşünür..

Zor koşullar altında bence büyük bir başarı kazanmışsınız.. Tebrik ederim.. Doğu da bunu yapamayan küçük gelinler geldi gözümün önüne.

Sevgili Nazik Hanım

Güne yakışan samimi ve içten yazınızı kutlarım

Kaleminize sağlık

Saygı selamlarımla

Tebrikleri hak etmişsiniz, hem cesur bir genç kız olmakla taa o zamanlar ve hem de şimdi bizlerin okuması için yazarak... İbretle okunması gereken bir yazı olmuş, tebrikler Nazik Hanım :)

Gencecik yaşında, göstermiş olduğun cesaret ve dirayet takdir edilesi. Kim var ki acılar eşiğinden geçmeden felaha ermiş. Kimi öyle, kimi böyle. Herkesin bir yaşam hikayesi elbet var, ve var olacak... Önemli olan kendin için en doğru olanı bilebilmende, en doğru tercihi yapabilmekte. Bu da eğitimle olur en çok. Helal olsun diyorum. Bazı kişilik özelliklerine eğitim de yeterli olmuyor. Nasıl üzüldüm.Ah keşke okuyabilseydin canım ya .Ama geç değil inan. Hâlâ... nefes aldığın müddetçe bu şansın var. Hep olacak. Hiç bir şey için geç değildir. Mutluluk içinse asla...Öpüyorum gül yüreğinden.Her şeyin gönlünce olması dileğiyle.Sevgiyle.

örtüsünü bir kaldırsa insan dünün
ne varsa dökülür üstümüze

her bir öyküde bir yara
ve yaralarından varılır bazı insanlara

iç burkan
dik ama mağlupluğunda
bir yaşam pay edildi sanırım pek çoğumuza

sevgiyle Nazik

Bir hikaye de olsa, 21. Yüzyıl Türkiye'sinde bunları değil yaşamak, okumak bile insana hüzün veriyor. Böylesi hikayelerin yaşanmaması dileğiyle...

Elinize sağlık, Teşekkürler!

canım arkadaşım yaşadıklarına çok üzüldüm ama seninle de gurur duydum senin gibi kadınlara ben kahraman derim içim burkuldu okuyunca kalakaldım öyle sen güçlüsün bununla kendinde zaten gurur duyuyorsun kendini yetiştirmek kadar güzel ne var bir kadın için hem de . Güçlü olamayıp da direnemeyenler de var canım arkadaşım hep böyle kal güçlü, ayakları yere sağlam basan ve yüreği kahraman.

Duyarlı yüreğinizi saygıyla selamlıyorum ve durgun bir gölün dibindeki yankıyı duymamak mümkün mü...
Gerçek bir var oluş öyküsü ve tam anlamıyla yaşatılanların yaşattığı o duygu sağanağı ki içinde neler saklı görünenin aksinde.
Can-ı gönülden kutluyorum Nazik hanım.
Sevgimlesiniz.

hayat üniversitesi ne çok şey öğretiyor insana

güzel anlatımdı

yerine yakışmış

kutlarım

sevgilerimle

"...sonunda benim dediğim oldu. Çevremdekileri yendim..." Aferin sana desem ukalalık olur mu acaba? Olmasa gerek...

Çok klasik olacak ama "hayat en büyük okuldur" okuyabilene. Liseden, üniversiteden de büyük. Sanırım onu okumuşsun. Ne mutlu sana. Saygı ile eğilirim...

Tevfik Tekmen tarafından 12/9/2015 9:33:37 AM zamanında düzenlenmiştir.

Merhaba Nazik, annen baban yaşıyor ise şimdiki durumları görünce ne diyecek acaba.

Bizler, kayıp gençlık olarak yetiştik. Kız çocukları okumaz, sevmez, babası kimi uygun görürse onunla evlenir (!)

Böyleydik iste!

Yine de bu karmaşık hayattan ismin gibi Nazik bir insan yetiştirmeyi başardığın için seni kutlarim.

Sevgilerimle.

Tebrikler Arkadaşım. Yüreğiniz hep çağlasın.

Bu güzel yazınıza benim yazdığım deneme yazımla eşlik etmek isterim izin verirseniz...




"Bir kızınız olmalı"




Babama...

Remiz sözcüklerden ağdalı sözlere, latife yazılardan lafız kelimelere kadar, üstü-başı hiç kimseye benzemeyen bir insandı kız çocuğu…Edepten uzak ,edilgen bütün sözlerin başına konulan kız çocuğu…Masal değil, hikaye değil, roman hiç değil… Hayattı baştan sona onun göz yaşları…



Siz daha çocukken ... Annem anlatırdı, bir hikayenin ucundan tuttu mu babalar çekiştire çekiştire, yırtarcasına orasına-burasına vurarak büyütürlermiş kız çocuklarını. Büyürler miydi ? Kendi bedenlerinden önce korkuları, hayalleri, haykırışları en çokta namusları büyürdü. Hasım sahibidir kız çocukları, hasımdırlar, suçludurlar hep bir adım geriden koşturulurlar.


Bir yerlerde mi okumuştum bu hikâyeyi, yoksa tv de mı izlemiştim, belki de bir dizinin 124. bölümüydü. Bilmiyorum. Belki de hatırlamak istemediğim bir tarihte yaşamış ya da "siz daha çocukken" diye annem mi anlatmıştı ? Bilmiyorum !

Ablam, evin tek kızıydı. Tek dememe bakmayın ,babamın aklında sadece onlarca kız çocuğundan birisi gibiydi. Öyle büyüyordu, büyütülüyordu. Namus belasına, namussuz düşüncelerin en akla geleniydi kız çocukları. Doğarken suçlu , yaşarken suçlu ve òlürken yığınla suç ortağı misali. Ablam hakim karşısında çıkartılarak daha hiç bir suç islemeden ,suçsuz yere yargılanacak, kesin suçlu bulunacak birisi gibi. Suçsuz ablam, suçlu bir kız çocuğu olarak hep büyüdü ablam.

Ablam hiç bir yazı bizimle geçiremezdi. Hayallerini, çocukluğunu, umutlarını alarak her yaz anneannemle birlikte yaylaya çıkardı. Ne büyük yüktü ailemize. Çok mu büyük geliyordu bize ? Bir kaç parça giysisini torbaya koyarken gizlice ağladığını görürdüm. "Abla" diye seslenince bembeyaz elleriyle gözlerini buruştura buruştura silerdi. "Neden ağlıyorsun?" sorusunu ona sormaktan o kadar çok çekiniyordum ki, yanından hemen uzaklaşarak kapkaranlık bir yer arardım ona ağlamak için.

Ve o gündü, dışarıda hangi mevsimin olduğunu hatırlamıyordum. Vücudumun buz kesildiğini, dişlerimin gıcırdadığını hatırlıyorum. Babama yük, babama günah olan ablamı istemeye gelmişlerdi o gün… Kendime geldiğimde söz kesilmiş, sözlerin en ucuzu onun adına verilmişti. Babam büyük bir günahtan kurtulmanın hazzını yaşarken, ablam büyük bir günaha yolcu ediliyordu.

Düğün günü ablam evden gönderilirken, yüzünü hiç görmedim. Görmeye cesaret edemedim. Ardından kapıya çıkıp arkasından su dökemedim. Hiç tanımadığım bir kişinin soğuk sorusuyla karşılaştım.

-Neden ağlıyorsun ?
-Ablam evleniyor
- Ablanın ismi neydi ?
-Ablamın ismi Günah’tı .







sevgiler...

hayat zor, imtihanlar bitmiyor.
yine de dayanabileceğiniz kadarıyla yaşıyorsunuz.
yaradanın inayetini hissederseniz inşallah daim.

(yazıya edebi olarak bakamıyorum. bir anı olduğunu kendiniz söylediniz (anı da çok önemlidir edebiyat açısından), yine de bu yazı bir yarabandı gibi görmek lazım, bu yüzden demlediğiniz hüzünden bir bardak içip dönüyoruz kendi inlerimize)

eğer bu yazi bir kurgu olsaydi, ki öyle olmasini dilerdim, çok başka bir yorum yapardim.. şimdi ise çok öznel bir yorum yapmak istemiyorum. sadece ismini iyi ki nazik koymuşlar, zira isim insana tecelli eder. ki etmiş de ve oldum olasi sevmişimdir insanlarin yaşadiklarini dinlemeyi. teşekkürler paylaştiğin için.

sevgilerimle.

Ülkemizin bir gerçeğinin hikayesi, Kız çocuklarını okutmamak hastalığı. Okuyunca hüzünleniyor insan. Başarınızın devamını diliyorum. Tebrikler.

İçim burkularak okudum...