KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1988 Okunma
- 27 Yorum
- 7 Beğeni
YATAKTA BİR DEV KADIN
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
Bir yazı yazmayı düşündüm ama nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Belki de en baştan anlatmam gerekecek.
Bir gün kızım telefon ederek dedi ki; Anne bir arkadaşımın engelli bir annesi var, şiir de seviyor, senden bahsettim ama arkadaşlık isteği göndermeye cesaret edemiyor, istek gönderir misin? Fazla açıklama yapmamıştı, isminden başka bir şey bilmediğim bu bayanın sayfasına baktım önce, paylaştığı birkaç güzel sözden başka bir şey yoktu. Önce “şiir bile yok sayfasında” diye istek göndermedim. Sonra “Ne zararı olur ki” diye düşünüp gönderdim. Sanki kapı önünde bekleniyordum, hemen kabul edildi bildirisi geldi. Birkaç gün yine bekledim, bir hareket görmeyince selamlaşmak için mesaj attım. Sevgi dolu, samimi bir cevap aldım benim soğuk ve resmi mesajıma karşılık olarak. Her zamanki gibi şüpheyle yaklaştım bu cevaba da, “sanal ortam kimse kendisi değildir” diye düşündüm. Zaman zaman paylaştığım şiirleri beğendiğini, sayfasında paylaştığını fark ettim. Arkadaşlığımız birkaç ay bundan ileri gitmedi.
Bazı nedenlerden dolayı İzmir’deki kızımın evine misafir olarak gitmem gerekti. Aklıma şiir sevdiği söylenen o sanal arkadaş geldi, onu da ziyaret etmeliydim, tanışmalıydım en azından yazdıklarında samimi olup olmayacağını anlamış olurdum. Ve gitmeden de şartımı söylemiştim kızıma, sadece o hanımı görmek istiyorum başka kimsenin evine gitmem demiştim.
İzmir’e geldikten bir süre sonra kızım arkadaşının evleneceğini engelli annesinden başka kimsesi olmadığını birkaç arkadaşıyla evini hazırlamak için oraya gideceklerini söylediğinde biraz tedirgin biraz heyecanla gitmek için hazırlandım. Kısa bir yürüyüşten sonra evlerinin önüne gelmiştik ki; birinci kattaki evin açık duran camından bir ses yükseldi. “Ay benim can kardeşim gelmiş!” resimlerimden tanıyordu, kızımı da tanıyordu, geleceğimizi de biliyordu ama beni şaşırtan bu candan seslenişi oldu.
Hayatımın en mutlu günlerinden mi birisiydi en hüzünlü günlerinden birisi miydi hala karar veremiyorum.
Yazdığı kısacık mesajındaki samimiyet ve sıcaklık oturduğumuz ve sohbet ettiğimiz sürece devam etti.
Engelli olduğunu biliyordum ama derecesini bilmiyordum. O anlattı ben dinledim. Yaklaşık 65 yaşlarında temiz yüzlü bir kadındı. 15 yaşında kaptığı bir enfeksiyon nedeniyle defalarca ameliyat geçirmiş sağ bacağı sakat kalmıştı. Gençlik resimlerimden gördüğüm kadarıyla çok da güzelmiş o zamanlar. Bir süre sonra bacağının durumunu bilen ve olduğu gibi kabul eden bir gençle tanışıp evlenmişler. 3 çocukları olmuş. Evliliklerinden bir süre sonra eşi kadını hor görmeye ve şiddet uygulamaya başlamış. “ Çocuklarım için sabrettim” diyordu hep. Şiddet asla durmamış, hatta o yüzden tamamen yatağa bağlı duruma gelmiş. Eşi kadına kalmasın diye evini de satmış ve boşamış. Fazla ayrıntıya girmedi yardımlarla geçindiğini iki oğlunu evlendirdiğini, çalışan tek kızıyla kaldığını anlattı. Şimdi de ölmeden önce kızının da rahat ettiğini görmek istemiş, bütün itirazlara rağmen nişanlamış. Cumartesi günü düğünleri olacak. Kadın şimdi de damada yük olacağım diye üzülse de dilinden bir defa bile isyan veya şikâyet sözcüğü işitmedim. “Kaderim” diyordu,” imtihan” diyordu sadece.
Anlattıkları beni çok etkilemişti, eskiden olsa kendim yaşamışım gibi ağlardım. Kullandığım ilaçların etkisiyle duygularımı yaşayamaz durumdaydım. Yine de gözlerimin sulanmasını durduramadım.
İşte burası benim evim dediği yatağını gösterdi. “yemek odam, yatak odam, misafir odam ve tuvaletim…” belki 2 metrekarelik bir yaşam alanı, mezardan az daha geniş. Ve yaklaşık 40 yıl( zor da olsa yürüyebildiği zamanları saymıyorum) o yatakta geçen bir ömür. Tek sevdiği şey şiir okumak… Zamanında kendisi de yazıyormuş ama eşi istemiyor diye hepsini yok etmiş. Aklında kalan birkaç dörtlüğü okudu, yıllarca hece şiiri yazan çok arkadaşın şiirinden çok daha başarılıydı. Yine yaz dedim, neyle diye parmaklarını gösterdi. Sadece zor da olsa birkaç parmağını kullanabiliyor ve oyalansın diye kızının aldığı tabletten rastladığı şiirleri takip ediyor ve beğen tuşuna basabiliyordu.
Ayrılırken yanından imzaladığım bir kitabımı verdim. Çok mutlu oldu. Ya ben? Kendime kızarak çıktım evden, neden daha çok ilgilenmedim, neden insanlara karşı önyargılı davranıyorum diye. Kapıdan adım atarken son defa dönüp baktım ona, yatağın içinde kaybolan kadın yataktan taşarcasına heybetli görünüyordu artık.
Neden anlattım bunu biliyor musunuz? O yüce gönüllü kadın bir şiir sever ve sadece facede sürekli açık duran bir adresi var, okumaktan başka da bir şey yapamıyor. Belki beylerden çekinir arkadaşlık isteklerini kabul etmeyebilir ama bayan arkadaşlar özellikle hece şiiri yazan arkadaşlar arkadaşlık isteği gönderir ve arada da şiirlerini sayfasında paylaşırsa o da mutlu olur.
AFET KIRAT
/mukaddes.atarlar?fref=ts
MUKADDES ATARLAR bayanın adı
YORUMLAR
Ablam hayatının bir kesitini bizlerle paylaştığın için öncelikle teşekkür ederim.
Yufka yüreklisindir ama temkini de hayattan aldığımız derslerden dolayı bırakmayan bırakamayan bir yanın var. Okurken nerelere gitttik neler düşündük ve insanlık dersi aldık sol yanımıza...
Akşam gidince senin gibi hece yazamasam da ekleyeceğim inşallah....seve sevede paylaşırım ablam sevgilerle kutluyorum güzel yüreğini yeniden yeniden
Can Ablam, Afet ablam, affet ablam..
Siteyi ve sizi takip etmek pek fazla mümkün olmuyor. Ama insani damarın/ızın zenginliğini, sevgi ve umudun hala yemyeşil yaşadığını görmek sevindirici bir şey.. Mukadder ablaya da size de Selam ve saygıyla..
Kegan tarafından 1/5/2016 1:11:54 AM zamanında düzenlenmiştir.
Mukaddes Atarlar belki de 60 yıllık hayatımda bana insan olma, kul olabilme dersi veren tek kişidir. Fazla ayrıntıya girmeden anlattıkları, benim de onun anlattıklarından özetlediğim bu kısa yazı belki de bir çok kişiye memnuniyetsizliklerimizin ne kadar önemsiz olduğunu fark ettirmiştir umarım. Bir arkadaş kitap göndermek gerektiğini söylemiş anladığım kadarıyla. Onu ben de düşündüm ama kızıyla yalnız yaşayan bir bayanın açık adresini vermek ne kadar doğru olabileceği konusunda şüpheye düştüm. Face adresini verdim dileyen oradan ulaşıp kitap da gönderebilir elbette. Ve gittiğimde kızım aracılığıyla ben de göndereceğim zira.
Bu yazıdan kendisinin de haberi var, hepinize teşekkürlerini v e selamlarını iletiyor.
Edebi çabayla yazılmış değildi, sadece bir duyuru niteliği taşıyordu. Güne getirerek daha çok kişinin haberdar olmasını sağlayan seçki kuruluna teşekkür ederim. O gün daha güzel yazısı olan da hakkını helal etsin.
Hepinize saygılar, selamlar, teşekkürler.
Mukaddes Atarlar belki de 60 yıllık hayatımda bana insan olma, kul olabilme dersi veren tek kişidir. Fazla ayrıntıya girmeden anlattıkları, benim de onun anlattıklarından özetlediğim bu kısa yazı belki de bir çok kişiye memnuniyetsizliklerimizin ne kadar önemsiz olduğunu fark ettirmiştir umarım. Bir arkadaş kitap göndermek gerektiğini söylemiş anladığım kadarıyla. Onu ben de düşündüm ama kızıyla yalnız yaşayan bir bayanın açık adresini vermek ne kadar doğru olabileceği konusunda şüpheye düştüm. Face adresini verdim dileyen oradan ulaşıp kitap da gönderebilir elbette. Ve gittiğimde kızım aracılığıyla ben de göndereceğim zira.
Bu yazıdan kendisinin de haberi var, hepinize teşekkürlerini v e selamlarını iletiyor.
Edebi çabayla yazılmış değildi, sadece bir duyuru niteliği taşıyordu. Güne getirerek daha çok kişinin haberdar olmasını sağlayan seçki kuruluna teşekkür ederim. O gün daha güzel yazısı olan da hakkını helal etsin.
Hepinize saygılar, selamlar, teşekkürler.
Harika çok etkilendim.Halimize çok şükür. Okuyormuş ne güzel bizler sağlığımız el verdikçe böyle yatalak arkadaşlarımızın gidip gönlünü alma, sohbet etmek çok güzeldir. Onlarıda çok memnun eder.Afet canım yüreğin dert görmesin .Tebrikler.Sevgiler.
Öncelikle paylaşım için teşekkürler yürekten
Evet geldik ve gidiyoruz hiç bir şeyden memnun olmadan hoşnut olmadan elimizdekilerin kıymetini bilmeden. Paylaşacak o kadar şeyimiz varken şükredecek milyonlarca sebebimiz varken .
Evlatları için kendini feda eden annenin ayaklarından öperim
Rabbim hakkında hayırlısını versin
şifa dileklerimle
Öncelikle paylaşım için teşekkürler yürekten
Evet geldik ve gidiyoruz hiç bir şeyden memnun olmadan hoşnut olmadan elimizdekilerin kıymetini bilmeden. Paylaşacak o kadar şeyimiz varken şükredecek milyonlarca sebebimiz varken .
Evlatları için kendini feda eden annenin ayaklarından öperim
Rabbim hakkında hayırlısını versin
şifa dileklerimle
Öncelikle paylaşım için teşekkürler yürekten
Evet geldik ve gidiyoruz hiç bir şeyden memnun olmadan hoşnut olmadan elimizdekilerin kıymetini bilmeden. Paylaşacak o kadar şeyimiz varken şükredecek milyonlarca sebebimiz varken .
Evlatları için kendini feda eden annenin ayaklarından öperim
Rabbim hakkında hayırlısını versin
şifa dileklerimle
Değerli kaleminizi kutluyorum hocam.
Güne eşlik eden ne güzel bir yürek sesi.
Saygılar, hürmetler efendim...
Dolaşabilen dolaşabilmenin kıymetini bilmiyor malesef o bayan mutlaka parmaklarının kıymetini biliyordur iyi ki var ve iyiki şiirlere okuyan gözlerine ve beğendi yapabilen parmaklarına şükrediyordur mutlaka engelli olanlar bunların bilincinde çünkü Tebrik ederim yazınız çok etkileyici saygılar sunarım
Bu güzel yazıyı okuduğum zaman daha güne gelmeden bir not bırakmıştım. Kurdeleyi görünce yeniden bir göz atmak istedim baktım ki, mesajım yok :(Bazen göndere basınca bir kaz kez cevap çıkmış oluyor o yüzden tam tıklayamamışım demek ki,
Neyse, tabi ki esas söylemek istediğim gerçekten harika yazılmış bir yazıydı. Mukaddes hanımın kadersizliği de bir o kadar üzdü. Kırk yılı bir yatak üzerinde geçirmek ne demek? Düşünmesi bile nefessiz bırakırken insanı, o kendini oyalayacak meşgaleleri gayet güzel bulmuş. Bazı insanları şans teğet geçiyor böyle işte.
Gönlünüze, yüreğinize sağlık Afet hanım.
İyi ki paylaştınız..
Yaşama dâir efeli cümleler kuracak yaşta değilim, belki sâdece hissedebilirim söylediklerinizi..
Ve anlayabilirim kıymeti bilinmeyen sağlıklı bedenin yoksunluktaki pişmanlığını..
Hayat, her gün hüsrâna uğratıyor bizi; aslında, belki de biz hayatı kederli kılıyoruz..
Oluyor işte bir şeyler, yaşıyoruz; paylaşarak ya da yalnızlıkla mutlu olarak..
Bir şey daha:
“sanal ortam kimse kendisi değildir”
yanılıyorsunuz Âfet Hanım, asıl sanalda herkes kendi tam tamına kendi özüyle vâr olur. Tabiî bunu anlamak için dışarıda da görmek gerekir, işte o zaman insan sarraflığı ünvanı için yüzyıllar yaşamış olmak gerekmez. Yapılanlar insanoğlunun gerçekte ne denli canavar olabildiğinin kanıtıdır. Ol sebepten yazıda sözünü ettiğiniz Hanımefendi için sanal ortamlar, muhabbetler önermek yerine haddim olmadan kitap hediye etmeyi daha faydalı buluyorum. Kitap en iyi dosttur hayat içinde.. Birileri beni üzünce önce tek başıma ağlarım sonra da kitap okurum ve kitap bittiğinde en son neden ağladığımı, kimin ağlattığını hatırlamam, çok iyi oluyor..
Değerli paylaşımınız için, kâlben teşekkür ediyorum..
Sevgilerimle.
Ne güzel bir paylaşımdı, güne gelmesi çok mutlu etti.
Herşeyden ve herkesten çekinir hale gelmemiz günümüz koşullarında çok normal, yazınızdaki samimiyeti takdir ettim doğrusu Afet Hanımcığım ama sizin yaptığınız gibi insan olduğumuzu hatırlayıp, bir selamı bari eksik etmemeli çevremizden. Çünkü bu gidişle her birimiz yalnız kalmaya mahkûm hayatın temel taşlarını farketmeden içimize yerleştirmiş olacağız.
Yürekten tebrikler
Saygı ve sevgilerimle
geldik gidiyoruz
bir gönülde hoş bir seda
dudaklarda bir tebessüm izi olabilirsek ne mutlu der gibi
kalbinin ağrısından ışık yayılıyor dünyamıza
selam olsun güzel insanlara
sevgiyle abla
Afet Hanım, öncelikle yazınızın güne gelmesinden dolayı sizi tebrik ediyorum.
Yazınızı okurken gözlerim yaşardı ustaca bir anlatımınız vardı. Oldukça akıcı; işlediğiniz konu da güzel bir konuydu. Duyarlı yüreğiniz hiç solmasın. :)
saygı ve selam İle,
__Afet ablacım yüreği naif ablam çok etkilendim çok :(:( harıkasın ablamm ..
Ne denir ki..
Toplumumuzda kadınların bildik çilesi. Evlatları için nelere katlanmıyor Türk anaları.
Acil şifalar diliyorum bende.
Sıcacık bir anıydı, bizi de sarmaladı. O güzel insana Allah şifalar verir inşallah... Paylaşmanız vesilesiyle yazınızı okumak imkanım olduğu için mutluyum...Güzel paylaşımınıza,edebiyata verdiğiniz emeğe ve yaşattığınız okuma keyfine teşekkürler... Tebriklerimle... Saygıyla...
Şiir ne işe yarar? Sorusuna gerçek hayattan bir karşılık...
Her insan kendisinin o insan gibi engelli, kısıtlı olduğunu bilebilseydi ve tutunabileceği en manevi dallardan birinin şiir olabileceğini hissedebilseydi, hayatına kazandırabileceği anlamın yolunu da görebilecekti...
Şiir yine kalpleri yakınlaştırmış, içlerindeki insanca olan kuvveti harekete geçirmiş...
Anlatmaya çalıştığımı siz çok güzel yazmışsınız...
Tebrikler...
Saygıyla...
Ablam güzel bir yazıydı
Herşey gönlünce olsun.
Rabbim Hayırlı şifalar ve sabırlar versin.
Duyarlı yüreğinizi kutluyorum.
Saygılar Hocam
Benim bildiğim o yaştaki kadınlar değil bir şeyler okumak, önlerini görecek durumda değiller. Çoğusu gelin çekiştirmekten öte sohbet konusu bulamaz bile. Evcenek sanal alemde dervişlik edenleri saymıyorum. Onlar ancak bir ahbabın paylaştığı ve doğru mu yalan mı belirsiz bir sürü şeyi beğenip paylaşmakla, akrabayı talukatın resimlerine bakıp fikir yürütmekle geçirirler. (İstisnalar kaideyi bozmaz.) Bu teyze şiir okuyor, hatta yazıyor. Bu bence inanılmaz güzel bir durum. Yaşam hikayesi de ayrı başlık. Tutup bunu öykü yapsan çok klişesin derler. Oysa hayatın kendisi bu. Demek ki her şeyi kanıksadık; hayatın klişeliğini bile.
Ben artık aktif sosyal medya bireyi değilim çok şükür. Olsaydım bile yazdığım şeyler teyzenin ilgisini çekmezdi. O yüzden ben çağrına uyamayacağım sevgili Afet Hanım. İnşallah ona yardımcı olacak birileri çıkar.
Sevgilerimle.
soluksuz okudum sevgi saygının değeri ölçülmez bir insanı sevindirmek ne güzel saygımla
Afet İnce Kırat
Duyarlı yüregini kutlarım Afet ablam ben arkadaşlık gönderdim kendisine sevgilerimle...
Afet İnce Kırat
Kaleminize yüreginize saglık Afet hocam inşallah kabul eder istek yolladım sadece mukades ablanın yüreginin şiir kadar berak olması bile eklemeye yeter dedim sayğılar
