HOŞÇA KAL MAVİ ÇOCUK

• 3 Eylül 2015 Perşembe 12:10:20

Yine bir sonbahar vakti, yine hüzünlü bir Eylül.
Kana bulanan mavi dünyada mavide boğulan mavi çocuk: “Hoşça kal mavi dünya.” Dedi giderken gülümseyerek. Minik ellerinde ıslak ıslak pembe düşleri ile mavi umutları vardı.
Siyaha boyamıştı mavi umutlarını mavi diye güvenip sımsıkı sarıldığı bu acımasız kara dünya. Sığdıramadık minik bedenini şu koca yeryüzüne; yürürken mavi gökyüzüne doğru bir gözünde yaş var idi diğer gözünde gülücük. Bir sözü ağıt idi diğer sözü oynak bir türkü…
Ah be mavi çocuk, sokaklarda anacığının kucağında masum bakışlarla bakarken gözlerimizin içine uzun uzun dünya bizim avuçlarımızdaydı; ama seni sığdıramadık.
Umut ettiğin mavi yarınlarını gömdün denizin en kuytusuna; minik bedeninse salınmış denizin ıssız bir kumsalına. Ruhun, ruhun ise mavi gökyüzüne doğru yürürken el sallayarak gülümseyip: “Hoşça kal mavi dünya” diye fısıldıyordu. Hayır, çocuk, dünya mavi değildi; öğretmediler mi sana? Mavi olan senin umutlarındı, senin yarınlarındı, senin yüreciğindi:
-“Hoşça kal mavi çocuk…”