Okumak benim için yazmak kadar özel bir an.O yüzden sevdiğim romanın ya da öykünün çabucak bitmesini istemem. Öykünün uzun olması belki bazı okurlar için istenmeyen bir durumdur. Sözüne ettiğiniz yoruma benim yazılarıma çok sık rastlanır. "Uzun olmasına rağmen okudum" tarzı yorumlara. Elbette kitaptan okumayla telefondan tabletten ya da bilgisayardan okumak aynı şey değil. Ekran insnaı yoruyor. Bu mazereti anlayabilirim. Fakat yazıları sırf uzun olduğu için okumak istemeyenleri pek anlamıyorum. Elbette giriş bölümünü okuyup "Bu bana göre değil" diyenleri dışarıda tutuyorum. O öykü o okura hitap etmemiştir ve okuru bir yerde kaybetmeye mahkumdur. Benim hiçbir zaman okuru kaybetme gibi bir endişem olmadı. Üçüncü paragrafa gelmeden pek çok okuru kaybettiğimi bildiğim halde. Çok okuyanım değil, gerçekten beğenerek okuyan az ama öz bir kitlem olsun isterim. Bazıları belki de bunu bir ukalalık olarak görür. Fakat öyle değil. Zoraki okurun yazara ne faydası var ki.

Siz gerçekten rahatlıkla iki saat okunabilecek bir tazda yazıyorsunuz. Yormayan sıkmayan bir üslubunuz var. Artık bin kaçıncı kez bunları söyledim ve kendimi tekrara düştüm bilmyorum ama burada sizi okumak şanstır. Böyle iki üç kalem daha var. Bazılarını okumak keyif, bazılarını okumak şans bana göre.

Aynı kişiyi mi yazıyorum acaba sorusu benim kendime yazım konusunda en çok sorduğum soru. Bu bende bariz, Aslında düşünmeme bile gerek yok. Fakat ben buna hiç kötü bir şeymiş gibi bakmadım. Olay kurgusu farklı olduktan sonra aynı kişiyi yazmanın bir sakıncası yok bana göre. Tabi bana göre. Üç romanım olsaydı üzü de aynı karakterde başkahramana sahip olsaydı aynı şeyi söylemezdim tabi. Ama yayınlanmamış öykülerde bunu dejavantaj olarak görmüyorum. Sonuçta basıma gidecek bir dosya hazırlamıyoruz. Cevabınızdan sonra iddiamı bir kere daha düşündüm. Gayet akla yatkın bir açıklama. Belki bundan sonra anlattıklarınızın ışığında okumalar yaparım.

Her ne ise; ben sizi buradan da olsa okumaktan memnunum. Ve iyi ki diyorum. Gerçi bir İlhan Kemal daha var sitede. Tesadüfen gördüm ama henüz bir şey yazmış mı diye bakamadım. Her kimse umarım forumlarda ya da yorumlarda sizin için söylediklerimi üzerine alınmıyordur :)

Hani bir klişe vardır kaleminiz daim olsun. İşte bu klişeyi kullanmak istediğim yer burası. Kaleminiz daim olsun, bizimle olsun sayın yazar. Hem yorumlarınızla hem cevaplarınızla hem öykülerinizle benim nesir sıralamamda bir numarasınız. Saygılarımla.

=> Ne yazdım acaba diye yorumumu defalarca okudum.

Ne yazmışsınız? Çok şey yazmışsınız; bu yüzden bir süre mağarama çekilip durumu değerlendirmek durumunda kaldım. Diğer okuyuculara belirtmeliyim ki durum değerlendirmemin sebebi Aynur Hanıma vereceğim cevapla ilgili değil, onun söylediklerinin kulağa doğru gelmesi, bu durumda da ne yapabileceğimi tartmak içindi.

Önce belirteyim, çok güzel, aradığım yorumlardan biriydi. Kendimi gerçekten şanslı hissediyorum.

=> Kısa öykülerinizi hiç sevmiyorum çünkü çabuk bitiyorlar

Ben ise onları çok seviyorum çünkü çabuk bitiyorlar. Siz kendi yazdıklarınızdan da bilirsiniz; metin dördüncü sayfaya geçti mi (Ben 1.5 aralık yazıyorum) dijital ortamda okuyucu yoruluyor. Yorumlarda 'O kadar akıcıydı ki uzunluğunu hissetmedim' gibi görünüşte öven ama aslında şikayet eden cümleler beliriyor. Kendi açımdan da kısa olanları tercih ediyorum çünkü bir oturuşta bitiyorlar. Eğer iki kerede tamamlıyorsam iki omurgası olan, hilkat garibelerine dönüşüyorlar.

=> Belki de hayat şartları kadını detaylı düşünmek zorunda bırakmıştır

Bu konuda cinsiyet ayrımcılığına gitmeyeceğim. Detaya özen göstermenin daha çok kişilikle ilgili olduğunu düşünüyorum. Bizim evde olayları adım adım düşünen, bir sonraki adımda neler gerektiğini hesaplayan çoğunlukla ben oluyorum. Sizin davet örneğinde şu söz konusu olabilir: Detaydan çok olayın içeriği önemlidir. Sözü geçen erkek daveti ya da topluluk içinde kendisinin nasıl gözüktüğünü umursamıyorsa tabii kafa yorma süresi de kısa olacaktır. Belki de bu tip bir analizden önce sormamız gereken ilk soru 'Onun için ne kadar önemli?' olmalıdır.

=> Mesela bir erkek akşam üzeri saat dörtte eve gidince evde hangi işleri yapacağını düşünmez. Aklı acaba akşam yemeğinde ne var sorusundadır.

Çoğu erkek için evde kendisinin görmesi gereken iş yoktur (Bazı tamiratlar dışında) O yüzden akşam dörtte eve geldiğinde (Bu arada insaf! Hangi iş bu sizi eve saat dörtte gönderen?) sadece yemeği düşünmesi gayet doğal geliyor. Araba yolculuğuna çıkılacaksa rollerin değiştiğini gözlemleyebilirsiniz çünkü bir çok erkek bunu kendi görevi kabul eder ve hazırlıklarına önceden başlar.

=> Sonrasında bir etkinlik yapacaksa da genelde bunu planlamaz; yanılıyor muyum?

Bunun pek öyle olmadığını söyleyebilirim.

23 Temmuz akşamı, iki erkek arasında geçen bir sohbetten alıntılar:

'3 Ekim akşamı işin var mı?'

'Gayet uygun. Bir numaralı buluşma noktası mı?'

'Evet. Araba var mı?'

'384 litrelik bagaj hacmi olan bir tane var'

'Bana yeter. Havaalanında 2B'ye mi park edeceksin? Tamamdır. 4 Ekim'deki gündem dolu mu?'

Konuşma 4 Ekim'in planlanması ile devam eder.

=> Adam kendini yakışıklı bulmuyor ama okura yansıttığı hava hiç de öyle değil.

Aslında bu bir okurdan tepki alma cümlesiydi; bunu da başardı. Jeff Goldblum'un en çekici kabul edildiği bir dünyada erkek için bu sözü duymamak o dünyanın sonu değil. Öte yandan kadınlar için çekici olmamak diye bir kavram var ama bu birebir yakışıklılıkta ilgisi yok.

=> Erkek kahramanlarınız nerede ne yapıyor olursa olsun genelde aynı karakterde.

İşte bu yorumun vurucu cümlesi. Benim ihtiyacım olan da bu.

İki ayrı nokta var. benim öykülerimde bu iki nokta birbirinden bağımsız olabildiği gibi kimi zaman da tamamen iç içe geçmiş olabiliyorlar.

İlki anlatım dili: Karakter ne olursa olsun, fazla konuşup kendini ya da çevreyi anlatmasını tercih etmiyorum. Okuyucu bilmesi gerektiği kadarını bilmeli ve 'Sesime gel Tarzan' misali gideceği yön belirli olduğu halde el yordamıyla hareket etmeli. Bu öyküdeki yakışıklı olmama teması kahramanlarımın kendilerini tasvir ettikleri nadir anlardan biridir.

Finallerde kahraman konuşuyor olsa da aslında daha sessizleşir çünkü okuyucunun görmesi gereken tablo bitmiştir, ona da resmin önünden çekilmek kalır.

İkinci nokta ise çok konuşmayan, kendini satmaya meraklı olmayan karakter, bir ölçüde yabancılaşmış karakterler hoşuma gitmesi. Öyküye bir absürtlük kazandırıyor. Doğum esnasında makyaja dikkat eden baba buna bir örnek. Örneklerimi ise gerçekten hayattan alıyorum: Brooklyn'de girdikleri markette yerde beyni dağılmış şekilde yatan adamı görüp, yandaki reyona geçen ve alışverişine devam eden insanların halini gördüm güvenlik kamerası kayıtlarında (Bekleneceği üzere hikayeleştirmiştim).

Erkekler karşı cinsle beraberken uzun sessizlikleri tedirgin edici bulurlar, bu yüzden de konuşmaya başlarlar düşüncesi yaygındır. Kahraman da bir anlamda devreye girmeyerek okuyucuyu o rahatsız edici sessizliğin içine sokuyor. Araya girip, bir şey söyleme ihtiyacı duyuyorsunuz.

Bütün bunları söyledikten sonra içimi o şüphenin kemirmeye devam ettiğini söylemeden edemeyeceğim: Hep aynı kişiyi mi yazıyorum gerçekten? Öyleyse, çok fena...

Saygılarımla.

Ne yazdım acaba diye yorumumu defalarca okudum.