Omurilik felci geçiren birinin hayatı sayfa 12

• 6 Ağustos 2015 Perşembe 11:27:20

Merhaba arkadaşlar
Bayram çıkışı çalışmalar başladı gidip geliyorum ama geldim geleli bi faydasını görmedim buranın çunku yaz sezonu herkes izinde stajyerler var onlar çalıştırıyor ufak ufak yurume çalışıyorum kendi kendime odada yurumeye çalışıyorum anneme tutunarak yuruyorum biraz ama sağ bacakta hareket yok olmadığı için annem attırıyor sağ adımımı havuz terapisi yazdırmaya çalışıyorum durumum boyle bide bu aralar canım çok sıkkın yorulmaya başladım artık bildiğiniz uzre 1 sene oldu ve 1 sene daha surecek gibi duruyor o yuzden canım sıkılıyor ne kadar çalışsamda hareket gelmedimi bi anlamı yok artık bu yuk ağır gelmeye başladı ben guçluyum diye dusunuyorum ben bunuda atlatırım bu da geçer diyorum ama bazen içimdekiler artık içime sığmaz oluyor ve patlıyorum ağlıyor ve kimseyle konuşmak istemiyorum o zaman da herkes ustume geliyor niye ağlıyosun geçicek bunlar diyorlar beni bunlar dahada bunaltıyor kaçamıyorum biryere de gidip bir koşede ağlayıp içimi boşaltmaya bir tepeye çıkıp avazım çıkana kadar bağırmak istiyorum ama yapamıyorum annem uzulur diye ağlayamıyorum ben surekli etrafımı duşunmekten kendimden odun veriyorum sırekli yani kısaca ben bu oyundan çok sıkıldım ara sırada olsa şu tiyatro sahnesinden inip içimdekileri yaşamak istiyorum soruyorum sizlere sıkılmadınızmı sırf etrafinızdakiler mutlu olsun diye kendinizden odûn vermekten. mecburmuyuz biz boyle surekli bir tiyatro sahnesinde oynamaya neden insanlar benim ağlamama izin vermiyorlar neden kendim gibi yaşayamıyorum neden.
Ben bir kızı çook sevdim ama o beni değil başkasını sevdi tam onun yokluğuna alışmışken bir başkası çıktı karşıma o da beni değil başkasını seçti neden,boyle olmak zorunda mı.
Ben soradan bir çocuk gibi bıymedim sıkıntılar çektim sırf menfaat için yanımda olan arkadailarım beni arkamdan vurdu birde ustune bu başa çıkılması gerçekten çok zor olan hastalık çıktı ben neden bu dunyadayım oyle ya her insanın bir amacı vardırdır bir gayesi vardır bu dunyada benim sadece gam yuklu bir hayatım ve çekmek zorunda olduğum yuklerim var benim bir hedefim yok yonumu kaybettim bu gam dolu dunyada hayallerim var ama belkide hiö gerçekleşmiyecek hayaller bana çook hayal perestsin diyorlar ben hayallerle yaşıyorum onlarla mutlu oluyor ve gerçekleşmeyince onlarla uzuluyorum ben yalan bir dunyada yaşıyorum diyeceksiniz ki uğur neden bu kadar negatif duşunuyorsun şu an içimde ki duygularımı anlatıyorum ben bunlarlada savaşıyorum yani çok ağar bir yuk çekiyorum yoruldum artık,yoruldum.
Bana, uğur senin durumun çok iyi diyorlar hatta sen mucizenin mucizesisin diyorlar 1 sene de bu duruma gelen tetrapleji hastası yok diyorlar ama işte bu uzun soluklu hastalık ve benim sabrım kalmadı artık yaşıtlarıma bakıyorum facebook ta ve giyinmişler yanlarında arkadaşlarıyla gezip eyleniyorlar
Dostoyevski nin dediği gibi
İnsanlar canını yakan hayal kırıklıkları değil
İmkanı olduğu halde yapamadıklarıdır
Benim imkanım varken şu an da arkadaşlarımın tanıdıklarımın o gezmeleri tozmaları yapamamaktır benim canımı yakan herkes gezerken ben hep çalıştım sabah saat 8 de dukkana akşam saat 9 da eve giden birisiydim ben okul çıkışında arkadaşlarım hadi uğur gel bi maç yapalım hadi uğur bi cafe ye gidelim dediğinde yok ben dukkana gicem demek benim canımı yakan neden ben sıradan bir çocuk gibi buymedim neden.
Neden benimde yanımda bir sevennim yok diyeceksiniz ki uğur yanında ailen var ama olmuyor bi arkadaş bi sevgilin gibi herşeyi paylaşamıyorsun ailenle abim desen benim abim değil ustam demiştim ben isterdim ki benim arkadışım gibi olsun ama olmadı ve olmuyacak ben boyle geldim boyle giderim canım çook yanıyor çook.