BAŞIBOŞLUĞUMDA KENDİMİ ARADIĞIM BİR GÜN

• 12 Mart 2015 Perşembe 12:10:43

Kanapede uzanmış boş gözlerle tavana bakıyordum anlamsız bir seyredişin
girdabına kapılmış savrukça akıp giden zamanın geçmesini bekler bir haldeydim
saatin tik takları arasında dışarıdan odama yansıyan güneşin ışınları hiç olmadığı
kadar rahatsız ediciydi geceyi daha şimdiden özlemiştim oysa vakit henüz öğleyi yeni
geçmek üzereydi,hissettiğim sadece bir boşluktu kocaman ve içini nasıl doldurmam
gerektiğini bilmediğim bir alan vardı ve kendini bana teslim etmişti ama ben ona
çaresizliğimden başka bir şey sunamıyordum,ayaklarım beni dışarıya taşıyacak güce
sahipti ama ruhum öylesine bir başkaldırı sergiliyordu ki yerimden kıpırdamamı olanaksız
hale getiriyordu haykırsam acaba sesimi duyan olur muydu ? nasıl oluyorda hem bu kadar
güçlü kuvvetli olup hem de bir o kadar dirençten yoksun kalabiliyordum hafifçe yana doğruldum
halının üzerinde değişik şekiller vardı en çok dikkatimi çeken içi boş olan koca bir yuvarlak
oldu sanırım bana içinden geçtiğim boşluğumu hatırlatıyordu bir süre onu izledim yüzümde anlamsız
bir gülümsemenin varlığı beni teslim almıştı içimi kaplayan bir ferahlık duygusunun beni mutlu
eden nadide anlarını yaşamaya başlamıştım sanki daha önce icat edilmemiş bir keşfin mucidi gibi
elimi halıdaki yuvarlak şeklin üzerinde gezdirmeye başladım onu kaybetmek istemiyor gibi bir halim
vardı oysa o halı yıllardır odamda duruyor ve ben onun üzerinde gezinip duruyordum belkide ben öyle
zannediyordum,kimbilir daha zannettiğim neler vardı niçin bir çok şeyin farkına çok sonra varıyordum ?
yoksa ruhumdaki kayboluşun beni süreklediği yer bakışlarımada mı sirayet etmişti ? susamıştım kanapeden
doğrulup mutfağa giderken aklım hala keşfettiğim halıdaki şekildeydi sanki biri ben yokken gelip onu
sahiplenecek ve bir daha göremeyecektim buna asla tahammül edemezdim ! yoksa deliriyor muydum ? alt
tarafı bir halıydı üstelik canı cehennemeydi ! tanrım bugünde iyi değildim,belki yarın olabilirdim
hem zaten bugünde bitmek üzereydi şunun şurasında ne kalmıştı biraz daha uzanabilir ve kendimi anın
dışına çıkarmayı deneyebilirdim kafam yeteri kadar zonkluyordu stres bütün benliğimi ele geçirmiş ve
kıskacını bana çıkarmamak üzere takmıştı rahatlamak istiyordum ama bunun içinde çabalamak gerekiyordu
doğrusu oda benim hiç işime gelmiyordu ne yapmam gerektiğini bilmiyordum bilmemek ne güzel şeydi !
kimbilir belkide bana asıl ağır gelen yaşamın acı gerçekleri ile aramın rahatsız edecek kadar iyi
olmasıydı...