Gerçekten duygulandırıcı bir çalışma olmuş.
Hele de ömrünün yarısı yolculuklarla bizim gibi insanlara çok tesir eder bu cümleler diye düşünüyoruz.
Her yolculukta,
bir mahzunluk gizlidir.
Birilerine kavuşma sevinci mevcut olsa bile nihayetinde.
Zifiri karanlığın sevimsizliğinin öpüp geçtiği kirli bir otobüs camı ile zamanın hüznünü paylaşmak,
genellikle kolay unutulamayacak damlalar bırakıyor insanın hatıra denizine.
Kendinle hesaplaşıyorsun, geçmişinle de...
Geleceğine dair planlar, hayaller kuruyorsun.
Ve,
bazen tebessüme dönüşüyor bu düşünce, dudaklarında hayat buluyor;
bazen de telaşlara düşürüyor insanı. karamsarlıkların girdabına yuvarlanıveriyorsun.
Sözün özü,
yolculuklar hazindir hep.
Yalnızlıklarla arkadaş olmaktır.
hayatın realitesi ile de.

En mahzun yolculuk da,
hayat yolculuğu oluyor tabi ki.
En yorucu olanı.
Ve,
asla dönüşü olmayanı.

Hani bir türkü vardır Karadeniz'de.

Ömür deduğun nedur?
Dalda bir guri yaprak.
Bin sene da yaşasan,
Sonumuz gara toprak.

Böyle işte...
Şiir gibi olmuş çalışma.

Karanlık kim?

Aslında hepimizin bir köşesinde var karanlığı tutan.
Zamanı gelince yayıyoruz bütün bedenimize.
Sanki beni anlattı bu yazı.
Ben de karanlıkta kaybettim içimdeki sevinci,
ama şimdi kazandım bir sabah aydınlığında :)

Ama hala gece yolculuklarını seviyorum.
:)

Çok güzeldi, yaz böyle arada.
güzel oluyor seni okumak.
Ama merak ettim nasıl bir psikoloji ile yazdın bu yazıyı :)

sevgimle.

Güzel bir okuma oldu benim için...keyif aldım...tebrikler...saygıyla