En büyük korkudur ölüm...Yazan ve yazdıklarıyla hayata tutunmaya çalışan,kendini bir sonraki nesile anlatmaya çalışan onlarcası var ....

Lakin kimi kendini çok sevdi,kimi kendinden çıktı,kimi ise bu alemi kendi dışında arayarak sonsuz boşlukta tutunmaya çalıştı...

Oysa ölmek bir son mu sorusunu soran bütün yazan-çizenler şunu unuttu !

Hayat sürekli bir devinim içinde...Kaç milyon yılın içinde bize sunulan kaç gün....? Kaçmaya çalıştığımız gün yakalandığımız gündür... Halbuki yazdıklarımız işte o yakalandığımız günden sonra itirafına başlar.


Güzel bir yazı...

yORUM DA GEÇ KALDIĞIM İÇİN ÖZÜR DİLERİM

Biraz rahatsızım bu sıralar...




saygılar,sevgiler

Yazıyı okuyunca,
arkama yaslanıp düşündüm biraz.
Ben, üç beş kelimeyi bir araya toparlamaya çalışan,
duygularına, düşüncelerine kalemi ile hayat vermeye çalışan ama, bu konuda oldukça zahmet çeken bir çömez yazanım.(Yazar değil.)
Tam bir yalnızlık, tam bir sessizlik, kendinle mükemmel bir baş başa kalabilme yakalayamadığınızda,
küçücük bir yazıyı dahi kaleme almak mümkün olmuyor.
Yazar,
yalnız ve duyguları ile hasbihal etmesini bilen insandır diye düşünmekteyim.
Yani,
tek dostun, sırdaşın, arkadaşın içindeki ses ise,
dünya ile bağlantı kurmak zor oluyordur herhalde.

Ne demeli?
Sihirli bir bahçe burası.
Nereden, nasıl gireceğini,
hangi çiçeği derleyeceğini bilemiyor insan.

Enteresan bir çalışma idi.

Hiç kolay değildir hayattan, kendi hayatından vazgeçmek. İnsan neden ölümü ister ?
Nedir onları o son çizgiye getiren... Ancak giden biliyor işte...

Hele bunu herkese örnek olan insanlar yaptığında sorular çok daha katmerleniyor üstelik.
:(

Sevgiler,

peki intihar psikolojisinin nasıl olduğunu biliyor musun?..))
saygılarımla..

Bu kalemi okumayı seviyorum.

Sevdiğim kalemlerin ödüllendirilmesinden ise son derece mutlu oluyorum çünkü şiirden çok anlamasam da düz yazıdan anladığımı hissediyorum.


Kutlarım değerli arkadaşım.

Entelektüel intiharlarının farklı bir profili olmalı gerçekten. Hani derim ki; Ortalama insanın günlük buhranlarından, depresif eğilimlerinden farklı bir zemine oturabilir.

Mesela Stefan Zweig 1942 de eşiyle beraber intihar eder. Avrupa da Nazizmin yükselişi ile birlikte son yıllarında Amerika kıtasına açılır. Brezilya da iken sanırım, yaşamını sonlandırıyor. Bir aydın insanın insanlıktan umudunu kesmesi demek mübalağa mı olur acep?

İsviçreli yazar Hermann Hesse de aynı yıllar da bunalıma düşüyor. Psikanalizin ünlülerinden Lang'dan terapi görür. Kimbilir intihar etmemesini buna borçluyuz belki de.

Peki ya Ernest Hemingway neden intihar eder? Son yıllarında bir Afrika seyahatinde uçağı düşer. Yanıklar içerisinde kurtulur. İyileşir ama eskisi gibi yazamaz. Büyük bir romancının eskisi gibi yazamıyorsam yaşamanın değeri nedir sorgusuyla bunalıma düşmesi anlaşılmaz bir şey olmasa gerek.

Ünlü Rus şairi Mayakovski'nin intiharı da üzerinde düşünmeye değer bence. Marxizm Leninizm anlayışının modern Rus edebiyatındaki izdüşümlerinden bazılarını verdiği söylenebilir. Hatta ünlü şairimiz Nazım Hikmet'e de ilham kaynağı olan isimlerden biridir.

Sovyet devrimini destekleyen bir isim kuşkusuz. Ne ki; Süreç içerisinde devrim onu nasıl algıladı ve konumlandırdı acaba. Sözgelimi Ekim devriminin lideri Lenin bakın ne diyor: "Mayakovski'nin şiirlerinden pek bir şey anlamıyorum ancak onun meydanlarda savaşacak bir uzman olduğunu hissediyorum. Onun yazdıkları siyasi açıdan belki tartışılabilir. Şiirlerinde çok fazla politik bir şey yok, insanları bir şeye davet eder bir hava yok. Şiiri komünistleri birleştirmeye yetmez. Ama politik bakış açısının doğru olduğuna inancım sonsuz." Dikkat ettiyseniz Lenin'in tanımlamasında övgü ve müspet ögeler biraz daha flu, sorgulama ve negatif motifler daha kesin bir duruşa sahip. Şairin birincil yönünden söz ederken şiirlerinden bir şey anlamadığını, yazdıklarının siyasi açıdan tartışılabileceğini, insanları bir şeye davet etmediğini, komünistleri birleştirmeye yetmeyeceğini söyleyen Lenin olumluluk tanıdığında ise onun meydanlarda savaşacak bir uzman olduğunu hissediyorum demektedir.

Devrimin lideri tarafından yapılan tanımlama Mayakovski'nin önünü tam olarak açıyor demek mümkün mü acep? Bence hiç değil. Sonraki yıllarda bu tanımlama ve üslup şairin önüne yer yer gelmiş olmalı. Vaktiyle okuduğum bir yazı da Mayakovski'nin çapsız siyasi çevrelerin ve bürokratların kurbanı olduğundan söz edildiği aklıma geliyor. Spekülasyon deyip geçenler de olabilir. Ne var ki totaliter bir rejim de orta kademe bürokrat ve aydın tabakanın değerli bir sanatçıyı nasıl yutabileceğini düşünsenize.

Yakın dostu Yesenin 1925 de intihar ettiğinde yazdığı bir şiirde şairin yakındığı görülüyor. "Şu yaşam da en kolay iştir ölmek, asıl güç olan yepyeni bir yaşama başlamak" diyen Mayakovski bir kaç yıl sonra neden intihar etti peki. İntiharı bir devrimciye yakıştıramazken kendisi neden günün birinde o elbiseyi giyindi. Bence Mayakovski'nin intiharı bir tükeniştir. Ben devrimi çok sevdim ama devrim beni anlamadı mesajıdır.


Lezzetli yazınız beni coşturdu birden. Bir gül bahçesini dikenleriyle birlikte benimseyiverdim.

Yüreğiniz solmasın ve kaleminiz daim olsun dilerim.













levent taner tarafından 11/19/2014 10:26:15 PM zamanında düzenlenmiştir.

Günün seçkiisne ve değerli yazarına yürekten tebrikler, saygılar.

Sanat ruhlu her insanın içinde mutlaka intihar yatkınlığı vardır bence. Bu onun altın bileziği / çaresiz hastalığıdır....

“Gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır, intihar. Yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir.” diyor camus. kişisel bir deneyim olduğu için kimse intihar edenin ne hissettiğini tam anlayamaz. ama herkes yargılar. bence intihar vazgeçmek, yenilgiyi kabullenmek anlamı ile insanın uzak durması gereken bir eylem.en azından arkada insanları etkileyebilecek büyük eserler bırakmadan insan bu konuyu hiç düşünmemeli. ama aptalca olduğunu düşünmüyorum. yazınız güzeldi, tebrikeler

Ölüm denen duygunun aciz kıldığı sefil bedenler ve hastalıklı ruhlar. Sonun sonlandırdığı nice hayat yaşamaktan hicap eden. Yoksa karar mekanizmasının tarafımızca hükme varması mı. Belki de beklemeye değmez, deyip koymak son noktayı. Değişen bir şey yok aslında: Sadece zamanı belirleyen sakil insan. Biraz erken ama kaçınılmaz. Yine de ölümsüz olmak nasıl yakışırdı kim bilir biz aciz kullara ve nasıl tavan yapardı egolarımız ölmeyecek olmanın verdiği o öz güven ile!!!
Ölüm soğuk ama gerçek.
Hayat sıcak ve ne yazık ki çok da kısa...
Bize düşen ne çok şey var ve ne çok şey var değiştirme imkanına sahip olamazken.
Yüreğine sağlık sevgili Nuray.
Sevgiler, selamlar güzel yüreğine...

Çok anlamlı bir yazıydı.
Gönülden kutluyorum Nuray.
Cümleler özenle kurulmuş,
Defalarca kez okunur bu yazı..

Sevgim ve tebriklerimle.

Kurdelamı takayım ben😊

ne derdin vardı da intihar ettin demek yerine bu insanlara, nasıl bir derdin vardı da yazar-şair oldun demeli. bir şeyler doluyor doluyor en son taşıyor ki, o taşan kısımlardan biz faydalanıyoruz ve buzdağının sadece görünen yüzü bile bize ilham vermeye, bizi karanlığa sürüklemeye, bizi mutlu ya da mutsuz etmeye yetiyor. hal böyleyken buzdağının halet-i ruhiyesini merak ediyor insan. nasıl bir kafa, nasıl bir zihin, nasıl bir iç hesaplaşma vs vs... bir deha intihar ettiyse dolup taşmak da artık derdine çare olmuyor demektir ve Allah kimseyi o raddeye getirmesin.

ve son olarak Poe bir kaldırım köşesinde kimsesiz bir ayyaş olarak ölürken son sözü "Tanrım şu zavallı ruhumu kurtar" olmuştu.

eline sağlık dost. kurdela yakışacak.

İntihar, ölümü ölümsüzleştirmektir aslında. Edebiyatsa diriltmektir yaşamı. Eğer aynı düzlemde hem ölüm ölümsüzleşiyor hem de yaşam diriliyorsa, işte bu bir sanat eseridir belki de. Fakat ölüm ölümdür, ölümü ölümsüzleştirmek anlamsızdır. Bir hatırlanma gayreti için ölmek yerine, sesleri çoğaltıp yaşamı diriltmek yeğdir bazan. Sıkıntılı iştir ölümü yazmak. Hele de tonla öğreti, karşıt düşüncelerin çokluğu, yaşamın güzelliğinden dem vurması olasılığı insanların, bunu daha da zorlaştırır. Kutladım zoru başaran kalemi.

Gerçekten çok güzel bir yazı olmuş.

Edebiyatın o karanlık bahçelerinde oldum olası hiç gezmedim.Hele de konu intiharken...

Kaleminin ucu nice karanlıkları aydınlığa çıkarıyor.Bu çalışman da onlardan biri.Yurekten kutluyorum.Sen var ya hep yazmalısın...

Kaleminin ışığı çok kişiyi aydınlatıyor bilesin

Sevgiyle ...

Güzel bir yazı okudum,saygımla.

İlginç bir yazıydı. Gerçi çok da şaşırmadım çünkü şair ve yazarlar kırılgan insanlardır. Hani ucundan kıyısından da olsa artık bu dünyanın içindeyiz ve görüyorum ki '' Bu gün niçin güneş yüzünü göstermedi'' diye bile intihar edebilecek yaratılışta şair ve yazarlarımız var.

Ben hep merak etmişimdir intihar edenler niçin genelde bir veda notu bırakırlar: O notta yazdıklarına başka insanların vereceği tepkiyi görmeyecek, duymayacak olduktan sonra böyle bir nota niçin gerek duyarlar*

Hani zaman zaman aklımdan geçmeyen bir şey değildir şu intihar konusu. Gerçek manada şair olup da bunu düşünmemiş kimse olduğunu da sanmıyorum. Anma ne var kimimiz dini sebeplerle, kimimiz korkudan, kimimiz de '' Acaba biraz daha mı yaşasam belki bazı şeyler düzelebilir'' umuduyla hayata devam edip gidiyorlar.

Ben intihar edecek olsaydım not filan bırakmazdım kesinlikle. Geride kalanlar çatlasın meraklarından '' niçin intihar etti acaba '' diye.


Çenem açıldı. Kusura bakmayasın. Yazın o kadar bendendi ki yazmadan duramadım.


Selam ve sevgilerimle.