KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1115 Okunma
- 9 Yorum
- 2 Beğeni
Sabahlarımızın Gizemli Misafiri...2
Nisan ayının ortaları...
Memleketime bahar gelmiş; kır çiçekleri, mor menekşeler, papatyalar açmış; yeşeren erik ve badem dalları, tomurcuğa duran söğüt ağaçları, olanca güzellikleri ile doğanın yeniden canlanışının o ilahi hazını sunmuşlardır şüphesiz insanıma. Soğuklarım, alıp başını başka diyarlara göç etmiştir şimdi; yağmurlarım, kısacık zaman aralıklarını yaren kılmışlardır sağanaklarına. Göklerde rengarenk uçurtmaları gezinmektedir şimdi çocuklarımın. Çiftçim, toprağın kara bağrındaki nafakasının peşine düşmüştür azimle.
Buralara,
bu uzak coğrafyaların yorgun iklimlerine, henüz yolu düşmedi baharın. Nisan ayı, alışageldiğimiz o gülümseyen çehresi ile merhaba diyemedi günümüze; sıyırıp atamadı sırtından kışın üşüten, ürküten kostümünü. Rüzgarların öfkesi dinmedi hala buralarda; bacalarda gezinmekte titreyen dumanlar, pencerelerde çözülmez prangalar...İnadı tutmuş güneşin yine. Başka göklerin, başka bulutlarına mı sevdalanmış nedir? Ne Hazar’ın derinliklerinden adam gibi doğuyor seherde, ne de memleketim ufuklarına doğru adam gibi akıp gidebiliyor aheste. Ağaçlar, derin kış uykularından uyanamadılar; kuru dallar, bir sihirli kıvılcımı beklemekteler sabırla. Çiçek goncaları, yol bulup yürüyemiyorlar hayatın tebessümüne. Doğa, hala ölü misali sessiz, ölü misali nefessiz.
Erken uyandığım günlerden biriydi. Zaten deliler gibi çalışmak, yorgunluktan ölü gibi uymak ve sabahın köründe uyanmaktan başka ne yapabiliyoruz ki buralarda? Günlük olağan işleri, sevimsiz bir rutinlik içinde çabucak hallettikten sonra, evi biraz havalandırmak gayesi ile pencereye yaklaştım. Gayri ihtiyarı servi ağacının altına kaydı bakışlarım. Yaşlı kadın yine oradaydı. Yine sakin, yine düşünceli, yine mahzundu duruşu. Orada, yalnızlığının sevimsiz atmosferinde, hayal dünyasının kim bilir hangi enteresan sahnelerini yaşamaktaydı.
Çok oyalanmadım evde. Alel acele toparlandım, biriken çöplerimi de yanıma alarak dışarıya çıktım.Zaten genellikle, televizyon ve bilgisayarın gözlerimi sızlatan parlak ışığı ile boğuşmaktansa, dışarının soğuğuna katlanıp, insan manzaralarının enteresanlığını yudumlamayı tercih etmişimdir sabahlarımda.
Avluda, dört-beş adet çöp konteynırı mevut. Her sabah, düzenli olarak temizlenmekte görevlilerce. Buna rağmen, insanlarda inanılmaz bir vurdumduymazlık ve savurganlık var nedense . Çöplerin, çöp kutularında düzenli olarak toplanması yerine, gelişigüzel yerlere saçılmasının, hem görüntü, hem de sağlık açısından olumsuzluklar doğurması hiç de umurlarında değil sözün doğrusu. Sonuçta pisliği temizlemek, o bölgede görevli olan başka bir yaşlı bayana kalıyor. Yaşlı bir insanın, her gün saatlerce çöp toplama uğraşında görmek, oldukça rahatsız ediyor beni. Benden başkasının da, bu sevimsiz durumla ilgilendiğini hiç zannetmiyorum.
Elimdeki çöp poşetinden kurtulduktan sonra, binanın ön tarafına geçip, ana caddenin geniş kaldırımını süsleyen yüksekçe zeytin ağaçlarını altına yerleştirilmiş banklardan birine, her zamanki gibi zevkle kurulup, gelen geçen insanları seyre dalmam gerekiyor normalde. Ama, bu gün öyle yapmıyorum. Saatime bakıyorum, servisimin gelmesine daha 45 dakika var. Bütün cesaretimi topluyorum, usuldan usula yanına sokuluyorum yaşlı kadının. Yaklaşan ayak seslerini duyunca, isteksizce başını kaldırıyor ve yüzüme bakıyor. O kadar etkileyici bakışları var ki, içimin ürperdiğini hissediyorum. Ne söyleyeceğimi, nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum; dikiliyorum öyle şaşkın şaşkın bir süre baş ucunda. Azerbaycan’da geçirdiğim günlerin alışkanlığı ile;
-Sabahınız heyr! Diyorum alçak bir sesle.
Karşılık vermiyor. Yorgun bakışlarını öylece asıyor gözlerime, mahzun bir sessizlikle beni seyrediyor.
-Ben, şu karşıdaki binada oturuyorum. Yoldaşım sizi görmüş burada, merak etmiş. Kimsiniz, neden her sabah buraya geliyor, soğukta yalnız başınıza oturuyorsunuz?
-Sen Türksüün? Diye soruyor ansızın.
Bu beklenmedik soru karşısında afallıyorum biraz, cevap veremiyorum bir süre.
-Evet. Ben Türküm.
-Balam, 22 ildir səni gözləyirəm mən. Çox gec qaldın gəlməkdə. Haradasın?
-22 yıldır mi?
-He ya!... Xocalı’nın soğuk dağlarında, Ağdam’ın donmuş ırmaklarında, Bakının arxa mahallelerinde, Sumqayıt’ın köhne kamplarında həmişə səni gözləyirəm illərdir. Neden gelmedin?
Dilim tutulmuş, öylece bakıyorum yaşlı kadının ağzından dökülen sitem sözcüklerine. O söylüyor, ben susuyorum. O söylüyor, ben küçülüyorum. O söylüyor, ben utanıyorum. Dizlerimden derman kesiliyor, bir karaltı gelip çörekleniyor göz bebeklerime. Bankın bir kenarına, bir külçe misali yıkılıyorum.
Susmuyor yaşlı kadın. Sol elini, sağ elimin üzerine koyuyor. Dünyanın bütün kırışıklıklarını bünyesinde toplayan, ana damarları ve hücreleri besleyen tüm yan kolları olanca detayı ile belirli bu yumuşacık elin, sabah ayazının üşüttüğü üç parmağından inanılmaz bir sıcaklık, şefkat ve sevgi duygusu yayılıyor ruhuma. Bakıyorum, küçük parmağı ile yüzük parmağı kesik. Hiç saklama ihtiyacı hissetmiyor.
Sanki yıllardır bu an için biriktirmiş tüm sözlerini. Özenle, sabırla beklemiş o günün, o soğuk Nisan sabahının gelmesini. Coşkun akan bir nehir misali sökülüp geliyor gönlünün derinliklerinden bir dramın gizli kalmış detayları. İnsanı mest eden anaç sesi ve hoş şivesi ile anlatıyor, anlatıyor, anlatıyor...
(Hikayemizin bu bölümünü, anlam bütünlüğünü koruyabilmek için,Türkiye Türkçesi ile sunacağız.)
Güzel bir memleketti Hocalı. Sonu gelmeyen ormanları, soğuk ve lezzetli suları, temiz havası, verimli toprakları vardı. Orası yahşi vatandı. Ben orada tarih öğretmeniydim. Mutluyduk. Ermeni, Kürt, Ahıska Türkü komşularımız vardı.Gül gibi geçinip gidiyorduk aslında. Ama, ne Rus, ne de Ermeni politikacılar rahat bırakmadılar bizleri hiç. Birinin Kafkasya üzerinde idealleri, diğerinin bağımsız bir devlet kurma hayalleri vardı. Ne zaman ki Sovyetler dağıldı, Azerbaycan bağımsızlığını ilan etti, Ermeniler fırsat bildiler bu durumu, aç kurtlar gibi saldırdılar üzerimize. Azerbaycan küçük ülke. Azerbaycan’da petrol var. Bırakır mı akbabalar kendi kaderini yaşasın? Bırakmadılar. Kendi kaderini tayin etme hakkını kullanmasına izin vermediler.Kendi iktidarını sağlamlaştıramadı, kendi ordusunu kuramadı. Bir güvendiği kardeş ülke Türkiye vardı, ondan da yeterli desteği alamadı.
Aslan takattan düşünce, çakal sürüsüne gün doğdu.Rusların desteğini alan Ermeniler, dört bir yandan saldırıya geçtiler. Hain politikacılar ve askerler, kendi çıkarları uğruna, memleketlerinin müstesna köşelerini kaderleri ile baş başa bıraktılar.
Bunlardan biri de Hocalı idi. Gelip kuşattılar dört bir yanımızı, dünya ile ilişkimizi kestiler. Biz yine de bırakmadık, terk etmedik memleketimizi. Direndik, savaştık, yardım bekledik. Türk kardeşlerimiz, Ermeni’nin, Rus’un oyununu bozarlar diye umduk. Bir gelen, bir el uzatan, bir tutam hayat sunan olmadı.
1992 yılının, soğuk bir Şubat gecesiydi. Rus’un topunu, tüfeğini arkasına almış, saldırmış Ermeni üzerimize. Gorbaçov bir kanun çıkarmış, toplamıştı zaten elimizde ne kadar silah varsa. Kendimizi savunacak hiç bir şeyimiz kalmamış, bir ümidimiz var güvendiğimiz, o da bir işe yaramadı. Bizden toplamış ya, Ermeni’ye teslim etmiş nesi var, nesi yoksa.
Yoldaşım oracıkta, ilk atılan kurşunlarla gözümün önünde can verdi. Ölmeden, kaç dedi, kurtar çocuklarımı. Dağa kaç, Ormana kaç, Ağdam’a kaç. Öptüm kokladım yoldaşımı. Sonra, oğlumla ile kızımı kaptım, ormana, karlı dağlara, gecenin soğuğuna kaçtım.
Çoluk, cocuk, genç-yaşlı, kadın-kız-kızan, bütün Hocalı yollara düşmüş, kaçmakta. Kucağımda ufak kızım, sırtımda oğlum. Biri 5, diğeri 7 yaşında. Dağ dik,dağ karlı. Tırmanmak zor... Aşağılarda Hocalı yanmakta alev alev. Yüreğim yanmakta uzaktan uzağa. Öldürülen bebekler, yaşlılar ve ırzına geçilen genç kızların, kadınların canhıraş feryatları Hocalı sokaklarında yankılanmakta.Gözümüzde yaş, alnımızda ter, çıplak ayaklarımızda soğuk, önümüzde meçhul bir karanlık. Gönlümde usuldan usula kaybolan bir ümit kıvılcımı.
Gençler, gücü yerinde olanlar, gelip geçerler. Yaşlılar, hastalar bir bir dökülmekte. Düşenin donması uzun sürmüyor. Bir taraftan Ermeni, bir taraftan Rus, bir taraftan soğuk kırmakta Hocalı halkını.Yüküm ağır, iki yavrum kucağımda, önümde korku, arkamda ölüm, ağır ağır yürümekteyim derinlerinde ormanın. Havada sulu sepken bir kar. Yolumda, geçip gidenlerin kaybolmaya yüz tutmuş ayak izleri.
Sehere doğru tepesine ulaştık dağların. Aşağılarda buğday tarlaları,filizler boy göstermemiş henüz, uyumakta tohumlar kara toprağın serin bağrında hala. Uzaklarda Ağdam’ın soluk ışıkları gözükmekte. Yamaçlardan süzülüyor yorgun, silahsız, savunmasız insanlar vadiye. Ağdam yakın, ağdam hayat, Ağdam kurtuluş demek. Ağdam, iki adımlık yol.
Bir gülle yağmuru başlar yamaçlara doğmadan güneş. Bir yağmur ki; patır patır dökülmekte insanlar. Çoluk, çocuk, yaşlı, kadın demeden basmakta tetiğe zalim eller. Nineler düşmekte yere, kucağında minicik torunları ile. Gebe kadınlar, doğmamış bebeği ile vurulmakta zalimce. Tepeler, vadiler, meşelikler ölülerle dop dolu.Qarqarçay kızıl kan akar.
Ağır yüküm, yavaş yürüyüşüm kurtardı beni. Orada, tepedeki bir çukura gizlendim. İnsanları katletmekle o kadar meşguldüler ki, beni ve benimle beraber olan bir kaç kişiyi görmediler güzü dönmüş Ermeni katilleri. Dağın ardına dolandık. Buz akan Qarqar çayını daldık düşünmeden, geçip tutunduk hayatın zalimliğine işte. Ağdamlılar yetişti, kurtardılar donmadan bizi. Biz kurtulduk ya, önümüzden gidenlerin, arkamızdan gelenlerin çoğu şehit oldu gitti.
Savunmasız insanlara işkence yaptı Ermeniler. Çoluk, çocuk, yaşlı, kadın demediler. Canlı canlı kollarını, bacaklarını kestiler. Kafa derilerini yüzdüler. Hamile kadınların karınlarını yarıp, bebelerini çıkardılar. İhtiyar dedelerin, yaşlı anaların yüzleri jiletlerle doğradılar. Başlarını kopardılar, gözlerini oydular. Genç kadınların göğüslerini kestiler. Hocalı ile Agdam arasındaki 12 kilometrelik orman boyunca cesetler dizildi. O gün, 613 masum sivil öldürüldü, toplam 487 kişi ağır yaralandı. 1275 kişi ise rehin alındı, 150 kişi kayboldu. Kurtulanların bir çok uzvu, soğuk nedeni ile dondu, kangren nedeni ile kesildi. Bu iki parmağımı orada bıraktım işte ben de. Çocuklarımı hayata kaçırırken, Hocalı ormanlarının soğuğunda bıraktım.
Hocalıda, Ermeni ordusu ve Rus birlikleri kol kola verdiler, barbarlığın sınırlarının zorlandığı bir katliam gerçekleştirdiler. Bütün dünya, bu acımasız, bu zalimce katliama seyirci kaldı.Hatta, hatta bu insanlık dışı olayı yöneten kumandan, mükafat olarak, Ermenistan’ın cumhurbaşkanlığına getirildi. Sarkisyan denilen o canavar: “Hocalı’dan önce, Azerbaycanlılar bizim şaka yaptığımızı sanıyorlardı. Ermenilerin sivil nüfusa karşı el kaldıramayacaklarını sanıyorlardı. Biz bunu kırmayı başardık, olay işte bu!” diyerek, sivilleri hedef alan bu vahşeti, yamyamlığı itiraf etmiştir.
Saatime bakıyorum tekrar. Gitme vaktim gelip dayanmış. Soluk almadan dinlediğim bu mezalimlik hikayesini aslında biliyordum ama, ilk ağızdan dinlemek oldukça etkilemiş, bayağı bir sarsmıştı beni. O sıcacık eli, avuçlarımın içine aldım ve kalbimin üzerine götürdüm.
-Peki... Burada ne arıyorsun her sabah sen?
-Bu kiçik daxmanı görürsənmi? Orada bir su nasosu var. Etrafdakı binalara su vurur. İşdə o nasos sorumlusyum mən. Gündə 3-4 saat gözətçiliyini yaparım. Buna qarşılıq olaraq da, 75 manat alıram dövlətdən. O pul ilə də yaşamağa çalışıram.
-Su pompasının sorumlususun demek. Çocukların ne oldu peki?
- Oğlum öldü. Qızım sağ. Birlikdə yaşayırıq onunla və torunumla. Buna yaşamaq deyilirsə əgər.
Söyleyecek söz bulamadım. Paltosunun cebine birkaç manat sıkıştırdım; kirli ellerini öptüm ve alel acele servisime bineceğim bölgeye yöneldim. Uzaklaşırken arkama döndüm ve dudaklarımda gezinen buruk bir tebessüm eşliğinde seslendim;
-Yine geleceğim.
-Gel. Zaten çox gec qaldın sen. Yirmi iki il gec qaldın. (Devam edecek)
Bir tutam hayat-14.06.2014-Azerbaycan
YORUMLAR
O Ermeni Cumhurbaşkanı ile bizim cumhurbaşkanımız elele kolkola maç seyretmişti
sanırım o maçta içtikleri çayda
öldürülenlerin kanı da vardır
çok güzel gidiyor hikaye dostum
tebriklerimle
Değerli Dostum;
Öncelikle belirtmeliyim ki, yazarken kullandığın lisan çok etkileyici.. Yazı bu yönüyle çekip içine alıyor okuyanı. Böylece yazar ile okuyucu arasında kurulan köprü de sağlamlaşıyor. Zaten bilinir ki iyi bir iletişimin yolu, ortak lisanı etkili ve anlaşılır kullanmaktan geçer. Bu anlamda dilimizin, Türkçe'mizin kıymetini bilelim, koruyalım ve yüceltelim, bitmeyen bir gayretle.
İşlediğiniz temeya gelince;
Olay, bütün dünyanın çok iyi bildiği, hatta yakından aşina olduğu bir mezalimin belgeselidir. Bir insanlık ayıbı, bir vahşettir yapılanlar. Dünya bildi de ne yaptı ?? Seyrettiler, belki de tükenmeyen bir iştahla.. Hem yapanlar, hem de yapanları hiç bir şey yapmadan izleyenler açısından bu tavır, insanı insanlıktan çıkaran ve hayvani içgüdülere mahkum eden hallerle ilgilidir ne yazık ki.
Bu olanlar karşısında Biz ne yaptık ?? Öz kardeşlerimiz diyebildiğimiz bu insanların dertlerine bir nebze derman olabilmeyi becerebildik mi ?? Sanmıyorum..
Kendi içimizde yakın geçmişte yaşanılan irili ufaklı bu nevi mezalimler karşısında ne yaptık, diye sormayı beceremedik ki, onların bu hallerine de el atabilelim.
**Dünya coğrafyasının hangi bölgesinde yaşarsa yaşasın, karası, beyazı ve sarısıyla, insan yaşamının hiç bir maddi çıkar uğruna kurban edilemeyecek kutsal bir hak olduğu bilinci** tüm insanlığın ortak paydası haline gelmediği sürece bu neviden utanmazlıklar sürüp gidecek korkarım.
Kutluyorum güzel yazınızı
Selamlarımla
Sonsuzufuk tarafından 6/18/2014 11:39:35 AM zamanında düzenlenmiştir.
Sonsuzufuk tarafından 6/18/2014 11:47:05 AM zamanında düzenlenmiştir.
Hikayenin böyle bir seyir alacağını asla tahmin edemezdim. Benim için sürpriz oldu doğrusu.
Bence Türklerin de uğradıkları soykırımları bütün dünyaya anlatmasının zamanı geldi de geçiyor bile. Ama bir yerlerden başlamak lazım.
Bir yerlerden başlamak lazım çünkü bizim dışımızdaki pek çok ülkenin şamar oğlanına döndük. Canı sıkılan, kendine eğlenecek materyal arayan ensemize basıyor tokadı '' Soykırımcı '' Diye
Selam ve sevgilerimle.
Çok yakın bir mazide yaşanmış, bildiğimiz ama üzülmekten başka bir şey yapamadığımız bu vahşeti, yaşayanların dilinden anlatarak hatırlatmak oldukça etkileyici olmuş. Maalesef her şey insan olabilmekle başlayıp bitiyor. Ben bu tip olaylara ermeni, sırp vb. değil, insanlık temelinde yaklaşıyorum. Etnosentrizmin (kendi değerlerini, kültürünü merkeze koyup, diğerlerini buna göre değerlendirmek) en büyük ve en yaygın tehlike olduğunu düşünüyorum. Bütün vahşetlerin temelinde de bunun yattığını görüyorum. Kim tarafından yapılırsa yapılsın vahşetin her türlüsünü esefle kınıyor, güzel anlatımınız için sizi tekrar tebrik ediyorum. Devamını bekliyorum.
Ses olabilmek, çığlık atabilmek.Bikmadan usanmadan tüm vahsetlerı seslenebilmek ne güzel...Elbette nerede yapılırsa yapılsın vahset kötüdür.Ah ülkemin sınırları içindede yakîn tarihte ne cok vahsetler yaşandı.
Bunlarada bir ses olmak, görmek istemeyenlerin gözüne, duymak istemeyenlerin kulaklarına bağırmakta gerek.
Ve o hain eller:
Nizama çekilmiş kullar, kimin bu günahlar
Her gün şapka altından kader yazanlar
Ana sütüne dahi haram katanlar
O.................... evladı iste o adamlar...
Tüm gerceklere fener tutmaya devam ...
Saygılar Değerli Dostum
Serhat BİNGÖL
Can maybull
Dostumun izniyle
Yorumunun cevabını Gökhan Bey verecektir.
Ancak Benim cevabını düzgün bir Türkçeyle öğrenmek istediğim şey şu;
o………….evladı işte o adamlar kim?
Kimi kastediyorsun?
CaNMaYBuLL
Tabiki katliam yapanlar, haksız yere insan canina kiyanlar, bitmek tukenmek bilmeyen ben duygusunu insan kanında arayanlar.Milyonlarca insanı evinden, yurdundan edenler.
Dünya öyle bir hale geldiki o kullar Tanrıyla yarışa kalktılar...Ebedi hayata iğrenç duygularını feda ettiler...
Oysa hayat bize bir görüntü, güya o hainlere bin ömürlük...
Bir tutam hayat
Olmasaydı bu kötülükler...
İnsanlar,
kıymasaydılar birbirlerine her ne sebeple olursa olsun.
Her şey güzel, her şey temiz, her şey huzurlu olsaydı.
Dünyanın hiç bir köşesinde,
zulüm görmeseydi, açlık çekmeseydi, kanını dökmeseydi insanlar.
Her şey sevgiden, tebessümden, mutluluktan ibaret olsaydı.
Dil, din, ırk, renk anlam taşımasaydı.
Güzel olurdu herhalde.
Teşekkür ederim ziyaretiniz ve yorumunuz için.
sami biberoğulları
Can'a yazdıydım benim yazıma yaptığı bir yorum dolayısıyla aynı şeyi buraya da yazayım:
Cennet ucuz değil, cehennem de lüzumsuz değil. Madem ki Yüce Yaratan her ikisini de yaratmış, ikisi de dolacak. Keşke olmasaydı demenin anlamı yok...O olmasaydı, bu yaşanmasaydı cehennem nasıl dolacaktı?
Kıymetli dostum,
Yazınızı dün gece okumuş ve önerdiğiniz videoyu izlemiştim. Ebetteki şaşırtıcı ve korkunç görüntüler. Ancak ben daha çok size şaşırmıştım. Nasıl olur ya ne oluyor benim dostum ne yapmaya çalışıyor böyle diye size sitem edip kendi kendime söylenip durdum. Hemen yorum yazmak için bilgi sayarın başına oturdum. Fakat kafam çok yoğundu, saatlerce süren siyasi tartışmalar yaptığımız sohbet ortamından gelmiştim. Yapacağım yoruma konsantre olamıyordum bu nedenle de daha sonra yorum yaparım düşüncesiyle yazınızı okuyup sayfanızdan çıktım.
İnsan çok komplike karmaşık yaratılmış bir varlıktır. Bir yönüyle hayvansı içgüdülerden oluşmuştur. Bir yönüyle de bu hayvansı içgüdüleri bastırıp, medeni insan olma çabasından oluşan içgüdülere sahiptir.
Gökhan Bey dün akşam dostlarla deniz kıyısında bir tesiste oturmuş çayımızı içip sohbet ediyorduk, ilk sohbet konumuz siyaset dışındaki farklı konulardı. Aile dostumuzun kızı Seval küçük çocuğunun bakımından fırsat buldukça, Öykü denemeleri yazdığını söyledi. Benden de yazılarını okuyup değerlendirmemi istedi. Bu işlerden pek anlamam diyerek kendisine sizden bahsettim Edebiyat defterine girip’’ bir tutam hayat’’ rumuzuyla yazı yazan dostumuzun yazılarını okumasını sevgili Seval’e tavsiye ettim. Yazılarınızın kendisine çok şey katacağını öykü yazmanın inceliklerini öğreneceğini söyledim.
Fakat akşam yazınızı okuduğumda bende kendi adıma şunu öğrendim ki, iyi yazar olmak sadece yazım kurallarıyla alakalı değilmiş.
Ne oldu son zamanlarda size o mantıklı düşünen olaylara geniş açıyla bakan sevgi dolu dostum gitmiş, yerine savaştan ölümden bahseden, nerdeyse şiddeti meşru gören, fanatik bir insan gelmiş size ne oldu hangi ara bu hale geldiniz anlayamadım.
Neyse,
Dostum, internetteki arama motorları bu türden vahşet içeren video görüntüleriyle dolu.Örneğin; Çeçenlerin esir aldıkları Rus askerinin canlı canlı bağırta bağırta kafasını kesme görüntülerinden, Afrika da bir ülkede çekilmiş iç çatışmada yakaladıkları insanların canlı canlı yakılmasına kadar milyonlarca şiddet içeren vahşet görüntüleri var.Bu tür görüntüleri yazı önermesi gibi okuyucuya önermek yanlış ve çok tehlikeli bir durumdur.
Dünyadaki gelişmiş ülkelerin eğitim seviyelerinin ortalaması üniversite (1) bizde ise ilkokul (4) bu ortalama seviyesini düşünürsek bu durum daha da tehlikeli bir hal alıyor. Yani sizin önerdiğiniz bu vahşet içerikli videoyu izleyen ve kişilik değerleri oturmamış bir insanın tanıdığı bir Ermeni’yi katletme ihtimalini çok ta uzak olmadığını bilmeniz gerekir.Dahası bunun vicdani sorumluluğunu nasıl düşünmezsiniz doğrusu çok şaşırdım. Ha diyebilirsiniz ki canım abartmayın bu videoyu izleyen kişi hemen öyle bir reaksiyon göstermez olabilir ama bilinçaltına yerleşir. Zaten bu katliamlar da bu tür bilinçaltı birikimlerden oluşur bir kova suyu kayanın üzerine boşaltırsanız akar gider ancak aynı suyu damla damla akıtırsanız o kayayı deler bu durum aynı zamanda psikoloji biliminde bir tanımdır.
Ben böyle bir söylem de hiç bulunmadım. Fakat Hepimiz Ermeni’yiz sloğanı belli kesimlerce sulandırıldı o slogan Hrant Dink’in ölümünün hemen sonrasında Ülkemizdeki Ermeni cemaate destek olmak terörü kınamak ve birlik beraberliği sembolize etmesi açısından söylenmiş insani bir slogandır bunun da bu kadar abartılacak bir tarafı yoktur.
Gerçi faşist zihniyette olan medeniyet kültürü gelişmemiş insanlar bunu kışkırtma aracı olarak kullanmışlardır. Ama buda normaldir çünkü onlarda daha evrimleşme sürecini tamamlayamamış insanlardır.
Olay budur.
Yarı belgesel yarı öykü yazınızın öykü kısmı için ellinize gönlünüze sağlık.
Saygı sevgi selamlarımla,
.
Bir tutam hayat
kaleme aldıklarınızın asla yeterli olmayacağını düşünüyorsunuz hep.
Sonuçta,
ateş düştüğü yeri yakıyor.
Hayatımızın gizli kalmış bir gerçeğini öğrenmek, herkesin hakkı.
Doğduğuum günden bu yaşıma kadar,
hep Osmanlı'nın, 1915 de Ermenileri katlettiği masalını dinledim.
Başarılı bir sunumla,
küçücük yaşlarımızda beynimize çaktı bunu Ermeniler.
Çok da başarılı oldular.
Şimdi,
neden biz yapılan bu insanlık dışı vahşeti gizleyelim?
Neden dünya bunu öğrenmesin?
Neden mezalimi hep Türkler yapmış olsun.
Hamile bir kadının karnını yarıp, cenini ortaya çıkaran resimler var orada.
Sayfamın başına onu da koyabilirdim.
Yani dostum,
burada hikaye ettiğimiz olay,
hepimiz biliyoruz ki, asla kurgu değil,
hayatımızın gerçeğinin ta kendisidir.
Gerçekleri öğrenmek de,
tüm insanların hakkıdır.
Dostumuzu, düşmanımızı iyi tanımamız gerekiyor.
Yarın aynı olayın, benim Ağrıdaki vatandaşımın başına gelmeyeceğini kim garanti edebilir?
Ermenilerde bu dünya görüşü, yetişen nesillerine verdikleri terbiye anlayışı var oldukça,
tüm Türk milleti tehlikede demektir.
Hikayemiz bitmedi.
Hocalı göçkünlerinin sefil hayatı var daha sırada...
Onu da kaleme almaya çalışacağız.
Fikirlerinizin, dünya görüşünüzün, daima başımız üzerinde yeri vardır.
Teşekkür ederim ziyaretinize.
Zaman ayırdınız, okudunuz, yorumladınız.
Çok sağ olun.
Bir tutam hayat
Maalesef,
dünya tarafından pek bilinmeyen acı gerçekler.
Dünya bir tarafa,
bizim insanımız tarafından bile bilinmiyor yeterince.
En çok da buna üzülüyor bu vahşeti yaşayanlar.
Teşekkür ederim yorumunuza.
Hepimiz ermeniyiz diye biliyorsak bir şeyleri alıp gitmişler demektir bizde..Tebrik ederim saygılarımla.
Bir tutam hayat
temiz kalpli, iyi yürekli, mazlumun yanında yer alma terbiyesine sahiptir.
Ezilen, horlanan, zulme, haksızlığa uğrayan bir Ermeni de olsa, onun yanında yer alır.
Ancak,
dünyanın gözünden saklanan bazı gerçekler var.
Kimin masum, kimin zalim olduğunu iyi öğrenmek lazım.
Bence bu konu,
insanımızdan iyi saklanmış.
Tüm dünyadan da.
Teşekkür ediyorum yorumunuz için.
yine bizi güzel ama acı bir hikaye bekliyor anlaşılan.
Bir tutam hayat
Uzun zamandır düşünüyordum yazmayı.
Sami Hocam, şu ermeni meselesini kurcaladı ya enine boyuna,
bu vahşetin de aydınlatılması gerektiği fikrine vardım.
Herkes, her şeyi bilmeli.
Kararını ona göre vermeli.
Tarih, sadece 24 Nisan 1915 den ibaret değil.
Bunun 26 Şubat 1992 si de var.
Ve,
ne yazık ki bizler bu konuda yeterli bilgiye sahip değiliz.
Ziyaretinize teşekkür ediyorum efendim.
