ŞAİR BABALAR VE KADINLARI

• 5 Mayıs 2014 Pazartesi 14:19:17

Kuşanır yıldızları her gece yüreğinin orta yerine.
Alaycı bakışların gölgesinde , şair babalar sever kuşu böceği.
İnsan gibidir elleri et değil kemik değil.
Penceresi sardunyalı kırmızı panjurlu evlerin.
Kibar kadınlarına benzemez şair babaların kadınları.
Gözleri şimşek fırtına doğururlar gece yarıları...
Şiirin analarıdır onlar.
İnce nakışlı mendilleri yoktur.
Su yolunda düşürülecek.
Gözleri yansımaz aynalarda.
Parmak izleri yoktur ağlamazlar.
Şairin kadını ağlamaz...
Besmelesizdir başlarken şiirine.
Açıp bakarsınız bir kafa kağıdı.
Bir de solmaya yüz tutmuş.
Eski bir galata gecesinin hatırasıdır.
İç cebinde sakladığı.
Serseri bir bulutun ardına takılıp.
Eve ekmek götürmeyi unutur
Bir kumru uyur göğsünde.
Sabah serini çağla yeşili ilk cemre çiçeğidir.
Uyandıran şair babayı...
Çizgi çizgi elemli bir görüş vakti.
Durur tellerin ardında gözleri şimşek bir kadın.
Her sözü eksik her sözü yitik.
Havada yağmur kokusu.
Yağmur mevsimi değil oysa.
Aklı acır gönlü üşür şairin.
Yolculuk vardır bilinmeze...
Usul usul tedirgin kaçıp gider.
Şair babanın kadını şiir uykudayken.
Sokaklar meydanlar geçer.
Zehir dökerek kaldırımlara.
Bir kumru uyanır adsız bir nehir.
Doruklardan yemyeşil vadilere uzanan.
Koşumsuz taylar soluğunda.
Ay çiçeklerinin yüzünü güneşe döndüğü.
Yağmurun yazın kuruduğu.
Her hangi bir eylem her hangi bir boylamda.
Yeniden sevdalanır şair babaya.
Sevdası yeniden durur.
Asi ateş taşıyan dudaklarına kadının.
Gene de bilir yandığını...
Hürriyet Caddesi’nde bir şair babanın.
Öfkesidir rüzgarın söylediği hasretidir sustuğu.
Hep bir sözü vardır.
Şair baba ’Haminne’ diye sever kadınını.
Ve çocukların hakkıdır bahçesindeki kirazlar...