134'üncü kat

• 22 Aralık 2013 Pazar 00:27:18

İşte öylesine bir ev. Belkide kimsenin kendi olmadığı. Bu evden çıkınca kaybolmaktan

korktum hep.

Şimdi neden dışardayım.Yanımdaki yüzler tanıdık ama burası hiç tanıdığım yerler değil.

İnsanlar benden habersiz. Ben de onları anlamıyorum. Onların yüzleri çatlamış,hiç yağmur

yüzü görmemiş toprak gibi. Ben mi onlara yabancıyım, onlar mı bana yabancı yoksa?

Bir rüya olmalı bu. Burası Amerika. Bir gökdelinin giriş kapısında bekliyorum. Kaçıncı kata

çıkmam gerek bilmiyorum.Yanıma gelen o tanış yüzler,onlar da benimle aynı kata çıkacak.

Yanıma doğru yaklaşırken konuşmalarından 134’üncü kata çıkacaklarını duyunca asansörün

düğmesine basıyorum, açılıyor. Geliyorlar, birlikte giriyoruz.

Nasıl bir asansör anlamadım. Çevreyi görüyorum. Çıplak tepeler derken az az yeşillikle

evler görünüyor. Asansör yükseldikçe evler de yükseliyor. Dağın en tepesinde olmalıyız.

Sanki hiç yükselmemişiz,aynı yerdeyiz. Ne kadar zormuş 134’üncü kata ulaşmak. Yanımdaki

kadın atlıyor henüz duran asansörden. Artık bunun bir asansör olduğundan emin değilim.

Evet asansör değil. Bir trendeyim. Korkuyorum, gideceğim evi bulamamaktan. Sanki kâbus

görüyorum. Yanımdaki tanıdık yüz Başbakan Erdoğan’a benziyor.Evdekilere söylesem kimse

inanmaz, tabii sözümü sonuna kadar dinlerlerse. Hep meşguller. Çok önemli olmalı

konuştukları ki,sözüm duyulmuyor.Ben de denesem onları duymamayı.Erdoğan’a benzeyen

tanıdık yüz de hızlı adımlarla benden uzaklaşıyor. Adımlarımı hızlandırıyorum gözden

kaybolup gidene kadar.

Bu rüya ise uyanmalıyım. 134’üncü kat var mı acaba? Kim soktu onu beynime. Üşümüşüm.

Ellerimi yorganın altına sokmalıyım. Sabah mı olmamış, yoksa hava mı kapalı yine. Hiç

sevmem kapalı havaları. Ankara sis içinde. Fethullah hocanın ilençleri tutmuş olmasın. Bir

an önce uyanmalıyım bu kâbustan. Ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyorum. Herkes

nasıl acaba. Şu küçük evlerdekileri hep merak etmişimdir. Hani şu, bir minaresi kalan köy

evine benzer evleri olan gecekondu evlerini.Gerçi bir kaç gecekondu evinde oturan akraba

ve tanıdıklarım vardı. O insancıl, dost yaşadığı hayat dolu evler. İnsan orda yaşadığını

anlar, cıvıl cıvıl komşu sesler arasında. Soğuk apartmanlara hiç benzemez.

!34’üncü kat ne ki? Çıkamadım..

Burası Amerika değil.

22. 12. 2013 / Nazik Gülünay