Düştüğümde İlk Gördüğüm Şey Kalkmam İçin Uzattığın Ellerin Oluyor

• 7 Ekim 2013 Pazartesi 23:54:22

"Kahramanımsın!" diyor ve ekliyordu: "Her zor anımda, başım ne zaman sıkışsa, yanımda beliriyorsun, düştüğümde ilk gördüğüm şey kalkmam için uzattığın ellerin oluyor..."

Gülümsüyordum...

Oysa bilmiyordu...
Bana ne zaman ihtiyaç duysa ufak tefekte olsa birtakım mucizevi olaylar oluyordu. Ve bunu yalnız ben algılayabiliyordum. İlk başlarda hiç bu kadar şaşırmamıştım buna, bana ihtiyacı olduğunda kulaklarım uzun uzun çınlıyordu mesela. İçimde kötü bir his beliriyor, koşma istediği duyuyordum, bir yere yetişme isteği. Tesadüf dedim ama tesadüfler çoğalınca her birine tekrar tekrar aynı şeyi söylemek, yani tesadüf demek, komik duruma düşürüyormuş insanı. Kendi kendime güldüğümü hatırlıyorum bilmem kaçıncı kere tesadüf derken...

Sokakta bir arabanın kornası uzun uzun çalıyordu,anlıyordum bana ihtiyacı olduğunu. Günlük güneşlik bir havada aniden yağmur bastırıyordu, anlıyordum beni istediğini. Biri bana seslenmiş gibi geliyordu ikide bir ya da ard ardına bir şeyler düşüyordu bulunduğum ortamda, o zaman da anlıyordum bana ihtiyaç duyduğunu...

Bu küçük mucizeler belirince, hep ona koşuyor, yanında oluyor ve onun deyimiyle "günü kurtarıyordum."

"Kahramanımsın!" diyor ve ekliyordu: "Her zor anımda, başım ne zaman sıkışsa, yanımda beliriyorsun, düştüğümde ilk gördüğüm şey kalkmam için uzattığın ellerin oluyor..."

Gülümsüyordum...

Ahmet Kastancı