Kurban

• 5 Ekim 2013 Cumartesi 23:59:26

Kurban

“Sezar’ın hakkı Sezar’a Tanrı’nın hakkı Tanrı’ya”

Hatice’ye değil, neticeye bakmak gerek! Bazen alt düzey muhabbetler üst düzey hakikatleri anlatmak için kullanılır!

İsa’yı “Mesih, kurtarıcı” olarak gören İsrail oğullarından bir grup; Roma’ya karşı İsa önderliğinde baş kaldırmak ister, vergi vermek de istememektedirler. İsa, halkın güçlü Roma karşısında kırılacağını bildiğinden isyancılara katılmaz! Bu konuda fikrini soranlara elinde Sezar’ın resmi bulunan parayı göstererek; “Sezar’ın hakkı Sezar’a Tanrı’nın hakkı Tanrı’ya” der. Sezar, hükümdar ve devlet manasındadır!

Kurban bayramlarında masum hayvanlar, insanların ihtiyacına kurban edilir! Bu kurban şekli en masum olanıdır çünkü zaten hayvanları insanların ihtiyacı için kesmek normal bir şey! Belki de insanların birbirini kurban etmemesi için böyle icap etti…

Günümüzde insanlar başkalarının davasına kurban ediliyor! Aciz, ihtiyaç içinde kıvranan toplumlar; cebine para, eline silah verilerek egemenlerce belirlenen hedeflere yönlendiriliyor! Egemen olanlar, kendi kutsal ya da sömürgeci davalarında zavallıları “Kurban” ediyorlar! “Kurban” olarak meydana sürülenler neye hizmet ediyor? Kimler kimleri kurban ediyor onları düşünelim. İnsanların hayvanları kurban etmesi en masumu çünkü…

"Kurban" konusunda genel olarak kurban edilen her neyse kurban edenden daha zayıf ve kurban edenin bir maksadını görmesine yarar! Kurban, sembol aslında bir maksadın sembolü. Tanrıya yakınlaşmak için bir hayvanın boğazını kesmek sembol değilse nedir? “Kurban kesmeye gücü yetmek” prensibi de güce işarettir! Kurban kesmek, güçlünün eylemidir çünkü! Toplumda kurban kesmeyenlerin de fakir olduğuna hükmedilir çünkü. Bu nedenle bazı fakirler zar zor tüm imkanlarını seferber edip kurban kesiyor, fakir görünmemek için, bazı yörelerde.

Eskilerin "İlah"lara sunduğu kurban ritüeli şekil değiştirerek devam ediyor. İlah değişebilir, kurban türü de değişebilir; ritüel devam eder!
"Kurban" güçsüze müdahaledir. Güçlü olan, insan türü olduğundan alt formdaki hayvanlar, hatta alt fomdaki insanlar bile (farklı toplumlarda, farklı şeklide) kurban edilir!
Sübyancılar dahi küçük kızları kurban ederler heveslerine… İdeolojik maksat uğuruna sokağa sürülenler de kurbandır! Egemen olanlar alt sınıfı kendi davaları ve menfaatlerine kurban ederler! Bunu kutsallaştırmak, genelde daha etkin hale getirmek amaçlı bir çabadır. Yani insanlara kutsal ve ideolojik bir hedef verilir ve bunun kurbanları için yine gelecekte kutsal makamlar da vaat edilir. Kapsam çok geniş.

Kurban ile kurbancı güce göre el değişir! Yani kurban etmek için önce kurban edecek güçte olmak gerek!
"Kurban" evrensel enerjisi için kullanılır. Kurbana her şey konu olabilir, insan, hayvan, para, mal, ilke, sanatsal üretimler, din, inanç; her şey...

Hayvanlar alt formda oldukları için insanların emrine kurban edilir. Meleklerin Adem’e secde etmesi sembolüne benzer.
İnsanlar arasında da benzer bir durum vardır. Alt sınıfta olanlar kurban edilir, üst sınıftakilere. Anneler hani çocuklarına der ya "Kurban olduğum", çocuğunu kendinden üstte tuttuğunun söze yansımasıdır bu. Üst bilinç alt bilince tesir eder. Güçlüler, güçsüzleri kurban eder.

Döngü var; bir maksat için insan “Kurban” eden yani insanı kullanan kişiler, kendisi bir sonraki devranın kurbanıdır! Bu nesilleri etkiler! Bu boyutta insan kurban eden konumunda.

Son tahlilde; “Kurban” her ne ise kurban edenin bir maksadına yönelik olarak yapılır! Yani eylem kendi başına bir anlam ifade etmez! Mesela hayvanın başını kesmek eylemi başka maksada yöneliktir. Nedir bu maksat? İbadet ya da Tanrıya yaklaşmak! İlkel toplumlarda ise ilahlarına adak adamak, ilahları memnun edip, onlardan yardım ve rıza istemek! Bu manada kurban edilen, ilkel zamanlarda insan iken modern zamanlarda hayvan olmaktadır. Modern zamanlardaki insan kurbanları ise bambaşka metotlarla oluyor! İdeolojik ya da kutsal gayeler perdesinde egemenlerin çıkar ve amaçları için daha zayıf olanlar savaştırılarak “Kurban” edilirler… Konu kapsamlı ve uzun. Bu kadar yeterlidir devamını düşünerek bulabiliriz.

Selametle,

Ahmet Bektaş