BU YÜREKTE ÇOK ÖZLENİYORSUN...

• 30 Mart 2013 Cumartesi 18:39:11

Acı bir aşk hikayesinin baş figüranlarıydık senle ben.Son nefesimize kadar birlikte yaşayacağımızı sanıyordum ben.Hangimiz daha çok yandı bu aşkta,hangimiz daha çok sevdi diye düşünmedim.İkimizde kendimizden fazla sevdik bizi eminim.Ne kadere ne de sana isyan edecek sözüm yok artık.Sen olmasan bu kadar sevmenin ve sevilmenin tadını nerden alacaktım.Bana yaşatmış olduğun tüm duygular için sana çok teşekkür ederim.
Sen gittikten sonra ne yapacağımı uzun süre bilemedim.Ruhsuz bir beden gibiydim.Duvarlar üstüme üstüme geliyor,sensizlik beni boğuyordu.Nefes almak zor olmakla birlikte zaten bedenimin buna taakati bile yoktu.Bir müddet savruldum durdum.Ne yaptığımın bile farkına varamadığım günlerim geçti.Kaç geceyi sabahladım bilmiyorum.Sürekli düşünüyordum.Seni,beni,bizi,hayallerimizi Ezoyu,Nazeyi,Özkan ı,Güven i...:) hep bir yanım eksik kalıyordu.Yüreğim daralıyor,gözlerim sel oluyordu.Her an sesini duyduğumu sanıyor nefesini hissediyordum.
Seni özlemenin acı bir tadı vardı damağımda.Aylardır dönersin diye bekliyordum ama artık vazgeçmiştim.Sen gideli bu şehirden,benden çok şey değişti.Hayat devam ediyordu ve ben yolumu çizmek zorundaydım.Yine de bil ki sevdiğim,sen yoksun ya günden güne eksiliyor bedenim...
Sen yokken ev öyle boş,öyle sıkıcı,öyle anlamsız,öyle soğuk ve buzdu ki.Akşamları uzanıp televizyon izlediğin kanepeye bile küsmüş oturmuyordum ona.Patlıcanlı yemekleri pişirmiyordum seni hatırlatıyor diye.Sonra kendi hayatımdan çaldığımın farkına vardım.Kendime neden sen yokken,senli bir hayatı yaşadığımı düşündüm.Döndüm etrafıma bir baktım.
Evi köşe bucak temizlemeye başladım.Bu sırada hani bizim dediğimiz şarkı varya Haluk Levent "zor aşk" onu dinledim.Yokluğunun sancısını gün boyu evi temizleyerek kendimi yorarak hafifletmeyi hedefledim.Akşam olmuştu öyle yorulmuştum ki uzun süredir ilk defa erkenden kanepe de uyuya kaldım.Sabah erken kalktım.Güneş yeni doğuyor ve üzerime o sıcaklığını vuruyordu.Kakltım,kahvaltı hazırladım.Bir türlü kararını veremediğim görev değişikliğinin olumlu yönlerini düşünüp kararımı verdim.
Yeni bir görev,yeni bir yer,yeni insanlar iyi gelecek diye düşündüm.Oysa çalıştığım iş arkadaşımdan üst amirime,emir verdiğim personelden kapıda ki güvenliğe kadar aynı adı taşıyor olman ne büyük tesadüf değil mi?
Anladım ki,aklımdan ve kalbimden ben seni atmaya çalıştıkça daha çok içine saplandın.O yüzden seni sevmeye devam ederek tek başıma yaşamaya karar verdim.Artık sensizde yaşamayı öğrendim.Ama bil ki sensiz,senin memleketinde,bu yürekte çok özleniyorsun...