Bana ne ya !

• 15 Aralık 2012 Cumartesi 01:36:07

Gelen ağa, giden paşa.
Bana dokunma da bin yaşa.

Yurttaş Abuzettin’in hayat felsefesi:
“Bana ne ya!
Sorunlara çözüm üretmek, analiz etmek bana mı kaldı.
Altı üstü kuru bir canım var, hangi birine koşturayım. Ben bu yaşıma kadar kimsenin etlisine sütlüsüne karışmadım.
Bu yaştan sonra süvari olup at mı koşturayım, cengaver olup kılıç mı kuşanayım, yoksa koç olup kuyruk mu sallayayım.” diyerek ilahilerle avunur gider.

Ülke ve toplum sorunları, ya da gündem kendisini ırgalamaz.
Vasat yaşamaya alıştığından, hayatta bir beklentisi olmaz.
Sorumluluk almaz, rahatsızlık duymaz.
Kültür sıfır, bilgi sıfır, bilinci sıfır.

Tipik kör zihniyet.
Beynini sandığa kilitleyip, kendisini Allah’ın korumasına bırakmış. Kaderci anlayış; “alnımıza yazılıysa olur, Allah herkesin rızkını verir, Allah büyüktür, o her şeyi görür ve gerekeni yapar. Ben kimim ki!
Ben kumsalda bir çakıl taşı, koca ormanda bir dızlak ağaç, ya da koca denizde bir damla. Bana mı kalacak dünya.
Bana ne ya!”

Tek marifeti; değişimin ve dönüşümün dinamiklerine ayak diretmek ve düşüncenin de evrimleşmesinden habersiz yaşayıp gitmek.
Bu da yetmiyormuş gibi; bir de inandırdıklarını kendilerine benzetmeye çalışırlar.
Etliye sütlüye karışmamayı efendilik veya olgunluk havasına sokarlar, iç dünyalarında mutlu ve huzurlu olduklarını sanırlar.

Gencini konuştursan; apolitik tavırlarıyla; “ben daha hayatımın baharındayım, biraz yaşamın tadını çıkarayım. Nasılsa iş hayatına atılınca, evlenip barklanınca sorumluluk yükleneceğim. Bir de bu yaşta, devletin/milletin sorunlarıyla mı uğraşacağım” der.
Yaşlısını konuştursan;“biz yorulduk, unu eleyip eleği asmışız artık o bayrağı genç koşucular taşısın” der kenara çekilir. Halbuki tavşan boku gibidir geçmişi ve bunun da farkındadır.

Hastalıklı beyni bakar kördür.
Gözünün önünde cereyan eden hainlikleri, cinayetleri, yalanları, bunca alçaklıkları görmezden gelir.
Kapitalistin vahşetine göz yummak faşizmi desteklemekten başka nedir.
İnsanın hak ettiği değeri, samimiyeti, saygıyı/sevgiyi kaybetmiş anlamsız canlılar topluluğu olduk.
Bir de popüler kültürün doğurduğu ve zıvanadan çıkardığı zevat var ki, kollarından tutup uzayın boşluğuna fırlatası geliyor insanın.

Anlamak yok, inanmak var.
Dinlemek yok, konuşmak var.
İrdelemek yok, saldırmak var.
Kalıbı bozulmuş bir toplum.

İnsanımızın bu aymaz duruma düşmesinde dış güçlerden çok içimizdeki hainlerin payı var.
Amaçlar biliniyor aslında, sonuçlar da ortada.

12 Eylül 1980 in ardından nicelerimiz ideallerini yitirmiş, hayal kırıklığına uğramış, işkence görmüş, arkadaşlarını çatışmada kaybetmiş, hücre hapsinde tüketilmiş, kaybolmuş, gözü gibi koruduğu kitapları yakılmış, itilmiş/ kakılmış, sakat kalmış.

2000 li yıllara; kapitalist düzenin çarkları arasında daha rahat sömürülebilecek, ezilebilecek bozuk/aciz/sinmiş/pısırıklaştırılmış biraz da bana neci ve tufeyli bir nesil hazırlandı.

Bizi kendi silahımızla vurdular.
Saptırılmış din dayatmalarıyla zehirleyerek, kalitesiz eğitim vererek, abuk sabuk televizyon dizileri izleterek, bolca bocuk cinsellik ve şikeli futbol empoze ederek, miskinleştirici/uyuşturucu müzikler dinleterek ve konuşanın/yazanın kafasını ezerek susturdular.

Zarar gelir düşüncesiyle aileler evlerinde siyaset konuş/tur/madı. Çocuklarını politikadan ve siyasetten uzaklaştırdı. “Aman ha oğlum/kızım bizi devletle /polisle karşı karşıya getirmeyin, uzak durun devletin işlerinden” dediler. Ebeveynler bile siyasi görüşlerini arkadaşlarından, komşularından gizlediler.

Sonuç:
--okumayan, irdelemeyen, sorgulamayan,
--radikal ve sığ düşünceli
--dengesiz/güvensiz yapıya sahip, çabuk etki altına giren,
--duyarsız, şuursuz, saldırgan, birbirine düşman,
--köklerine yanlış bağlanan,
--ortak bilinci olmayan, paylaşmayan,
--iki göz-iki kulaklı ama heterojen kafalı,
--balık hafızalı bir toplum yarattılar.

Dejenere olmuş, teslim olmuş, kafesinde kokuşmuş et parçası bekleyen pörsümüş, sirk aslanlarından oluşmuş bir insan topluluğuna dönüştük.

Hâlbuki insan; kaynağından fışkıran ve yatağını bulmaya çalışan bir akarsu gibi azimli, hevesli ve coşkulu olduğunda insandır.
İnsan dediğin; konuşması gerektiği yerde konuşmalıdır. Sustuğu zaman düşündürmelidir.
İnsan dediğin; insanlık onuruna yakışır şekilde bedeniyle, düşüncesiyle, yüreğiyle doğumdan ölüme kadar eylem ve üretim içinde olmalıdır.
Yaratılış durağan değil, sürekli değişim, gelişim içindedir. Hiçbir şeyin tekrarı yoktur, var olduğu iddia edilen benzerliktir.
Zaman şeridinde, olduğumuz yerde çakılı kalma veya geriye dönme şansımız yoktur.

İnsan dediğin dinamizmin bilincinde olmak zorundadır. Kendisini, çevresini, dünyasını düşünmek zorundadır.
İnsan değişime ayak uydurmak için bilmek zorundadır. Yani bilimin yakasına yapışmak zorundadır.
İnandım demekle kurtulamaz insan, tembellik etmiş, beleşçilik yapmış olur. Sanıyorum bizim, düşünce ve sosyal yapımız bu yüzden çağın gerilerinde kalıyor ve sürekli nal topluyoruz.


*Müsadenizle*

Beğen