Önce nesneden hareket ederek ,nesnenin kavramı imal edilir,sonra bütün ters çevrilir ve nesne kopyasına yanı kavrama göre değerlendirilir.Kavram nesneyi değil ama nesne kavrama kendine örnek amlalıdır.
İki insan ve onların istençlerinin birbirlerine tamamen eşit oldukları ve ikisinden hiçbirinin ötekine verecek hiç bir buyruğu olmadığı temel belitini saptamak için her hangi iki insandan hiç bir zaman yararlanamayız.Bunların tüm gerçeklikten ,yeryüzünde varolan bütün ulusal,ekonomik,siyasal ve dinsel ilişkilerden bütün cinselle ve kişisel özelliklerden ,geriye her ikisinden de yalın insan kavramından başka bir şey kalmayacak denli kurulmuş iki insan olması gerek,ancak o zaman tamamen eşit olurlar.Demek ki iki kişi "ahlak bakımından eşitsiz"oldukları zaman ,eşitlik sona erer.
Ahlak dünyası tıpkı evrensel bilgi dünyası gibi...kendi sürekli ilkeleri ve kendi yalın öğelerine sahiptir.vicdanın evrimi sırasında oluştukları özel doğruluklar ,son temellerine kadar bilinmiş oldukları ölçüde değer kazanır..
Dediklerinzle hem fikirim kişilerin kendi doğasıyla örtüşüp kendi karektertistik ilkeleriyle ters düştüğünde yalnış yola sapabilir.Birine güvenmek ancak onunla uzun bir süreçte deneyim sonucunda elde edilen kazanımlara göre değer verilir ve ona inanılır.İnanmak bir yerde zorunlu bir hal hal alabilir.ama güvenmek ve güveni elde etmek önemlidir.

sevgi ve selamlarımlacan dostum...