Hayat: Çıkmaz Bir Sokak

• 26 Eylül 2012 Çarşamba 10:09:23

Sonbahar beni en çok anlayan mevsim sanırım. Ne çok sıcaktır ne çok soğuk, sanahları ve geceleri biraz üşütebilir ama olsun yazdan sonra bir ilaç gibi gelir insana özellikle bana...

Geçen sene sonbaharın sonunda hastanelik olduğum zaman geldi aklıma neredeyse bir sene olmuş. Zor zamanlardı elbette hapishaneden pek farkı yoktu ilk zamanlar alt koğuştaydım genelde binanın dışına çıkmazdım çünkü gezecek yer yoktu iki adım attığında tellerle (parmaklıklarla) karşılaşıyordum. İlginç tipler vardı tamamen kendini kaptıranlar, sürekli kavga edenler kendi kendine sayıklayanlar falan. Mümkün olduğunca girmezdim aralarına. Beynimi yedi defa şokladılar ve bu şoklar bir işe yaramadı ama yaramış gibi gösterdim. Benim hastalığım burada daha da ileri gidebilirdi. Neyse çıktım oradan 25-26 gün sonra. İş bulup çalıştım bir kaç yerde ama hayat o kadar acımasız ki hiç bir yerde tutunamadım. Çok şey kaybetmişim galiba ve giderek alışıyorum..

Sigara içemedim mi krize giriyorum nedense. Bir gün sigaram bitmiş akşam suları ertesi sabah para alıcam bir yerden. Ama cebimden 3 lira falan çıktı. Dedim gideyim bakkala bir sorayım yarısını yarın versem olur mu diye, sigaranın veresiyesini yapmıyoruz dedi. Ulan sanki uyuşturucu alıyoruz, içki alıyoruz, haram mal alıyoruz ki hep alışveriş yaptığım bir yer yatamam ya üzerine 3 liranın. Neyse eve döndüm küllükteki izmaritleri yakıp içtim o derece bağlanmışım merete. Ama zevk malzemesi değil benim için sigara tamamen kahrımı bastırmak belki de akciğer kanseri olmak için içiyorum. Öyle sosyal ortamlarda artist gibi içenlerden değilim yani.

Canım çok yanıyor belirli nedenlerden olduğunu düşünmüyorum. Gençliğimi dinginliğimi kaybediyorum bir halta yaramadan belkide. Benim yaşımda evlenip düzenli işi olan insanlar var sorumluluk nedir biliyorlar. Keşke onlar gibi olabilseydim, bir sevenim, bir sayanım olsaydı. Neyse boş durmamaya çalışıyorum yine de kendi çapımda küçük bir kitaplığım var ve ağır romanlardan oluşuyor geneli. Onları okuyorum, okuduklarımı yine okuyorum...

Hayat çok anlamsız diyor şeytan, iman gücüm sayesinde yaşıyorum ne kadar tam bir mümin olamasamda, islamın şartlarını yerine getiremesemde. Allah’tan umut kesilmez diyorum içimden. Pek gücümün olduğu söylenemez. Sararmış bir yaprak gibiyim dalda rüzgara ne kadar dayanabilirim bilmiyorum..

Ne kadar yazsamda içimdekileri anlatamam. Bazı şeylerin tarifi yok. Boşuna dememişler düşenin dostu olmaz diye, gerçekten yok. Bu dünyada kazanan olmaktan başka çaren yok. Yoksa yalnızlığınla boğuluyorsun, yoksa sünepe bir yaşam, yoksa vazgeçiş hayattan..