Güneşin ışıklarında saklıydı başlıklı yazınızı okurken dilime Anladım gelmez geri o çocukluk günleri şarkısı dolandı .(Sadece düşündüm mü ki? Hayır. Sanırım biraz da düşledim. Ama geçmişi, bir masal prensi haşmetiyle yaşamaya giderken,) cümlenizde hikayenizi bize sunarken, masalımsı anlatışınızın büyüsüne kapıldım hafızanızda yer etmiş yaşanmışlıkları anlatımınızda 3erli ve karşılıklı oturmuş aile bireyi çocukların çocukça oyunu ve orda yananın çıkması için söylenen tekerleme tadındaki mısralarda hoştu ben çocukken böyle oyun bilmezdim:))“Minare bucak bucak,
İçinde billur ocak,
Hey aleydim aleydim,
Aş pişirdim yiyeydim,
Ondan sonra ö-ley-dim.”
Vallahi bir kaç kez sayfanızda bu yazınızda turladım tekrar tekrar okudum Babanızla ilgili bölümde en mantıklı cevap ne verebilirimde takıldım üvey Anne getirmediği halde bıyık altından gülümseyen kızmayan Babanız evet demek çok olgun vede espriye açık vede kadının korkusunu bilen yada Annenizi çok seven olduğundan sadece gülümsemekle yetiniyordu vallah bulamıyorum en mantıklı doğru cevap neydi

Gecikerek okuduğum için önce özürlerimi bildireyim, değerli kalem arkadaşım.
Düşününce ne çok yaşanmışlıklar üşüşüyor hayat sahnesine sahiden, insan hayrete düşüyor.
Oysa ki çok uzaklarda kaldığını sandıklarımız, an geliyor, capcanlı gözlerimizin önünde resmi geçit yapıyor.
Devamı gelirse, ilgiyle okurum.
Tebrikler değerli kalem saygılarımla.

Geçmişten geleceğe düşündüren sorular silsilesi kalıyor yazının hemen akabinde...çocukluğumuzdan yetişkinliğimize, gülmelerimizden bizde iz bırakan acılarımıza, mutlu günlerimizden özlemlerimize, burukluklarımıza ve daha bir çoğuna taşıyor yazar bizi...belki bir nevi zamanı sorguluyor, belki bir kıyaslama içinde, belki de hepsi birden...bir an düşündüm de acaba gerçekten güneşin ışıklarında mı saklıydı zaman?..bu bile başlı başına düşünmeye sevkeden bir cümle...yazının en sonunda yine bir soruyla bitiriyor yazarımız yazdıklarını, bu kez babasını sorguluyor ;


Sahi; babam o öyküleri dinleyip, üvey anne de getirmediği halde, neden gülümserdi hep? “Çocukları yanlış şeylerle bana karşı kışkırtıyorsunuz!” diyerek neden kızmazdı ki? diyerek...bence babanız o öyküleri çocukça bir oyun olarak değerlendirip, tabiri yerinde olursa bıyık altından gülümsüyordu...öyküde anlatılan babayla kesinlikle özdeşleştirmiyordu bile kendini, kızmamasının sebebi bu olmalı...

Değerli yazarım, her zaman ki gibi tadında ve özenli bir çalışmaydı okuduğum, başarılarınız daim olsun diyor, sevgilerimi, saygılarımı bırakıyorum sayfanıza...daha nice paylaşımlarda buluşmak dileği ile, esen kalın...

ÖYLESİNE SUSKUN ÖYLESİNE EFSUNDU BAKIŞLAR BENİ ALDI GÖTÜRDÜ ÇOK ÇOK UZAKLARDA BİR KIVILCIM YANDI SEVGİYE DAİR KOCAMAN YÜREKTEKİ BABALAR SONSUZ OKYANUSTA YAŞAR TEBRİKLER GÖKYÜZÜNDEKİ YILDIZLARIMI BIRAKTIM GERİDE *.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*.*

ben eleştrimi olumsuz yönde yapacağım hocam:))

neden bu yazınızı seslendirmediniz:((

sizin sesinizle kendimizi sahne gerisinde izleyen izleyici olarak görecektik:)

her zaman ki gibi başarılı bir anlatımdı

kutlarım yürekten

saygı ve hürmetlerimle

Kalemın susmasın, güzel yazıyorsun arkadaşım , kutlarım.... selamlar)

Bazen geçmişle aramıza bir perde koyar, ara sıra o perdeyi aralayıp maziye bakarız. Bir çeşit hayat tiyatrosu... Hem de acı bir kahve eşliğinde gidip gelmek, çocukluğumuzu ninemizin masallarını anımsamak. Kah hüzünlenip kah gülümsemek bu olsa gerek.

Tebrikler Turgay. selamlar...

Kim bilir neden kızmazdı. Belki de onun da hoşuna gidiyordu farkındalık, biraz hayal... Yine güzeldi değerli arkadaşım. Tebrik ediyorum. selamlar