Benim Rengim Şiir Mi?

• 1 Ağustos 2012 Çarşamba 20:03:29

Hayatın hangi rengindeyim? Hangi anı beni mutlu ediyor, hangi vakti kalbimi mutmain ediyor? Hangi sabah daha neşeliyim? Hangi akşam yıldızlarım daha çok ve daha da bir parlak görünüyor? Hangi yaşındayım ömrümün?..

Bilmiyorum. Bilmiyorum ne sıfatlara sahibim. Bilmiyorum ne özneler tam tamına bana ait. Bilmiyorum sağıma ve soluma yanaşan gemileri. Bilmiyorum ne denizde uzun uzadıya açıldığımı. Bilimiyorum soruları usulüne göre cevaplamayı...

Galiba renksizim. Galiba anlamsızım. Galiba kansızım. Galiba yalan doluyum. Galiba sızım sızım inliyorum. Galiba ’eyvallah’ dediklerime biraz sonra okkalı küfürler ediyorum. Galiba iyi konuşurken, amansız bir kötüyüm. Galiba küçüklerime nasihatlerde bulunurken, her büyüğüme ayrı bir saygısızlıkta bulunuyorum onlardan habersiz. Galiba biçimsizim. Kuzey yönümün güney yönümden haberi yok. Galiba boşuna kitap okuyorum. Galiba verdiğim sözleri, çiğnemek için ağzımdan çıkarıyorum. Galiba kelimelerle aram yok. Dağarcığım kıt. Alfabem eksik. Harflerim yetim olmalı. Galiba edebiyatın hiçbir dalına yakışmıyor kalemim. Galiba çok saçmalıyorum kendimi beğendiğimi kabul eder etmez...

Ya da renklerim çok, hangisini birinci kabul edeceğime cesaretim hiç yok. Korkağın tekiyim. Nafile gür çıkıyor sesim bağırırken. Öylesine hacim kaplıyorum bu dünyada. Öylesine heybetli dağlara özgürlük şarkılarını besteliyorum. Öylesine doğasever diyorum. Öylesine aralarında bulunuyorum tanıdığım tanımadığım insanlar arasında. Öylesine satırları sıralıyor olmam lazım. Öylesine böyle davranmamın başka açıklaması olamaz diye düşünüyorum...

Ya da şiirdir benim rengim. Şiir olmalı beni ayakta tutan. Şiirdir beni geceleri uyutmayan. Şiir olmalı beni kitapçıdan kitapçıya sürükleyen. Şiirdir aslımı doğrulayan eylem alanım. Şiir olmalı çiçeklerime solmaz günler yaşatan. Şiirdir yarimi gözümde okyanus okyanus büyüten. Şiir olmalı mübalağa sanatımın terbiyeli çocuğu. Şiirdir içimdekini adabına göre ha bire dileğidiği mekanda kusan...

Belki bu nedenle şiirden bir santim ayrılamıyorum. Bu nedenle mavi görüyorum bütün renkleri. Bu nedenle güneşten çok erken kalkıyorum günlere. Bu nedenle yaşama pozitif duygularla bakıyorum...

Bu nedenle neye baksam dilime dolanan mısralar oluyor. Uykularıma dizeler giriyor. Sayıkladığım şeylerin ağırlığını hisler oluşturuyor...

Dünyanın neresinden nefes alsam, şiir gibi bakıyor, şiir gibi anlıyor ve şiir gibi tanımlıyorum hayatı...

Bu sebeple çok zaman kocaman yalnızım. Şiir de olmasa delireceğim. Şiirsiz zorlanıyorum. Bunu en doğal itirafım kabul edin...