Web Zaman Damgası

Hani Ayrılığın Misafirliği Kısa Olurdu

Şimdi sen; bir başkasının avuçlarından mutluluk içip te
damla damla azaltırken beni içinde
bize dair ne varsa sana verebilmek
dile gelmeyen her ne varsa sana anlatabilmek
biriktirdiğim her şey içimde fosil leşmeden
öfkenin uçurumlarına düşmeden
bir şiirin gölgesine sığınıp ikimizden arta kalanı
yazabilmek isterdim


Oysa prangaya vurulmuş azılı bir mahkum gibi dudağımda imgeler
sesim tedirgin
sessizliğim tehlikeli
bir yazsam şiir şiirlikten çıkacak
ah bir yazsam…
her kelime zincirleri kıracak


Eyy çığlığımı gözlerime nakşeden nakkaş
hani ayrılığın misafirliği kısa olurdu?
göçmen kuşlar gelmeden hani sen gelecektin?
yüreğim yanıp kavrulunca, hani senin rüzgarın getirecekti yağmuru?
hani zaman her şeyin ilacıydı?
hani her özleyen kavuşurdu?
şimdi reva mı sesinin her tınısını ezberlemiş ken sesini duyamamak?
bakmaya doyamadığım yüzünden mahrum olmak
tenine dokunamamak reva mı?


Of of…
su katılmış rakı gibi kederliyim yine
her kadehte odun taşırken kendi ateşim e
buz dağına çarpan Titanik gibi efkara gömülüyorum
aheste aheste


Bir daha rastlar mıyım senin gibi birisine?
kanar mıyım yine aşkın büyüsüne?
bu kanadı kırık kuş, yeniden havalanır mı?
kurur mu gözlerimdeki nem?
bayram yerin döner mi?
deprem üstüne deprem yaşayan
düş ülkem


Belki güneş doğar bu karanlık zindana
tırnaklarımla kazıya kazıya çıkarım bu kör kuyudan
belki seni sevdiğim kadar birini severim
hayat fışkırır çorak toprağımdan
son bulur bu büyük aldanış
belki, bu son şiir
belki, son çırpınış


Doktor kalbin diyor
kalbin…
çok hırpalamış