Web Zaman Damgası

Duvarın Kovuğu

Bende bir şey yok arkadaş.
Çatısı çökmüş, tarumar olmuş viranemin,
Taş duvarının kovuğundan,
Bilmem kaç bahar önce gizlediğim,
Tohumu bulup, alan sensin.
Sensin onları sürülmüş tarlasına eken.

Şimdi artık yüzünde tebessüme dönüşen,
Renk renk açan çiçeklerin olacak.
Bir de sahip olmanın ağırlığı yüreğinde.
Çapalayıp sevgini vereceksin,
Onlarla birlikte büyüyeceksin gecelerde.

Bil ki! Bahar bitecek sonbahar gelecek,
Bil ki! Çiçekler solup tohuma dönecek.
Sende duvarının kovuğuna sakla onları.
Her şey rengini kaybederken,
Gökkuşağını göğsünde saklar gibi.

Bir gün, etrafı dikenlerle çevrilip,
Eli yüzü kan ter içinde kalınca,
Acı ile koşacak bir can viranene,
Hazineler arayacak yıkıntında,
Saldırarak taş duvarının kovuğuna
Söküp alacak gökkuşağını oradan.
Ve onu tekrar sunacak hayata.

Bahar gelecek inan yeniden,
Renklenecek her şey,
Sen, sen olmadığın zamanlarda da yaşayacaksın,
Dirileceksin adeta yeniden.
Ömrün, çok daha uzun olacak yokluğunda.
Ama, birileri hiç tanımayacak seni,
Birileri veli diyecek,
Birileri ise deli.

İzmir – 2014