Web Zaman Damgası

Açkı(*)

[ alt_cizgi ]Hatıra Defteri -1[ /alt_cizgi ]

Elinize bir gönye alıp
harita üzerinde üşenmeden,
eni-boyu hassas bir ölçüm yapsanız..
ülkenin tam ortasına denk gelen bir yerde
kurulu olduğunu görürdünüz, kentin.
...

ve şiirsellik, ne olsa imgelerden ziyade
kavramlarla anlatılıp, sözcüklere en yakın
illiyetteki s/imgeleri çağrıştıran
dizelerle buluştuğunda, ozanca olurdu.
///

Mahalle, Türklerin emperyalizme karşı
kazandıkları son zafere ithaf
Sakarya’dan ismini almış
uzun bir caddeyle devam eder
ve burayla birleşik
kısa bir sokağa açılırdı.
Sokak, bahçe ve çeşme zengini
bir kaç katlı evlerden oluşan.
Selvi, dut ve söğüt ağaçlarıyla kaplı
asude bir mekandı…
Küçük bir Orta Türkiye ilçesiydi, kısaca…

Hayat, o zamanda tekdüze yaşanır
ve gerçekler bizim başımızdaki
kavak yelleri kadar, anlamlı olurdu.
Velhasıl uçsuz ve bucaksız
bozkır kıraçı bir tabiatın,
insana verdiği izin kadardı herşey!
Örtü, bu doğaya uyabilmeyi
başarabilmişliği kadar, yeşildi.
Yazları çölde bir vaha,
kışı ise dondurucu bir kutup
köşsesi kadar soğuk olabilirdi…
Bu iklim dengeleri arasında yaşayan
yöre insanı yanmak ve donmak arası
ortası yok, ifrad ve tefridi bir tutarsızlığın
intibakına mahkum,
vehimli bir tevekkülle yaşardı.

-Konuyu fena halde dağıttığımızı farkediyorum !…

Dağınıklığımız imge idesine takılmış,
yörük turfanındaki yayık
ve sondajcı bir anlaşılmazlığa batan,
posası ayran haliyle geriye kalmış
halis bir tereyağı çıkarır gibi
sarsıp, insanı allak bullak eder haldedir.
Nasıl demeli artık bilemiyorum,
şiirsel haybeliğe bir o kadar uzak,
teori ve kavramlarla yazmak iddialı birine
hiç yakışmadığını, söyleyebiliyorum.
…

Sokağı ikiye böler şekilde
dikdörtgen ziyadesi,
orantısız bir üçgeni andıran
bir avlunun orta yerine dikilmiş
diğer evlere meydan okur gibi duran
üç katlı, sarı boyalı,
betonarme bir binanın
üst katında ikami,
gece ayçasına duyulan
ki, sadece kendine rakip,
iddiasız bir sevdanın öyküsüdür.
...

Sanki onun oradaki ikamiliği
bizim hayatla bağımızın idamiliği
olacak denli kaderimiz halini almış gibiydi.
Hani aşkın meta-zoru karşısında,
sevginin meta-foruna sığınmak türü
bir şeydi, anlatmak istediğim.
Yani sevgiye özne olanın değil,
bizzat aşkın kendisininde
ilham alabileceği kadar
güzel bir bad-ı sarsardı.
...

Abartı hiç kuşkusuz
abartılanı, şüphe götürmeyecek biçimde
yaşarken öldürmek demektir.
İşte bunu çok iyi bilip
ve bu sebeb-i mücbirden dolayı
mukiti bir tedirginlikle yazıyor olsakta,
polemikçi şiiri görecesiyle söylersek
hani şu bilindik, "muhteşem" lafzının
sevdiğinizi sevda hiyerarşisin
neresinde konumlayacağımıza
dair bir çabaya yetersiz kalacağı
arı-duru bir güzelliği vardı.

Geçmiş bin yıllardan etkilenmeyen,
Merkezi Asya bakiyesi bir kurganda bulunup,
“Orhun" vadisi-Ötüken yış durak”
sanatı inceliğiyle taşa nakşedilmiş
gücü, anlatım kifayetsizlik mağduru
bir "Hiung-nu" katunu yontusu gibiydi.

Ahmet Kutlu Ayyüce.
03.Aralık. 2015

(*)Açkı: Anahtar, edebiyat anlamlı giriş..
Bir şeyin yüzeyi üzerine, ustalıkla uygulanan parlatma, perdah işlemi.

Fotoğraf: Şiirin hazırlığı sırasındaki dağınıklık, Isparta-Kasım sonu- 2015