Web Zaman Damgası

SEN GİDİNCE

“ bakışlarına ve gülüşüne tutunduğum kadına”

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Çekip giderdi ormanlar,
Kuş sürüleri, çocuk sesleri
Ve gün ışığını alıp giderdi güneş…
Çekip giderdi gökyüzü
Mehtaplı geceler
Ve yıldızlar sensizliğe kayar giderdi…

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Rüzgârlar, fırtınalar, dağlar, ovalar
Ve dalgalarını alıp sahillerden çekip giderdi deniz…

Sen gidince
Özgürlüğüm tutsaklığa dönüşür
Dağ başlarında yaktığımız ateşler söner giderdi
Yüreğime çığlar düşer, sensizliğe buz keserdim…

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Çiçeklerin boynu bükülür
Rengini, kokusunu rüzgârlara döker giderdi…

Sen gidince
Birlikte ıslandığımız yağmurları alır giderdi bulutlar
Yüreğim yangın olur, susuzluğum, kuraklığım başlardı…

Sen gidince
Dudaklarından soluduğum her nefesi alıp giderdin benden
Ciğerlerimi yakan son nefesim
Felaketim olurdun…

Sen gidince
Gözyaşlarım tutuşur
damla damla yanardım sana
ve en rezil, en korkak
Ve en erkek halimle ağlardım ardın sıra…

Sen gidince
Yüreğime saplı bir hançer gibi
Her seferinde gülüşünü unutup giderdin bende
Ve gülüşün
Gülüşün yüreğimde saklı kalırdı…