Web Zaman Damgası

Taş Öfke

bu gece, ateşin közüne sürülen demlik gibi demleniyor öfkem
içimde şiirler kaynıyor fokur fokur
aşka dair ne varsa kırdım kalemini
bütün şarkıları yaktım
içimde sazlar ağlıyor usul usul

bu şehre sığmıyor artık uzun çığlıklarım
sokaklar barikat
caddeler geçit vermiyor
dizlerim kan revan-dizlerim yara bere
yüzümdeki taş öfke…
artık sığmıyor bu kente

bir masal dın sen
ve ben sana sonsuz inanmıştım
şiir en çok seninle şiir
aşk en çok seninle aşk tı
o uzun şelaleler gibi hep sana
hep sana akmış tım

hiç kimse senin gibi acıta acıta sevdiremez di kendini
hiç kimse benim gibi kanaya kanaya sevemezdi seni

ne kaldı bizden geriye?
o masal sevdadan geriye ne kaldı?
sana yazılmış üç beş şiir
yarım yamalak bir kaç güzel anıdan başka
ne kaldı?

bir zaman, parmaklarıma iğneler bata bata
kanlı bir kanaviçe gibi ördüğüm bu aşkı
artık ilmek ilmek söküyorum
öfkemi çıkardım kınından
seni unutsun diye…
kalbimi kılıçtan geçiriyorum

azgın sulara kafa tutan, kağıttan bir kayık gibi
seni unutmaya çalışıyorum
hobiler buldum kendime…
balkonumda saksılara, kurumuş çiçekler dikiyorum

unutacağım elbette…
hangi yara var ki, zamanla iyileşmez
hangi acı var ki, zamanla geçmez
eski bir şiirden bir cümle geliyor aklıma
dişlerimi sıkıp mırıldanıyorum, tekrar tekrar
aşk saksıda yetişmez…
aşk saksıda yetişmez…