Web Zaman Damgası

Üzgünüm Bahar

Dünyanın dört bir tarafına sevinçle geldin
bin bir çeşit çiçek gülümsüyor hayata
ben kederdeyim kan ağlıyor yüreğim
bir uçurum kenarına tutunmuş kalmışım
küskünüm bahar
papatyalar gülümsese de
sevgi dağıtsa da kelebekler
nazlı bir çocuktur hayat ağlar içimde
sen sevinci öpüyorsun dudağından hayatın, ben kederi
senin sevincini seninle paylaşamıyorum
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kıymetini bilecek günde değilim...

üzgünüm bahar
rüzgârın devirdiği ağaçlar gibi köksüzüm
çiçek açsa da her yer
neşe saçsa da maviler
içim dışım şiir yarası işte
yüzüm hüzne, hüzün yüzüme sinmiş
güz acısı çekiyorum
kirpiklerime saklasam da yağmurları
sel olup akıyor içime gözlerim
küskünüm bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kıymetini bilecek halde değilim

üzgünüm bahar
ruhum yetim, kirpiklerim nemli
utanıyor hayat gözlerimin kederinden
bir aynadır yalnızlığım bakıp bakıp delirdiğim
ne sedef sedef açan nilüferler
ne kanatları tülden fildişi kelebekler
ne de dağ kokulu sabahlar avutur beni artık
öldürdüm içimin gülen yanını
bütün sevimçlerim hüzne boyandı
dinmiyor içimdeki fırtına
kırgın, çok kırgınım bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kıymetini bilecek halde değilim

canım çok sıkkın bahar
sevinci hırpalanmış bir çocuğum
yüreğimde yaz gülüşleri taşımıyorum artık
bulutlar giyindim gözlerim ıslak
içim dışım yağmur yarası
hep kahır rüzgarları esti üstüme
hayatın yarasını gördüm, bahtın karasını
lal oldu dilim anlatamam
yalnızım, dilsiz ve sağır
gurbet kokan bir hayatım var
bütün sevinçlerden soyundum, kederler giyindim
yorgun, çok yorgunum bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kıymetini bilecek günde değilim

üzgünüm bahar
dert acısı boynumda
yaralarım var inciten
hasretlik dağ gibi oturmuş yüreğime
gözlerimde aydınlık, saçlarımda yıldızlar yok artık
ne gelin gelin gülen gelincikler
ne de mor gülüşlü menekşeler avutur beni
kırıldı İçimin kar beyazı, düş martısı
ölümlü bir hücredeyim şimdi, önümde bir kalem boyu hayat
hangi iklimin ağacından geldim bilemem
yaprak yaprak düşüyorum hayattan
küskünüm bahar
kederimi sır gibi saklıyorum içimde
yalnızım binlerce insanın arasında
derdimi dökecek bir arkadaşım yok

üzgünüm bahar
nefesim ağıt kokuyor
kaçsam bu dünyadan gidecek başka yerim yok
nice karlı dağlar aştım
bir ömür gurbetle savaştım
kimi gün tok kimi gün açtım
böyle ezik, böyle kimsesiz ve dilsiz
sorma boynumun büküklüğünü
kederimle başbaşa bırak beni
açmasın bir daha çiçeklerin gönül hanemde
kıymetini bilecek günde değilim

Nuri CAN
www.nurican.com