Web Zaman Damgası

zoraki isyan

[ italik ]bir mazide inikas eden gözlerdi kalan
bir taşın ortasından rızasız isyan...
bir çift ağlamamaya çalışan göz
bir değil iki sarmaşığa sarılan zehirdi bu can
ziyan...
yalan değil zehirdi inan ve bir kalan yoktu yalan
panzehir
bir kalan...
bir kalan yoktu ki can
kalan yoktu ki
deliyordu hiçliğimi öyle annesiz bir tavşan
diyarım yüzyıllarım hepsi hikaye can
aç fikir gibi kemirirken zamanı
zaman
savaş bölgesine giren zırhlı bir panzer
ve panzer anın tebessümünü ezer...
dedim ya hikaye yüzyıllarım hikaye
sensizliğin cehenneminde gözyaşlarım gezer
umudum saklı
lakin hangi günün birinde
umduğum haktı
ruhum sema da ben yerin dibinde...


şimdi
yakarışlarımın yakışıksızlığı sorgulanırken
bir kaç edepten yoksun vicdansızlarca
diyorum
sadece benim suçum
benim hudutsuzluğum
namussuzluğun noktasına gelince vicdansızlar
benim suçsuzluğun diyorum can
benim güçsüzlüğüm...
o benim
susuzluğum
tamam rıza ettim susun diyorum
susuyorlar
sanki seni konuşmaya açlar susuzlar
susuyorlar
aslı itibariyle muhtaçlar
milyon kıskançlığın kıskacı arasında
canım yanarken
susuyorum ben de sana
cana susuyorum
bir damla sana hasretken can
susuyorum
yıkılıyorum
tekrar susuyorum can
kanmıyorum
kanamıyorum
kanıyorum
ya da...
kandırılıyorum
infilak ediyorum rızasız isyanımda
isyanın günahını unutmuşluğuma verip
rızasız ama zoraki
arşa hasret lakin en dip
can verip...

can verip anla
öyle zor ki can
öyle...

can i