Web Zaman Damgası

ZAMAN TÜNELİNDE İNSAN

Zaman tunelinde insan'ın hayat serüveni.
İnsan:
Gidip görmeden,
Gezip dolaşmadan,
Metafiziksel yeteneğe sahip,
Ufuk ötesini kavrayabilen varlık.

Aydınlıkta her şeyi gördüğünü zannedenler,
Karanlıkta hiç bir şey göremezler.

Karanlığı yara yara aydınlığa doğru gitsem.
Karanlıkta gördüğümü ışıkta'da görebilsem.
diyen İnsan:
Sonsuz bir zaman diliminden,
Uçsuz bucaksız bir karanlığın dibinden geldi.
Gerçeği gördü ve ürperdi.
Yavaş yavaş gerçekle dost oldu.
Geldiği zaman dilimine, gönderdiği can'larını düşündü,
Titredi.
Buz tutmuş zamanlarda, olmayan mekanlarda.
Var olmaya çalıştı.
Yalnız, bu aleme böylelikle alıştı.
İki zaman arasındaki bu farka inat,
Yaratanın adıyla tüm zorlukları aştı.

Zamanlar arasındaki farkı gördü.
Böylelikle çağları nakış nakış ördü.
Zaman tunelinde nice mahluklarla görüştü.
Esfeli safilinde kaybolmuş varlıklar,
Ahseni takvim üzere yaratılan eşrefi mahluklar.
Eşrefi bırakmış sefil yaratıklar.

Sevmeyi denemek istedi güvenemedi.
Güvenmeyi denemek istedi sevemedi.
Ne yaptıysa beceremedi.
Sonra doğru olan kalıcı bir şey farketti.
Allah için sevmeyi, kendine prensip edindi.

Küçük kainatın anatomisini inceledi.
Onu haraket ettiren ruhu öğrendi.
Sonra, o ruhun insan içinde değilde,
Çevresinde bir enerji olduğunu gördü.
Hayretler içerisinde küçük kainattan ayrılırken insan.
Güneş sistemini içerisinde barındıran Evreni incelemeye başladı.
Bu sonsuz karanlığın içerisinde kendi izini kaybetti.
Yolunu aydınlatabilmek için ruhunu hatırladı.
Böylelikle dünyayı ışıklarla donattı.
Fakat bir şey eksikti sanki!
Güneşin yaptığını dahi yapamıyordu insan.
Yalnız kalmış bir insanı, sarıp sarmalayamıyordu.
Bir sıcaklık ve güven veremiyordu.

Yaşamak için yemeyi, barış için ekmeği düşünemiyordu.
İnsanları huzur ve emniyet içerisinde tutamıyordu.
Adaletin, hak ve eşitliğin ne büyük bir nimet olduğunu bilemiyordu.
Şuan beşerî bu alemde!
Adaletten daha adil, hak ve eşitlikten daha güzel,
Bir yönetimin olmadığının farkına varıyordu insan.

Lakin bunu başarabilmesi için insanın, insanı sevmesi gerekiyordu.
Hilâl ve yıldızı sembol edinmiş olan insanlar.
İnsanlık alemnin en karanlık çağlarında,
Nasılki geceyi aydınlattılarsa,
Tüm insanlığa kucak açtılarsa,
Yaratılanı Yaratan'dan ötürü sevdilerse,
Bu çağın insanlarıda, bunu başarabilirlerdi.
Nefret öldürür, sevği güldürür.
Sakın sevğiyi bırakmayın insanlar.
Asla aşkı unutmayın canlar.
İnsan o aşk'tan oldu, ve çoğaldı.
Asırlar boyunca hep uyuyordu,
Fakat şimdi uyandı.


Ali Dere