Web Zaman Damgası

N A C İ Y E....

( ÇİNGENELER ZAMANI...)


Kimi hem cinsleri kendi mutluluklarıyla sevişirken,
Gün çaldıkları geceler de felekten
Kömür toplardı,
Tren istasyonun da aynı gece
İs kokulu Naciye…

Pek o kadar esmer değildi,
Beyaza çalardı onun teni
Ama iyiden karartırdı
Kömür lekesiyle istasyon isi,
Naciye’nin güneşe bakan rengini…

Kış sert geçecek demişlerdi
Her kış başın da söyledikleri gibi
İnsanların okşamaya ve okşanmaya
Firar ettikleri gecelerin tek saniyesini,
Gönlünden geçirmeye bile,
Naciye’nin fazla vakti yetmezdi…

Bazen sağa sola yalpalayan sarhoş insanlar
Karanlıklarda onun tarafına doğru kapaklanırlar
Bilmem kaç gece yaşamıştı bunu.
Kendine sataşıldığını sandığı için,
O böyle bir durumu kabul etmezdi
Namusu kömür rengine bürünsün istemezdi ...

Gençlik arzularını dahi feda ettiği böylesi geceler de
İçi daha da çok öfkeyle dolmuş olurdu;
Üstüne yıkılan şarhoş insanlara,
Vurur…Vurur…Ha bire vururdu !
Onlara henüz dünya yüzüne çıkmamış küfürler savururdu...

Çengi Naciye !...
Gündüzleri küçük çapta ekstralara takılırdı
Dansözlük işinden de ekmeğini kazanırdı
Mahalle eğlencelerine benzer şeylere işte.
Sünnet,kına şenlikleri, asker uğurlamaları falan
Ufak tefek işlerdi bunlar ona göre
Ama boş geceler yine kömür toplama işin de !...

Sert bir kış olsa da
Bu kez kararlıydı kesin kez
Artık kömür işiyle meşgul olmayacaktı.
Ve aşk !..
Aşk konusu açılınca,
Naciye’nin canı hemen alev alırdı !
Çengi Naciye sevmekten çok korkardı…

Zamanın da yakışıklı bir Çeri Başını sevmişti
Duyguları fazlasıyla örselenmişti !
Gönlü bir kez aşk’a küsmüştü
Sevmemeye bin tövbeler etmişti
Sonun da bir gün alıp başını
Çok uzaklara gidecek
Sevmediği biriyle nikahsız eğleşecekti…

Ekstra kahrı,
Kömür karası,
Sarhoş yıpratmaları
Ve üstüne doğru yıkılan hani
Sarhoş yalpalamaları,
Artık çekilecek çile değildi !...

Bir gün,
Belki bir eğlence de,
Veya kömür dönüşü karanlık sokakların birinde
O da biliyordu ki,
Bir şarhoş sataşması sonucu kim vurduya gidecekti....

Ah ! Çengi Naciye ah !!!
Sonun da çok arzuladığı uzaklara gitti,
Hem öyle çok uzaklara gitmişti ki,
Üçüncü sayfaların baş köşesine ilişivermişti;
Kömürünü ekmeğe çevirip cüzdanına gizlerken,
Birkaç kişi onun güzel varlığını mundar etmişti
Ve Naciye’nin eksik kalan canını,
Öz sahibine teslim etmişti !…

Çengi Naciye !...
O sadece ekmeğinin serserisiydi
Biraz da makus talihinin baş temsilcisiydi
Çoklarından da mert bir kişiliğe sahipti…

El değmemiş düşlerini de,
Namusu uğruna hiç kullanmadığı bakir hislerini de,
Sonun da toplayıp götürdü ebedi gittiği o yeni yere
Rahmetler diliyorum onun apak yüreğine !!!...


İ.Hakkı Gürcanok