Web Zaman Damgası

YAR DİYE SEVDİM

Aşkının uğruna gam girdabına
"Dalarım" demişti; yâr...diye sevdim.
"Umudun olurum, çile kabına
Dolarım" demişti; yâr diye sevdim.
Hayatın gerçeği geceye inat
Tozpembe sanmıştım yer, gök, kâinat.

"Öl" desem, ölüme hazırdı güyâ
Râzıydı girmeye ateşten suya
"Sensiz bu bedeni dipsiz kuyuya,
Salarım" demişti; yâr...diye sevdim.
Kaydı var kalbimde her bir ahdının
Ecesi ben idim gönül tahtının..

Ne zaman dokunsa tenime teni
Alıp götürürdü, bendeki beni.
"İncimsin, feleğin elinden seni
Çalarım" demişti; yâr...diye sevdim.
Bir başka kokardı bahçemde çiçek
Sanırdım ki hayat, böyle geçecek.

Kâh Ferhat olurdu, kâh Mecnûn, deli
Ağlardı, dinmezdi gözünün seli
"Ölümdür" deseler, aşkın bedeli
"Gülerim" demişti; yâr...diye sevdim.
Sussa da el ele gezdiğim muhit
Verdiği sözlere gözleri şahit.

"Kader maharetle kursa da ağı
Sarsılmaz gönlümün muhkem otağı.
Öyle ki, "del!" desen, koskoca dağı
Delerim" demişti; yâr...diye sevdim.
Bakışım kalbine işleyen oktu
Kurduğum hayalde hazin son yoktu.

Ar etti aşkımdan, gizlendi ayıp
Bir bendim kalbinde, gerisi kayıp
"Her gün bin rekatı şükürden sayıp
Kılarım" demişti; yâr...diye sevdim.
Hayat bir tiyatro, kapandı perde
Aşk paramparçaydı; parçalar yerde.

Her şeyde bir ibret var; bilen etmez intîzâr,
Bir testide ne varsa dışına da o sızar.

Gönül ister, insanlar, kalp kırmaktan sakınsın,
Ne münakaşa olsun, ne diller dert yakınsın.

Herkes edeple gelsin bu fikir pazarına,
Usul, erkân bilmeyen çekilsin mezarına.

Her nefeste bir adım yaklaşırken menzile,
Bugünlük de bu kadar, Selâm ve DUA ile...

Mecit Aktürk