Web Zaman Damgası

YAR DİYE SEVDİM

Aşkının uğruna gam girdabına
"Dalarım" demişti; yâr...diye sevdim.
"Umudun olurum, çile kabına
Dolarım" demişti; yâr diye sevdim.
Hayatın gerçeği geceye inat
Tozpembe sanmıştım yer, gök, kâinat.

"Öl" desem, ölüme hazırdı güyâ
Râzıydı girmeye ateşten suya
"Sensiz bu bedeni dipsiz kuyuya,
Salarım" demişti; yâr...diye sevdim.
Kaydı var kalbimde her bir ahdının
Ecesi ben idim gönül tahtının..

Ne zaman dokunsa tenime teni
Alıp götürürdü, bendeki beni.
"İncimsin, feleğin elinden seni
Çalarım" demişti; yâr...diye sevdim.
Bir başka kokardı bahçemde çiçek
Sanırdım ki hayat, böyle geçecek.

Kâh Ferhat olurdu, kâh Mecnûn, deli
Ağlardı, dinmezdi gözünün seli
"Ölümdür" deseler, aşkın bedeli
"Gülerim" demişti; yâr...diye sevdim.
Sussa da el ele gezdiğim muhit
Verdiği sözlere gözleri şahit.

Kapalıdır gerçeğe düşünce penceresi,
Kasvet ile doludur ocakta tenceresi.

Uzaktır Mevlânâ'ya, Yunus'un izlerine,
Girerek kaybolmuştur, gaflet dehlizlerine.

Beyhûde bir çabadır, "ADAM" yapmak deliden,
"Deli!" ne anlayacak, Evliyâ'dan, Velî'den.

Şayet müzminleşmişse, kalplerdeki kinden ur,
Nefret tahta kurulur, saklanır hayâ, onur.

Îman taşımak varken, hedefte son nefese,
Aklı olan takılmaz ardından gelen sese.

Her şeyde bir ibret var; bilen etmez intîzâr,
Bir testide ne varsa dışına da o sızar.

Gönül ister, insanlar, kalp kırmaktan sakınsın,
Ne münakaşa olsun, ne diller dert yakınsın.

Herkes edeple gelsin bu fikir pazarına,
Usul, erkân bilmeyen çekilsin mezarına.

Her nefeste bir adım yaklaşırken menzile,
Bugünlük de bu kadar, Selâm ve DUA ile...

Mecit Aktürk