Web Zaman Damgası

İSTANBUL'U

öyle uzak bakıyor sisli gözleri
kolumuza girip yürümüyor kız kulesi
kendi kendine seğiriyor denizde
koynumuza alıp gezdiremiyoruz


sevda gibi takılmış boynumuza
boğazın kolyesi kızıl gökyüzünden
derinlerden yükseliyor tarihin uğultusu
gönlümüze aksediyor minareler
merhabalar uçuruyor galata kulesi


uzakta da içimden geçersin İstanbul
bilmem geçer miyim içinden insan insan
bu nasıl gözdür dikilir meydanlara
deşilir karnın da zor çıkar gıkın
oysa sen yaşatansın, yaşamalısın


göz koyarlar talan memurları taşına toprağına
istemezken eksilmesin kara taşın üstünden
tarih oynamasın dursun yerinde
boyarlar, göz boyayıcılar katil gözlerle
bilmezler değerini her bir karışın


dev binalar dikerler, gözleri para para
bakmazlar ki gözlerinin buğulu bakışına
her sabah daha hızlı bırakırlar elini
yanına iner elin nazlı bir kürek gibi
yine de ışığın yansır, karanlık gözlülere!


8. 12. 2012 / Nazik Gülünay