Web Zaman Damgası

YALNIZLIK ZAMANI

[ italik ]


yüzümü duvarlara dönüp şiir yazıyorum / bütün insanlar yüzlerini duvarlara dönüp şiir yazıyorlar
hiçbir şeye aldırmayan duvarlarda en büyük çatlak bütün sözcükleri gizliyor
ben tutup eski resimleri / boş duvarlara çivileyip / yalnızlığı anılarla örtüyorum
bütün insanlar yalnız kalınca yalnızlıklarını anılarıyla örtüyorlar

seni düşünüyorum
bütün insanlar biryerleri / birilerini düşünüyorlar
gecelerin uzun süren bunalımlı saatlerinde düşünüyorum seni
sonra son üç beş kuruşumu verip yoksul çocuklara
bütün duvarlarına adını yazdırıyorum bu kentin / şafak vakitleri

alaca gün bitimlerinin belli belirsiz tülleri ardında kendimi seyrediyorum
doğumuna / yaşamına / ölümüne tutsak düştüğüm kendimi
bütün insanlar kendilerinden biraz uzaklaşınca / uzun uzun kendilerini seyrediyorlar
bütün insanlar sevişiyor / gülüyor / ağlıyor yada şiir yazıyorlar
sen geceyi yokluyor olmalısın duyarlı ellerinle
bense yalnız benimleyim / yalnız benimle olmaya alışıyorum
yüzümü duvarlara dönüp şiir yazıyorum / duvarlar bana alışıyorlar
bütün insanlar bütün ortamlarda bütün koşullara alışıyorlar

oysa içine karanlık katılmış kıyısında bir denizin / seni düşünmemeliydim
bütün insanlar hiçbir yerde hiç kimseyi düşünmemeliydiler
nasıl olsa çıkıp gelecekti sabırsız maviliklerin ötesinden yaşanmayı bekleyen seviler
nasıl olsa çıkıp gelecekti
yaralı / suskun / kendiliğinden

nedense canım sıkılıyor bu gece
bütün eski resimleri en unutulmaz yerlerinden yırtıp / çatlakları deşip / sözcükleri dağıtmak
bütün bilgilerimi boy sırasına dizip bozmak / tekrar dizip / tekrar bozmak istiyorum
bütün insanların bütün herşeyi yakıp yıkıp sonra tekrar yapıp tekrar yıkmaları gibi

unutmak istediklerimi unutamıyorum
bütün insanlar unutmak istediklerini unutmak isteyince unutamıyorlar
arzularını sayıyorum pişmanlıklarını öfkesini yaşamın
tüm anlamlar bir takım anlamsızlıklara bürünüyor
penceremdeki güvercinleri ürküten çocukları kovalamak istiyorum önce
sonra hepsine bir ad takıyorum / hepsi senin adını seviyor
ve daha pek çok anlamsız şey yapıyorum
bütün insanlar ne yapacaklarını bilemeyince saçma sapan şeyler yapıyorlar

bu çılgın anımsamalardan bir türlü kurtulamıyorum
saçlarına tuzak kurmuş rüzgarların dolaştığı can alıcı gökyüzünü
hemen her yerde sana benden yakın sokaklar dolusu insanı
bütün çiçekleri senin için yetiştirdiğimden kimsenin haberi olmadığını
ve daha pek çok kötü şey anımsıyorum / küfrediyorum
uzun uzun yürüyüşlere çıkıyorum duvarların yanısıra
yada bir suyun / bir esintinin / bir anlamsız yaşamın
bütün insanlar yalnızlıktan bunalınca küfrediyor
bütün insanlar yalnızlıklarına kahredince uzun uzun yürüyüşlere çıkıyorlar
öyle olduğu gibi bırakıp duvarları kırık dökük / şiirleri yarım








Kalbimin üzerindeki uğur böceği için, kalbimden teşekkürlerimle . . .

[ /italik ]