Web Zaman Damgası

Löküz Lambası

Tavan arası der geçeriz, aslında atmaya kıyamadığımız eşyalarımızın bir gün kullanılacağı düşünülerek saklandığı yerlerdir. Bu yerler bazen kuytu bir kiler, bazen elden ayaktan uzak çatı aralarıdır. Tozlanan zamanın içerisinde unutulup kalırlar. Gelecek kuşaklar tarafından bulunup, nostaljik değer kazananan, baş köşede sergilenip, geçmişiyle bütünleşen, ata yadigârı eşyalarımızdır.
Geçmişimizin anı defteridir aslında onlar, her biri anı kalemiyle yazılmıştır, bu hikaye ancak yürek alfabesi bilenler tarafından okunur. Hep o günleri yaşatan bu nadide bakayalarımızın saklanmasından, zaman zaman çıkartılıp keyifle seyredilmesinden yanayımdır. Tozu alınırken, yaşanmışlıkların anımsanması, onlarla bütünleşilmesi, geçmişin yadedilmesi ne güzeldir.
Böyle bir anımı “Löküz Lambası” şiirimde mısralara dökmek geldi içimden. Çocukluğumun anısı olarak geçmişten aklımda kalan, pilli ahşap radyoların açma düğmesi kıvrıldığında, önce göz lambasının canlı fosfor yeşili aydınlığa dönüşmesi, düğme tersine kıvrildığında göz lambası perdesinin kademeli olarak renkten renge dönüşerek sönmesini defalarca hayretle seyretmem, ardından ajans yada yurttan sesleri, arada bir dalga karıştırırken çeşitli dillerden, dillerini anlamasamda yabancı istasyonlarda eğleşerek şarkılarını dinlerken, o hayal ülkelerinde gezinmem, o seslerin kutudan nasıl çıktığını anlayamamdı.
Ayrıca karanlık gecelerimizi çok özel günlerde aydınlatan löküz lambalarının, kendine has hışırtısı ve pamuk rengi gömleğinin, yanarken önce kızarıp sonra parlak beyaz ışık demetine dönüşüşünü yanık ispirto kokusunun esrarına dalıp seyrederken, ayrı dünyalara dalmamdı. her evde bulunmayan bu iki eşya, çocukluğumun unutulmayan anıları arasındadır. 25120,mcicek


borazan başlı gramofon yada iğneli çalar
nerede kaldı alameti farika
sahibinin sesi taş plaklar
onlar çalınca bülbüllerin dahi sustuğu
nerede kaldı göz lambalı ahşap radyolar
bu ne sevgi ah yada makberi dinlerken
perde ardında kahrolan sevdalılar
şimdi neredeler nerelere gittiler.
.............
hepsi de yok oldu gitti ne o aşı boyalı evler
ne yüreği sevda tüten sevdalılar
ne çadır kumpanyaları ne yazlık sinemalar
ne flim afişleri ne de tanıtım yapan çığırtkanlar
hepside yok oldu gitti
ne mahalle bekçileri ne o bıçkın delikanlılar
sanki gölge oyunu idi yaşandı ve bitti
sazlar sustu söyleyenler birer birer gitti
sahne aşınan zaman perde hayaldi
anılar takvim yaprağı peşinde uçup gitti
......
kaldıysa o günlerden bu güne
çatı arasında bir kaç yetmişsekizlik
alameti farika sahibinin sesi alaturka taş plak
yanında boynu bükük iğnesi kör gramofon
babaannenin bir daha açılmayan çeyiz sandığı
onunda annesinden kalma kollu dikiş makinası
dededen kalma takma diş okuma gözlüğü
kemik tarağı kehribar tespihi horozlu aynası
bir köşede cenk çalmış
üç ayak pompalı gaz ocağıyla abdest ibriği
birde çinili döküm sobası
en hüzünlüsü o günleri aydınlatmış
şimdi bir gömleğe hasret
çatı mahyasına asılı
anıları ile sönük löküz lambası. 251206mcicek