Web Zaman Damgası

demir saksılar

tenimde uyanır belleğime asılan geçmiş
yalnızlık sandıklara kaç mevsim bırakmış
kaç gece ve gündüz
ellerimde karanlığın sesleri
ölü ışıklar gibi süzülen
dudaklarıma dayar hüzün
kıvrılan bulutlarını







durduk yere açlığı koyuyorum kavgama
şehir sabahın mor tepelerinde sevişir
ay biçimi izlerle
baktıkça gezginsiz gölgelere
sessizlik örter tüy gibi sallanan duruşları
serilir ağaç sedirlere sıcak duvarlar
güneşi yara dökülür darağaçlarından
yüzümde su birikir
suda kaybederim umudun gövdesini
masal başka bir denizi uyutur kıyılarımda
hiç özlemem sizi uçumlarda
oysa bilirim
ağaçlar başını gösterdiğinde
ve karlar ıslığını düşürdüğünde üzerime
vuracaksınız bir ikindi türküsünde beni
bembeyaz hayalin camında
buz tutacağım
sırtıma erken inen uğultular
üşüyorum






zehirli çiçeklerin etinden sıyrılıp
anısı olmayan kentin kalbine sığınsam
unutsa gümbürtülerde kelimeler
demir saksılarda beni
hem kimsenin sevgilisi değilim
kaydırmayın ayağını
yüreğimin ağzının
gözyaşlarınıza





hala aklım almadı
sakladıklarım nasıl büyür yavru yılan gibi aynalarda
onaramıyorum güzelliğimi bir elmanın yarısında
ki gülüşlerim yarım yalınayak çocuklarda
kaçmak isterken düştüm atlaslarınıza
kuşlar nereye uçarsınız
takın beni de kanatlarınıza
yıkılırsa kent üzerime
son susşlarıma ölüm kalırım





düşlerimden geceydi
intiharsı geçmişim
tamam getirin yorgun suları
sesim kırılmasın dalgalarınızda



yoksa her yeni doğan hüzün
yeni bir çocuğu koyup koyup gidiyor gemilerime